1.
"ก็เราแต่งงานกันแล้วนี่"   บทนี้เพิ่มมาใหม่ เพิ่มมาแทนตรง 1.


บทที่ตัด
“คิดได้ซิ ก็นอนอยู่ด้วยกันทุกคืน ก็เหมือนสามีภรรยาน่ะแหละ ฉันก็เริ่มจะชินจนขาดเธอไม่ได้แล้ว”
       “ท่านอย่าเอาความบังเอิญมาพูดเป็นเรื่องจริงจังหน่อยเลย ขี้เกียจฟัง”
       “แล้วเธอล่ะ รู้สึกว่าขาดฉันไม่ได้มั่งไหม”


2.
เวลาผันผ่านไปอีกสักระยะ ทั้งสองคนท่าทางล้าและเหนื่อยมากขึ้น ชารีฟพยายามประคับประคองมิเชลล์ ช่วยเหลือ
       “มิเชลล์” ขณะที่ชารีฟเดินไปก็พูดไป เสียงพูดออกมาจากหัวใจ “เธอมีบุญคุณกับฉันเหลือเกินช่วยหล่อเลี้ยงหัวใจของฉันในเวลาที่ต้องหนีหัวซุกหัวซุน คิดดูสิว่าฉันจะเป็นยังไง ถ้าต้องหนีมาคนเดียว”
       สองสบตากันนิ่งนาน ส่งผ่านความรู้สึกจากหัวใจ


3.
ชารีฟมองท้องฟ้า “ข้าแต่พระอัลเลาะห์ พระองค์ทรงกรุณาเสมอ” แล้วหลับตาลงทันที ทั้งสองคนนอนกันอย่างสิ้นแรง
       มิเชลล์อยู่ในสภาพที่ใกล้จะตาย ตามัวหมองไร้แววตา แก้มเป็นสีชมพูจัดเพราะพิษไข้ ปากแตกระแหงมีเลือดไหลซึมอยู่ เพ้อออกมา
       “แม่อธิการ..พ่อ..พ่อมาหาหนูเหรอคะ” น้ำเสียงมิเชลล์ตื่นเต้นขึ้นนิดหนึ่ง “แม่..แม่ยังไม่ตาย คนเยอะแยะไปหมด”
       ชารีฟสะดุ้งตื่น เหลียวกลับมาเข้ามาประคอง แตะตัวมิเชลล์แล้วทำท่าสะดุ้งนิดหนึ่ง ด้วยตัวร้อนมาก
       ตระหนักชัดว่าขณะนี้วาระสุดท้ายกำลังคืบคลานมา คาดว่าจะไม่รอดเกินเย็นวันนี้