นานมาแล้วมีต้นแอปเปิ้ลใหญ่มากบนเนินเขาอยู่ต้นหนึ่ง และก็มีเด็กผู้ชายตัวน้อยๆคนหนึ่ง เด็กน้อยชอบมาวิ่งเล่นอยู่ใกล้ๆ เขาชอบวิ่งไปรอบๆ ต้นไม้นี้ เขาปีนขึ้น ปีนลง เด็ดผลแอปเปิ้ล กินจนอิ่ม และนอนหลับใต้ต้นไม้อย่างมีความสุขทุกวัน เขารักต้นไม้นี้มากและต้นไม้ก็รักเด็กน้อยมาก
วันเวลาผ่านไปหลายปี เด็กน้อยโตขึ้น และไม่ได้มานอนเล่นข้างๆ ต้นไม้แบบเดิมอีกแล้ว.....วันหนึ่งเด็กน้อยกลับมาหาต้นไม้
“มาหาฉัน จะมาเล่นกับฉันเหรอ” ต้นไม้ถามเด็กน้อยด้วยความดีใจ
“ฉันไม่ใช่เด็กเล็กๆ ที่ชอบวิ่งเล่นแบบเดิมอีกแล้วนะ” “ฉันต้องการของเล่น ฉันอยากมีเงินไปซื้อของเล่น เอาไปเล่นกับเพื่อนๆ ของฉัน”
“ฉันไม่มีเงินจะให้เธอ แต่เธอเก็บลูกแอปเปิ้ล ของฉันไปขายได้ มีอยู่หลายร้อยลูก จะได้เอาเงินไปซื้อของเล่นที่เธอชอบ”
“จริงนะ” เด็กน้อยดีใจ เขาเก็บแอปเปิ้ลไปเกือบหมด ด้วยรอยยิ้ม ที่จะมีเงินไปซื้อของเล่น แบบที่เพื่อนๆ มี และจากไปอย่างมีความสุข
หลังจากซื้อของเล่น เขาก็มีของเล่นไปเข้ากลุ่มกับเพื่อน และไม่ค่อยกลับมาเล่นกับต้นไม้อีกนานหลายปี ต้นไม้ดูเศร้าและเฝ้าคิดถึงเด็กน้อยมาก
วันหนึ่งเด็กน้อยกลับมา เขาดูโตขึ้นมาก ดูเป็นหนุ่มใหญ่ เต็มตัวแล้ว ต้นไม้ดีใจที่เด็กน้อยดูโตขึ้นมาก
“มาหาฉันเหรอ เธอดูโตเป็นหนุ่มใหญ่แล้วนะตอนนี้ ฉันเดาว่า เธอคงไม่ได้มาเล่นกับฉันหรอกนะ”
“ตอนนี้ ฉันไม่มีเวลาที่จะมาเล่นอะไรอีกแล้ว...ฉันมีครอบครัวแล้ว ฉันต้องทำงานหนัก เพื่อครอบครัวของฉัน เมียฉันกำลังตั้งท้องอยู่ ตอนนี้เราต้องการบ้านมาก ช่วยฉันหน่อยได้ไหม ฉันคิดไม่ออกเลยจริง ๆ ว่าจะหาบ้านมาได้อย่างไร” (เด็กน้อยดูเศร้า)
ต้นไม้เห็นเด็กน้อยดูเศร้า จึงพูดออกไปว่า
“ฉันไม่มีเงินจะให้เธอหรอกนะ? แต่...เธอสามารถตัดกิ่งก้านใหญ่ๆ ของฉัน เพื่อเอาไปสร้างบ้านได้นะ ลูกเธอที่กำลังจะเกิดมา จะได้มีที่หลบแดด หลบฝน เขาจะได้ไม่ลำบาก”
เด็กน้อยดีใจมาก ที่ต้นไม้อนุญาตให้เขาตัดกิ่งก้านใหญ่ เพื่อเอาไปสร้างบ้าน เขาตัดกิ่งใหญ่ๆ ไปเหลือกิ่งเล็กๆ 3 กิ่งเพื่อให้ต้นไม้เอาไว้รับแดด
