" อยากถามแรงบันดาลใจของแต่ละท่านที่วิ่งได้ไกลๆ ว่าตอนแริ่มวิ่งมีแรงบันดาลใจอะไรให้ก้าวผ่านความอ่อนแอไปได้คะ "

ประเด็นคือ  มีวันนึงเดินไปซื้อโรตีหน้าสวนลุมตอนเย็น แล้วเข้าไปดูปลาเล่นๆค่ะ  หลังจากไม่ได้เข้าสวนมาร่วม10ปี
ปรากฎว่า เห็นคนแก่บางคน วิ่งอย่างฟิต บางคนวิ่งก็เร็ว วิ่งไปคุยไป แข็งแรงสุดๆ
ปลื้มใจมาก ดวงตาเห็นธรรม เหมือนมีหลอดไฟปิ๊งๆบนหัวเลยค่ะ( เว่อร์หน่อย) ตอนนี้เลยเริ่มหัดวิ่งค่ะบ้าง

จุดหมายคือ อยากลองวิ่ง(มินิ)มาราธอนซักครั้งในชีวิตค่ะ...(ไม่รุ้ว่าหวังสูงไปรึปล่าว )

Baselineเดิมเป็นคนไม่ออกกำลังกายเลย ( 0 ครั้ง ต่อปี) ลองหัดวิ่งแบบงูๆปลาๆ วิ่งๆเดินๆนั่งๆมาได้ 1 เดือน
สมรรถภาพตอนนี้ = วิ่งได้ประมาณ 1 โล แบบเหนื่อยใกล้ตาย (หลังจากนั้นเดินเบาๆต่อจนได้ 3-5โลค่ะ ) , ถ้าปั่นจักรยานต่อเนื่อง แบบเกียเบาสุด ได้ประมาณ 5โลค่ะ

ปัญหาคือ
1. ตอนนี้ร่างกายมันพอไหวค่ะ แต่ใจค่ะ ใจมันคิดแต่ว่า "ไม่ไหวๆตลอดเวลา อยากหยุดๆ วิ่งไม่ไหวแล้ว"ตลอดเลยค่ะ  (อันนี้ปัญหาหนักสุดค่ะ รู้เลยว่าไม่ได้เหนื่อยขนาดวิ่งต่อไม่ได้ แต่ใจมันยอมแพ้ไปแล้ว)
: ใครเคยประสบปัญหาแบบนี้มั้ยคะ แล้วมีแรงบันดาลใจในการก้าวข้ามจิตใจอ่อนแอมันไปยังไงคะ?
2. มีเวลาวิ่งแค่ช่วงเย็น เฉลี่ยได้ประมาณสัปดาห์ละ 2วัน / มีโอกาสได้วิ่ง 3วันบ้าง แต่นานๆทีค่ะ
: มีเวลาวิ่งแค่นี้พอจะมีโอกาสวิ่งระยะไกลๆได้มั๊ยคะ?