คือ ตอนนั้นผมไม่ค่อยได้มีเวลา เพราะผมต้องทำหน้าที่ของลูกที่ดี (บวช) ตอนนี้แฟนผมก็"ยินดี"ที่ผม ได้บวช ผมก็ถามแฟนผมว่า ถ้าผมบวชจะอยู่ได้ใหม
เขาบอกอยู่ได้ พอบวช ก็มีเวลาบ้างเล็กน้อย ที่ได้คุยกัน บางที่ กิจนิมนต์ พระเยอะ ติดต่อกันหลายวัน เลยไม่มีเวลาได้คุย พอได้คุยเขาก็เล่า ว่ามีคนมาจีบ มีคนมาขอเบอร์ แต่เขารักผมเขาไม่สนใจ บอกไปว่ามีแฟนแล้ว พอมาถึงช่งเวลาหนึ่ง ต้องท่องหนังสือ อ่านหนังสือ ช่วงนั้นแทบจะไม่ได้มีเวลา ได้คุย พร้อมทั้งมีคนมาตามจีบแฟนผม เขาบอกผมว่า เขาไม่สนใจอะไรแค่คุยกันเฉยๆ ผมก็เชื่อใจเขา ผมก็เลยไม่อะไร ทำหน้าที่ของลูกต่อไป และโทรหาบ้าง เรื่อยๆ พอถึงช่วงเวลาหนึ่ง เขากลับมาไล่ผม โกรธผมทั้งๆที่ไม่รู้ว่าผมทำอะไรผิด แต่ผมมารู้ความจริง คือ แฟนผม ได้ไป พูด กับคนที่เข้ามาจีบ ว่า จะลองคบลองคุยกันดู ผมมาถามเหตุผล เขาก็ไล่ผมบอกเลิกผมต่างๆ แล้าหาว่าผม ทิ้งเขาไป(ผมไม่ค่อยมีเวลาเพราะต้องท่องหนังสือ) โกหก ปิดบังเขามาโดยตลอด ว่าผมมีใครอื่นที่รออยู่ ไล่ไปโน่นบ้าง ไปนี่บ้าง ทั้งๆที่ผมรัก ซื่อสัตย์ ไม่มีใครอื่น พอพูดออกไปเขาก็หาว่าผมแก้ตัว คือเขาไม่ฟังผมแล้ว
แล้วรู้ที่หลังว่า เขาได้ไปเที่ยว ถ่ายภาพคู่มาให้ดู(ตอนที่ยังไม่เลิกกัน) ผมปวดใจมาก เขาบอกเลิกผม ไม่สนใจ ไม่แคร์ ผม เพราะผม มีเวลาให้น้อย
กว่าเมื่อก่อน ที่สามรถคุยเมื่อไหร่ก็ได้ หัวเราะได้ทั้งวัน ไม่เคลียด คุยได้ทุกเรื่อง แต่ที่เขาบอกเลิกจริงๆเหตุผลเพราะ เขา เหงา ไม่มีความสุขเหมือนก่อน(ทั้งที่บอกว่าอยู่ได้เองแล้ว) แต่เขาทำร้ายผม ด้วยการที่ ตกลกไปยอมคบอีกคน ทั้งๆที่ ยังไม่ได้เลิกกับผม เขาบอกเลิกผมตอนนั้น
แล้วพูดว่า ใจเขาจะไม่มีใครอีกนอกจากผม ผมง้อ ยื้อไม่ให้เขาไป แต่สุดท้าย เขายืนยันว่าจะไปจริงๆ พอผมเห็นรูปคู่นั้น ผมบอกว่า ไม่ต้องพูดแล้ว ผมจะไปเอง เขาก็บอกผมว่า เขารักผม เขาไปจากผมไม่ได้ (ทั้งๆที่เขาอยากไปจากผมเอง)

ผมไม่รู้จะเชื่ออะไรดี ระหว่าง คำพูดของคนที่ไว้ใจเชื่อใจมาโดยตลอด
กับ ภาพที่ตอนเขาไปออกเดทกัน .....