ใจหนึ่งก็ดีใจที่ได้ไม้ไปสร้างบ้านให้ครอบครัว แต่อีกใจหนึ่งก็ละอายใจ เพราะต้นแอปเปิ้ลใหญ่ ดูเสียรูปทรงเดิม จนแทบจะโกร๋นไปเลย เขาจึงเดินจากมาแบบเงียบๆ ไม่กล้าสบตาต้นไม้เลย
อีกครั้งที่ต้นไม้ถูกทิ้งให้อยู่อย่างเดียวดาย เหงา เศร้าที่ไม่ได้เจอเด็กน้อยไปอีกหลายปี จนวันหนึ่งในปลายฤดูร้อน ที่ร้อนมาก ๆ เด็กน้อย กลับมาหาต้นไม้ ซึ่งทำให้ต้นไม้ดีใจมากที่สุด ที่เด็กน้อยกลับมาหา
“มาหาฉันเหรอ ไม่เจอเธอตั้งนาน ไปไหนมา” ต้นไม้ถามเด็กน้อย
“ใช่ฉันมาหาเธอ ตอนนี้ฉันรู้สึกผิดหวังกับชีวิตที่ผ่านมามาก ปัญหาภาระเต็มไปหมด การดำรงชีวิตของคนเรามันไม่ง่ายเลยนะ ฉันรู้สึกท้อแท้และแก่ตัวลงไปมากเลย แม้แต่ความฝันก็ยังไม่มีโอกาสที่จะได้ทำเลย”
“เธอมีความฝันอะไร ที่เธอยังไม่ได้ทำอีกหรือ ไหนลองบอกให้ฉันฟังหน่อยซิ เด็กน้อยของฉัน”
“ฉันแอบฝันไว้ตั้งแต่เด็กว่า วันหนึ่ง ฉันจะออกเรือที่สร้างด้วยมือของฉันเองไปท่องโลกกว้าง ไปตามเกาะต่างๆ ให้ทั่ว ค่ำไหนนอนนั่น ฉันอยากจะเดินทางด้วยตัวของฉันเอง ไปให้ไกลที่สุด เท่าที่จะไปได้”
“แต่ตอนนี้ร่างกายฉันก็เริ่มเสื่อมถอยลงทุกที ฉันกลัวว่าถ้าอายุมากกว่านี้ ฉันคงไม่มีแรงพอที่จะออกเรือท่องเที่ยวแบบนั้นได้.....” “ความฝันของฉันอาจจะไม่มีวันเป็นจริงได้อีกแล้ว..... คิดแล้วมันเศร้าใจจริงๆ .......” เขาซึมและก้มหน้ากับพื้น
“เธอใช้ลำต้นของฉันสิ...มันใหญ่พอที่จะสร้างเรือได้ 1 ลำ แม้มันอาจลำไม่ใหญ่มาก แต่มันก็พอที่จะทำความฝันของเธอให้เป็นความจริงได้ เธอตัดลำต้นของฉันไปได้เลย! แต่เหลือไว้ซะ 2 เมตรนะ เผื่อให้ฉันเอาไว้ได้ แตกใบใหม่ ไว้หายใจหน่อย”
“จริงเหรอ” “เธอจะยอมให้ลำต้นฉันไปสร้างเรือจริงๆ เหรอ
เธอดีกับฉันมาตลอดเลย ฉันไม่เคยทำอะไรให้เธอเลย เธอมีแต่ทำให้ฉันตลอดเลย ขอบใจเธอมากจริง ๆ” เด็กน้อยดีใจสุดๆ ที่ความฝันของเขากำลังจะกลายเป็นความจริง
