มันทรมานใจนะค่ะ ที่เราต้องลาใครสักคน ต้องทำเหมือนคนไม่รู้จักกัน พูดง่ายๆ คือ ตัดใจ จากเขา ทั้งๆที่ยังรัก ยังคิดถึง ยังเฝ้าพร่ำเพ้อที่วันเก่าๆที่เราเคยมีความสุขด้วยกัน ฉันยังจำรอยยิ้มของเธอได้ จำเสียงหัวเราะของเธอได้ จำได้ว่าเธอชอบกินอะไร เธอชอบฟังเพลงอะไร เวลาเหนื่อยๆเธอจะนอนกรน ฉันก็จะแอบมองเธออยู่ข้างๆ แล้วยิ้มกับเธอ จูบที่หน้าผากเธอ ความทรงจำเหล่านั้นมันยังวนเวียนอยู่ในความคิดฉันตลอด เธอคงไม่รู้ว่าฉันก็ทุกข์ใจไม่แพ้กับเธอ เพียงแต่ฉันพูดไ่ม่ได้ แสดงออกมากไม่ได้ เพราะฉันเป็นคนเลือกจะไปจากเธอเอง

ทำไมโชคชะตาต้องทำให้เราได้เจอกัน และรักกันมากขนาดนี้ แล้วทำไมโชคชะตาถึงแกล้งให้เราเกิดมาไม่เหมือนกัน ทำไมล่ะ เราต่างศาสนาต่างวัฒนธรรม ไม่มีทางจะมาอยู่ร่วมกันได้เป็นครอบครัว ฉันรู้ดีครอบครัวของฉันจะต้องกีดกันเรา อุปสรรคที่ฉันต้องเจอมันยิ่งใหญ่เกินกว่าที่ฉันแบกรับได้ ถ่าฉันจะเลือกทอดทิ้งครอบครัวที่ดูแลฉันมาตลอด 28 ปี เพื่อไปอยู่กับเธอ ฉันคงเลวยิ่งกว่า ฉันทำแบบนั้นไม่ได้จริงๆ

ทำไมฉันต้องหลอกเธอว่าเรารักกันได้ เพราะอะไร เธอไม่เคยเข้าใจ เธอก็พูดแต่ว่าฉันไม่จริงใจ ใช่ฉ้ันไม่จริงใจ แต่ทั้งหมดที่ฉันทำเพราะฉันอยากให้เราได้อยู่ด้วยกันแบบนี้นานๆ เพราะฉันรู้ดีว่าเราจะต้องเจ็บปวดมากแค่ไหนถ้าวันนั้นมาถึง วันนี้ฉันเลือกที่จะทิ้งเธอไป ไม่ใช่เพราะฉันไม่รักเธอ ไม่ใช่ว่าเธอไม่ดี แต่ฉันจำเป็นต้องทำจริงๆ เพราะมันเป็นความฝันของฉันที่อยากมีครอบครัวที่อบอุ่น มีหลานตัวน้อยๆให้พ่ออุ่ม ขอให้เธอเข้าใจ และให้อภัยฉัน ขอให้จากกันด้วยดี และยังระลึกถึงกันตลอดไป

ฉันขออวยพรให้เธอมีความสุข ขอให้เธอเจอผู้หญิงที่ดีๆ คู่ควรกับเธอ ฉันอธิษฐานทุกวัน ขอให้เธอพ้นทุกข์ ขอให้เธอให้อภัย และหวังว่าสักวันเธอจะเข้าใจในสิ่งที่ฉันทำ

รักและเป็นห่วงพี่ชายเสมอ