สวัสดีคะ ตอนนี้ 22 ปีคะ เรียนที่โรงเรียนสอนการโรงแรมโดยเฉพาะและเป็นหลักสูตรนานาชาติ ที่นี่เรียนสองปีจบ ปวส ไม่เคยคาดคิดว่าจะได้มาเรียนที่นี่ ตอน ม. 6 สอบติดหลายที่ แต่ที่ชอบสุดก็คือ การบินสวนดุสิตพ่อแม่ไม่ชอบเลยไม่ได้ไปสอบสัมภาษณ์ ตอนนั้นชีวิตมืดมนมากเพราะเป็นเด็กบ้านนอก อีกอย่างได้รับแรงกดดันจากญาติๆฝ่ายพ่อ ซึ่งญาติที่คอยจะอิจฉาซ้ำเติม ไม่รู้เหมือนกันทำไมญาติๆต้องเป็นแบบนี้ด้วย จนวันนึงเพื่อนสนิทแนะนำให้มาเรียนที่นี่ซึ่งวันที่เค้ามาแนะแนวเราไม่มาเรียนเพราะไม่สบาย ก็ทำการศึกษาข้อมูล ตอนนั้นก็ปิดเทอมแล้วด้วย ไม่รู้จะปรึกษาใคร เครียดไปหมด จึงตัดสินมาเรียนที่นี่ซึ่งค่าเทอมแพงมากๆ(ทำการยืมทุนก็ไม่ได้ ) เดินทางเข้ากรุงเทพคนเดียว ญาติที่ทำงานกรุงเทพก็ไม่สะดวกต้อนรับ เอาง่ายๆเลยคะ เหมือนตัวคนเดียว พอมาถึงกรุงเทพก็ทำการสมัคร หาห้องพัก(ขอข้ามนะคะ)
เรียนที่นี่เป็นหลักสูตรนานาชาติ แรกๆเหมือนจะดีเพราะเพื่อนช่วย วันนึงมีผู้ชายมาชอบเราเรียนห้องเดียวกัน เค้าเป็นลูกเจ้าของโรงแรมในภาคใต้ ภาษาอังกฤษเค้าดีเพราะเรียนที่นิวซีแลนด์ 3-4 ปี แต่เพื่อนๆไม่ชอบที่เราจะทำการคบหากับผู้ชายคนนี้ เพื่อนบอกว่าเค้านิสัยไม่ดี แต่เราก็คบจนได้เค้าดีกับเรามากแต่กับคนอื่นอาจจะไม่ดี ตอนคบกันก็ช่วยกันติว แต่เพื่อนแอนตี้คู่เรา ทำให้เราไม่มีความสุขในการเรียน ไม่มีเพื่อน มีแต่แฟน ตอนนั้นเครียจมากการเรียนแย่ลง ไม่ไปเรียนบ้าง ภาษาอังกฤษจากที่เคยชอบมากๆตอนมัธยมตอนนี้กลายเป็นเกรียดไม่อยากพูด ไม่ค่อยมั่นใจในการออกเสียง มันอาจจะเวอร์ไปนะคะ แต่เราขอยืนยันว่าสิ่งที่เล่ามามันเป็นความจริง เครียจเรื่องเรียนยังไม่พอ เครียจเรื่องค่าเทอมอีก (พ่อกับแม่ไม่สนับสนุนให้เรียนที่นี่ เพราะสู้ค่าเทอมไม่ไหว ) แต่ดีที่แฟนช่วยจ่ายให้คะ เราทุลักทุเลจนเรียนจบ ส่วนแฟนเลิกกันตอนฝึกงาน เพราะเรากดดันจากพ่อแม่เค้า สรุปตอนนี้เราเรียนจบจากที่นี่แล้ว อยากต่อป.ตรี (มีม. ที่รับปี3-4 ให้เลือก 2 ที่) แต่ยังไม่มีตังค์ พ่อแม่ไม่มีตังค์ เราต้องทำงานหาเงินค่าเทอม ซึ่ง ม. ที่รับต่อจากที่เราเรียนนั้นค่าเทอมก็สูงเหมือนกัน เรามานั่งคิด ถ้าเราเลือกการบินสวนดุสิตก็คงจะดี แต่ตอนนี้สายไปแล้ว มองไม่เห็นอนาคต เพราะเราไม่ชอบการโรงแรมแต่ทำไมตอนนั้นเราถึงมาเรียนที่นี่ เพราะคิดเท่าไม่ถึงการณ์ ส่วนทางบ้านก็เร่งให้เราหาเงินจ่ายหนี้ที่กู้ยืมมา เราต้องทำงานหาค่าเทอม จ่ายหนี้ ตอนนี้อยากกลับบ้านก็ไม่ได้กลับมาสามปีแล้ว มีอคติกับญาติ คิดกับตัวเองว่าถ้าไม่ได้ดีจะไม่กลับบ้าน ตอนนี้เป็นห่วงย่า มากๆ ย่าเป็นอัมภาต คิดถึงบ้านแต่กลับไม่ได้ อยากทำงานที่มันได้เงินเยอะๆ มีพี่โทรมาชวนให้เป็นพริตตี้แต่ก็ไม่กล้า เครียจๆๆๆๆๆๆๆ ท่านใดมีคำแนะนำดีๆชี้แนะคนตาบอด มองไม่เห็นทางออกอย่างเรา ขอให้บุญนี้ส่งถึงท่านคนรักของท่าน ขอให้ชีวิตมีความสุข สาธุ
ช่วยด้วย เลือกเรียนผิด ครอบครัวติดหนี้
เรียนที่นี่เป็นหลักสูตรนานาชาติ แรกๆเหมือนจะดีเพราะเพื่อนช่วย วันนึงมีผู้ชายมาชอบเราเรียนห้องเดียวกัน เค้าเป็นลูกเจ้าของโรงแรมในภาคใต้ ภาษาอังกฤษเค้าดีเพราะเรียนที่นิวซีแลนด์ 3-4 ปี แต่เพื่อนๆไม่ชอบที่เราจะทำการคบหากับผู้ชายคนนี้ เพื่อนบอกว่าเค้านิสัยไม่ดี แต่เราก็คบจนได้เค้าดีกับเรามากแต่กับคนอื่นอาจจะไม่ดี ตอนคบกันก็ช่วยกันติว แต่เพื่อนแอนตี้คู่เรา ทำให้เราไม่มีความสุขในการเรียน ไม่มีเพื่อน มีแต่แฟน ตอนนั้นเครียจมากการเรียนแย่ลง ไม่ไปเรียนบ้าง ภาษาอังกฤษจากที่เคยชอบมากๆตอนมัธยมตอนนี้กลายเป็นเกรียดไม่อยากพูด ไม่ค่อยมั่นใจในการออกเสียง มันอาจจะเวอร์ไปนะคะ แต่เราขอยืนยันว่าสิ่งที่เล่ามามันเป็นความจริง เครียจเรื่องเรียนยังไม่พอ เครียจเรื่องค่าเทอมอีก (พ่อกับแม่ไม่สนับสนุนให้เรียนที่นี่ เพราะสู้ค่าเทอมไม่ไหว ) แต่ดีที่แฟนช่วยจ่ายให้คะ เราทุลักทุเลจนเรียนจบ ส่วนแฟนเลิกกันตอนฝึกงาน เพราะเรากดดันจากพ่อแม่เค้า สรุปตอนนี้เราเรียนจบจากที่นี่แล้ว อยากต่อป.ตรี (มีม. ที่รับปี3-4 ให้เลือก 2 ที่) แต่ยังไม่มีตังค์ พ่อแม่ไม่มีตังค์ เราต้องทำงานหาเงินค่าเทอม ซึ่ง ม. ที่รับต่อจากที่เราเรียนนั้นค่าเทอมก็สูงเหมือนกัน เรามานั่งคิด ถ้าเราเลือกการบินสวนดุสิตก็คงจะดี แต่ตอนนี้สายไปแล้ว มองไม่เห็นอนาคต เพราะเราไม่ชอบการโรงแรมแต่ทำไมตอนนั้นเราถึงมาเรียนที่นี่ เพราะคิดเท่าไม่ถึงการณ์ ส่วนทางบ้านก็เร่งให้เราหาเงินจ่ายหนี้ที่กู้ยืมมา เราต้องทำงานหาค่าเทอม จ่ายหนี้ ตอนนี้อยากกลับบ้านก็ไม่ได้กลับมาสามปีแล้ว มีอคติกับญาติ คิดกับตัวเองว่าถ้าไม่ได้ดีจะไม่กลับบ้าน ตอนนี้เป็นห่วงย่า มากๆ ย่าเป็นอัมภาต คิดถึงบ้านแต่กลับไม่ได้ อยากทำงานที่มันได้เงินเยอะๆ มีพี่โทรมาชวนให้เป็นพริตตี้แต่ก็ไม่กล้า เครียจๆๆๆๆๆๆๆ ท่านใดมีคำแนะนำดีๆชี้แนะคนตาบอด มองไม่เห็นทางออกอย่างเรา ขอให้บุญนี้ส่งถึงท่านคนรักของท่าน ขอให้ชีวิตมีความสุข สาธุ