ดังนั้นเด็กน้อยจึงตัดลำต้นของต้นแอปเปิ้ลยักษ์ เอาไปสร้างเรือ เขาล่องเรือออกไปคนเดียว เดินทางไปไกลแสนไกล อย่างมีความสุข สมหวัง ที่ได้ทำสิ่งที่เขาฝันมาตลอดตั้งแต่เด็ก
หลายปีผ่านไป ในที่สุด เขาก็กลับมา กลับมาหาต้นไม้ เขาดูแก่ลงไปมาก ไม่เหลือความเป็นเด็กน้อย คนเดิม ที่เคยเห็นอีกแล้ว
“เธอหายไปไหนมา ไปล่องเรือสนุกไหม เธอดูแก่ไปมากเลยนะ คราวนี้ ชีวิตเธอเป็นอย่างไร ดูเธอเหนื่อยๆ นะ ดูแลตัวเองบ้าง”
“ตอนนี้สุขภาพฉันแย่ลงทุกวัน ไม่เหลือฟันที่จะกินของแข็งๆ ไม่มีแรงที่จะทำอะไรที่อยากทำ ชีวิตไม่มีอะไรให้ตื่นเต้นอีกแล้วล่ะ เมียฉันก็ทิ้งฉันไปตั้งแต่ตอนไปล่องเรือ ลูกก็ไปทำงานต่างเมือง ฉันอยู่คนเดียวมาเป็นปีแล้ว เบื่อหน่ายชีวิตตัวเองมากเลย ตอนนี้”
“ฉันเสียใจกับเธอจริงๆ แต่ตัวฉันเองก็ไม่เหลืออะไร นอกจาก ตอไม้ กิ่งก้านก็ไม่มี ผลแอปเปิ้ลก็ไม่ออกมาอีกแล้ว เหลือแต่โคนต้นไม้ กับรากแก่ๆ ที่กำลังจะตายในไม่ช้านี้แล้ว โชคดีที่เธอมา ได้เห็นเธออีกครั้ง”
“จริงเหรอ แต่ตอนนี้ฉันไม่ได้ต้องการมาเอาอะไรจากเธออีกแล้ว แค่อยากมาหาที่นั่งพักเหนื่อยพิงหลัง ทบทวนชีวิตที่ผ่านมาว่ามันผิดพลาด อะไรตรงไหน ทำไมสุดท้ายมันจึงได้จบลงแบบนี้”
“มานี่! เด็กน้อยของฉัน ต้นไม้แก่ๆ ต้นนี้ จะเป็นที่พักพิงให้หลังของเธอเอง มานั่งลงข้างๆ ฉัน แล้วหลับให้สบาย เหมือนตอนเธอเป็นเด็ก ที่เธอมานอนข้าง ๆ ฉันทุกวัน ”
เด็กน้อย ค่อยๆ เดินมาหาต้นไม้ เขานั่งลงข้าง ๆ ต้นไม้ ในที่สุดก็นอนหลับหนุนรากต้นไม้แบบที่เคยทำตอนเด็กๆ เขาหลับสนิทที่สุดในรอบหลายปี หลังจากไปผจญโลกมานานหลายปี ในที่สุดก็ได้กลับมาในที่ที่เขาคุ้นเคย....คือที่โคนต้นไม้แห่งนี้
ต้นไม้ดีใจที่วันเวลาเก่าๆ หวนคืนกลับมา...........ยิ้ม.......... และมีหยดน้ำไหลออกมาจากตาไม้เหี่ยวๆ
ต้นแอปเปิ้ลต้นนี้ก็เหมือนกับพ่อแม่เรานั่นแหละ ทุกๆครั้งที่เรามีปัญหา ทุกๆครั้งที่เราเดือดร้อน เราจะนึกถึงใครแล้วใครที่จะเป็นช่วยเราได้ดีที่สุด แต่พอเรามีความสุข สนุกสนาน เราก็ลืมพวกท่านไปเรย และไม่ว่าเราจะไปไกลแสนไกลซักแค่ไหน ยังไงๆเราก็ต้องกลับมาหาพ่อแม่อยู่ดี
ดูแลและรักพวกท่านให้มากๆน้ะ ^___^
นิทานสอนใจ รับรองเรยว่าไม่ผิดหวังแน่ๆ
วันเวลาผ่านไปหลายปี เด็กน้อยโตขึ้น และไม่ได้มานอนเล่นข้างๆ ต้นไม้แบบเดิมอีกแล้ว.....วันหนึ่งเด็กน้อยกลับมาหาต้นไม้
“มาหาฉัน จะมาเล่นกับฉันเหรอ” ต้นไม้ถามเด็กน้อยด้วยความดีใจ
“ฉันไม่ใช่เด็กเล็กๆ ที่ชอบวิ่งเล่นแบบเดิมอีกแล้วนะ” “ฉันต้องการของเล่น ฉันอยากมีเงินไปซื้อของเล่น เอาไปเล่นกับเพื่อนๆ ของฉัน”
“ฉันไม่มีเงินจะให้เธอ แต่เธอเก็บลูกแอปเปิ้ล ของฉันไปขายได้ มีอยู่หลายร้อยลูก จะได้เอาเงินไปซื้อของเล่นที่เธอชอบ”
“จริงนะ” เด็กน้อยดีใจ เขาเก็บแอปเปิ้ลไปเกือบหมด ด้วยรอยยิ้ม ที่จะมีเงินไปซื้อของเล่น แบบที่เพื่อนๆ มี และจากไปอย่างมีความสุข
หลังจากซื้อของเล่น เขาก็มีของเล่นไปเข้ากลุ่มกับเพื่อน และไม่ค่อยกลับมาเล่นกับต้นไม้อีกนานหลายปี ต้นไม้ดูเศร้าและเฝ้าคิดถึงเด็กน้อยมาก
วันหนึ่งเด็กน้อยกลับมา เขาดูโตขึ้นมาก ดูเป็นหนุ่มใหญ่ เต็มตัวแล้ว ต้นไม้ดีใจที่เด็กน้อยดูโตขึ้นมาก
“มาหาฉันเหรอ เธอดูโตเป็นหนุ่มใหญ่แล้วนะตอนนี้ ฉันเดาว่า เธอคงไม่ได้มาเล่นกับฉันหรอกนะ”
“ตอนนี้ ฉันไม่มีเวลาที่จะมาเล่นอะไรอีกแล้ว...ฉันมีครอบครัวแล้ว ฉันต้องทำงานหนัก เพื่อครอบครัวของฉัน เมียฉันกำลังตั้งท้องอยู่ ตอนนี้เราต้องการบ้านมาก ช่วยฉันหน่อยได้ไหม ฉันคิดไม่ออกเลยจริง ๆ ว่าจะหาบ้านมาได้อย่างไร” (เด็กน้อยดูเศร้า)
ต้นไม้เห็นเด็กน้อยดูเศร้า จึงพูดออกไปว่า
“ฉันไม่มีเงินจะให้เธอหรอกนะ? แต่...เธอสามารถตัดกิ่งก้านใหญ่ๆ ของฉัน เพื่อเอาไปสร้างบ้านได้นะ ลูกเธอที่กำลังจะเกิดมา จะได้มีที่หลบแดด หลบฝน เขาจะได้ไม่ลำบาก”
เด็กน้อยดีใจมาก ที่ต้นไม้อนุญาตให้เขาตัดกิ่งก้านใหญ่ เพื่อเอาไปสร้างบ้าน เขาตัดกิ่งใหญ่ๆ ไปเหลือกิ่งเล็กๆ 3 กิ่งเพื่อให้ต้นไม้เอาไว้รับแดด
ใจหนึ่งก็ดีใจที่ได้ไม้ไปสร้างบ้านให้ครอบครัว แต่อีกใจหนึ่งก็ละอายใจ เพราะต้นแอปเปิ้ลใหญ่ ดูเสียรูปทรงเดิม จนแทบจะโกร๋นไปเลย เขาจึงเดินจากมาแบบเงียบๆ ไม่กล้าสบตาต้นไม้เลย
อีกครั้งที่ต้นไม้ถูกทิ้งให้อยู่อย่างเดียวดาย เหงา เศร้าที่ไม่ได้เจอเด็กน้อยไปอีกหลายปี จนวันหนึ่งในปลายฤดูร้อน ที่ร้อนมาก ๆ เด็กน้อย กลับมาหาต้นไม้ ซึ่งทำให้ต้นไม้ดีใจมากที่สุด ที่เด็กน้อยกลับมาหา
“มาหาฉันเหรอ ไม่เจอเธอตั้งนาน ไปไหนมา” ต้นไม้ถามเด็กน้อย
“ใช่ฉันมาหาเธอ ตอนนี้ฉันรู้สึกผิดหวังกับชีวิตที่ผ่านมามาก ปัญหาภาระเต็มไปหมด การดำรงชีวิตของคนเรามันไม่ง่ายเลยนะ ฉันรู้สึกท้อแท้และแก่ตัวลงไปมากเลย แม้แต่ความฝันก็ยังไม่มีโอกาสที่จะได้ทำเลย”
“เธอมีความฝันอะไร ที่เธอยังไม่ได้ทำอีกหรือ ไหนลองบอกให้ฉันฟังหน่อยซิ เด็กน้อยของฉัน”
“ฉันแอบฝันไว้ตั้งแต่เด็กว่า วันหนึ่ง ฉันจะออกเรือที่สร้างด้วยมือของฉันเองไปท่องโลกกว้าง ไปตามเกาะต่างๆ ให้ทั่ว ค่ำไหนนอนนั่น ฉันอยากจะเดินทางด้วยตัวของฉันเอง ไปให้ไกลที่สุด เท่าที่จะไปได้”
“แต่ตอนนี้ร่างกายฉันก็เริ่มเสื่อมถอยลงทุกที ฉันกลัวว่าถ้าอายุมากกว่านี้ ฉันคงไม่มีแรงพอที่จะออกเรือท่องเที่ยวแบบนั้นได้.....” “ความฝันของฉันอาจจะไม่มีวันเป็นจริงได้อีกแล้ว..... คิดแล้วมันเศร้าใจจริงๆ .......” เขาซึมและก้มหน้ากับพื้น
“เธอใช้ลำต้นของฉันสิ...มันใหญ่พอที่จะสร้างเรือได้ 1 ลำ แม้มันอาจลำไม่ใหญ่มาก แต่มันก็พอที่จะทำความฝันของเธอให้เป็นความจริงได้ เธอตัดลำต้นของฉันไปได้เลย! แต่เหลือไว้ซะ 2 เมตรนะ เผื่อให้ฉันเอาไว้ได้ แตกใบใหม่ ไว้หายใจหน่อย”
“จริงเหรอ” “เธอจะยอมให้ลำต้นฉันไปสร้างเรือจริงๆ เหรอ
เธอดีกับฉันมาตลอดเลย ฉันไม่เคยทำอะไรให้เธอเลย เธอมีแต่ทำให้ฉันตลอดเลย ขอบใจเธอมากจริง ๆ” เด็กน้อยดีใจสุดๆ ที่ความฝันของเขากำลังจะกลายเป็นความจริง
ดังนั้นเด็กน้อยจึงตัดลำต้นของต้นแอปเปิ้ลยักษ์ เอาไปสร้างเรือ เขาล่องเรือออกไปคนเดียว เดินทางไปไกลแสนไกล อย่างมีความสุข สมหวัง ที่ได้ทำสิ่งที่เขาฝันมาตลอดตั้งแต่เด็ก
หลายปีผ่านไป ในที่สุด เขาก็กลับมา กลับมาหาต้นไม้ เขาดูแก่ลงไปมาก ไม่เหลือความเป็นเด็กน้อย คนเดิม ที่เคยเห็นอีกแล้ว
“เธอหายไปไหนมา ไปล่องเรือสนุกไหม เธอดูแก่ไปมากเลยนะ คราวนี้ ชีวิตเธอเป็นอย่างไร ดูเธอเหนื่อยๆ นะ ดูแลตัวเองบ้าง”
“ตอนนี้สุขภาพฉันแย่ลงทุกวัน ไม่เหลือฟันที่จะกินของแข็งๆ ไม่มีแรงที่จะทำอะไรที่อยากทำ ชีวิตไม่มีอะไรให้ตื่นเต้นอีกแล้วล่ะ เมียฉันก็ทิ้งฉันไปตั้งแต่ตอนไปล่องเรือ ลูกก็ไปทำงานต่างเมือง ฉันอยู่คนเดียวมาเป็นปีแล้ว เบื่อหน่ายชีวิตตัวเองมากเลย ตอนนี้”
“ฉันเสียใจกับเธอจริงๆ แต่ตัวฉันเองก็ไม่เหลืออะไร นอกจาก ตอไม้ กิ่งก้านก็ไม่มี ผลแอปเปิ้ลก็ไม่ออกมาอีกแล้ว เหลือแต่โคนต้นไม้ กับรากแก่ๆ ที่กำลังจะตายในไม่ช้านี้แล้ว โชคดีที่เธอมา ได้เห็นเธออีกครั้ง”
“จริงเหรอ แต่ตอนนี้ฉันไม่ได้ต้องการมาเอาอะไรจากเธออีกแล้ว แค่อยากมาหาที่นั่งพักเหนื่อยพิงหลัง ทบทวนชีวิตที่ผ่านมาว่ามันผิดพลาด อะไรตรงไหน ทำไมสุดท้ายมันจึงได้จบลงแบบนี้”
“มานี่! เด็กน้อยของฉัน ต้นไม้แก่ๆ ต้นนี้ จะเป็นที่พักพิงให้หลังของเธอเอง มานั่งลงข้างๆ ฉัน แล้วหลับให้สบาย เหมือนตอนเธอเป็นเด็ก ที่เธอมานอนข้าง ๆ ฉันทุกวัน ”
เด็กน้อย ค่อยๆ เดินมาหาต้นไม้ เขานั่งลงข้าง ๆ ต้นไม้ ในที่สุดก็นอนหลับหนุนรากต้นไม้แบบที่เคยทำตอนเด็กๆ เขาหลับสนิทที่สุดในรอบหลายปี หลังจากไปผจญโลกมานานหลายปี ในที่สุดก็ได้กลับมาในที่ที่เขาคุ้นเคย....คือที่โคนต้นไม้แห่งนี้
ต้นไม้ดีใจที่วันเวลาเก่าๆ หวนคืนกลับมา...........ยิ้ม.......... และมีหยดน้ำไหลออกมาจากตาไม้เหี่ยวๆ
ต้นแอปเปิ้ลต้นนี้ก็เหมือนกับพ่อแม่เรานั่นแหละ ทุกๆครั้งที่เรามีปัญหา ทุกๆครั้งที่เราเดือดร้อน เราจะนึกถึงใครแล้วใครที่จะเป็นช่วยเราได้ดีที่สุด แต่พอเรามีความสุข สนุกสนาน เราก็ลืมพวกท่านไปเรย และไม่ว่าเราจะไปไกลแสนไกลซักแค่ไหน ยังไงๆเราก็ต้องกลับมาหาพ่อแม่อยู่ดี
ดูแลและรักพวกท่านให้มากๆน้ะ ^___^