เมื่อวันที่ 1 สิหาคม เราทะเลาะกับแฟนเรื่องมันมีอยู่ว่า เราขอร้องให้เค้าเลิกคุยกับรุ่นน้องคนนึงที่มหาลัย
เพราะน้องคนนี้ชอบแฟนเราและยังขึ้นรู้เขียนกันหวานแหวว ขนาดแม่เห็นยังถามเลยว่าน้องคนนี้เป็นไร
คือเราเคยพาแฟนมารู้จักกับที่บ้านแล้ว ที่บ้านก็โอเคไม่ได้อะไร เพราะเข้าใจในสิ่งที่เราเป็น
แต่เราก็รู้นะ ว่าแฟนเราไม่ได้อะไร แต่คนเป็นแฟนกัน มันทนไม่ได้หรอกค่ะ หวงแฟน
( เราเพิ่งจบ แฟนเราเป็นรุ่นพี่เราปีนึง เราคบกับแฟนได้ปีกว่า ) แต่แฟนเราก็ไม่ยอมเลิกคุยกับน้องคนนี้ บอกว่าเป็นแค่น้อง ทั้งๆที่
แฟนเราก็เคยบอกให้เราเลิกคุยกับรุ่นน้องคนนึงเหมือนกันเพราะแฟนเราก็ทนไม่ได้หวงเราเหมือนกัน เราก็เลือกแฟน
ไม่ยุ่งกับน้องคนที่แฟนเราไม่ชอบ ,, ตัดคนอื่นตัดไม่ได้ แต่ตัดเรามันง่ายเหลือเกิน
เรากับแฟนก็เลยฟิวขาด ทะเลาะกัน จนแฟนเราบอกเราว่า ห่างกันซักพักเถอะ ขออยู่คนเดียว
เราก็โอเค ลองห่างกัน ลองอยู่กับตัวเองซักพัก
วันที่แฟนเราขอเราห่าง แฟนเราขึ้นสเตตัสที่เฟสว่า
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้"ขออยู่คนเดียวดีกว่า อย่างน้อยก็ไม่ต้องมาทะเลาะกันบ่อยๆ ไม่ต้องรู้สึกแย่ๆ ทำหน้าที่ ดีที่สุดๆละ พายเรือถึงฝั่ง"
เราก็เลยคิดว่า อืม คงจะเลิกกันจริงๆละ เพราะเค้าพยายามเขี้ยวเข้นให้เราจบภายในสี่ปี
เราก็ตั้งใจเรียนมากกว่าเดิม เพระาเราชอบทำกิจกรรมมากๆๆๆๆๆ และเราก็ทำสำเร็จจบสี่ปีอย่างหวัง
แต่ว่า .... ไม่ได้ห่างอย่างที่เราเข้าใจ แฟนเรายังคง ไลน์มา ทวิตมาหาเรา ทุกวัน มีโทรบ้างแต่ไม่บ่อยเหมือนแต่ก่อน
เพียงแค่ไม่บอกรักกัน ไม่บอกคิดถึงกัน
คือในความคิดเรา การห่างกันคือ ไม่คุยไม่อะไรเลย หายไปเลยประมาณนี้ค่ะ ,, เราแย่มากเราพยายามทำใจว่าต้องเลิกกันแน่ๆ
แต่เราทำไม่ได้เลย เพราะเค้าทักมาทุกวัน ไม่ได้ห่างอะไรเลย
แต่อย่างที่บอก แฟนเราจะทักไลน์มาทุกวัน เหมือนปกติ แต่มีบางวันเค้าจะมีหลุดมาว่า คิดถึงกันบ้างมั้ย ส่งติ๊กเกอร์มาว่าคิดถึงกันบ้างมั้ย
จะถามเราเสมอว่ากินยารึยัง บอกว่าเป็นห่วง ไปหาหมอรึยัง ที่ทำแบบนี้ไม่ใช่ไม่รักนะ คือเราก็ไม่อยากเข้าข้างตัวเอง
แม่เรามาบอกว่า แฟนเราโทรมาบอกแม่ว่า สถานะที่เป็นแบบนี้ ไม่ได้มีคนอื่น
แล้วก็บอกเราเสมอว่า อยากให้เราช่วยเหลือตัวเองให้ได้ อยากให้หางานทำ อยากให้มีความรับผิดชอบมากกว่านี้
อยากให้โตเป็นผู้ใหญ่ อยากให้ทำอะไรเพื่อตัวเอง เดี๋ยวสิ่งดีๆก็ตามมา แฟนเราบอกแบบนี้ เราก็พยายามหางาน
ส่งเรซูเม่ไม่ต่ำว่า 20 โรงแต่ก็ยังไม่มีโรงไหนเรียก
ปล.เราจบเกี่ยวกับโลจิสติกส์
เรายอมรับเลยนะ แฟนกับแม่เป็นกำลังใจสำคัญของเรามาก เราพยายามทำทุกอย่างให้คนที่เรารักมีความสุข
จนมีโรงงานนึงจะให้ไปทำงานที่ต่างประเทศ ซึ่งไม่ตรงกับสายงานเราเท่าไหร่
เราบอกแม่แม่ก็ตามใจเรา เราบอกแฟน แฟนก็บอกว่าทำที่ไทยดีกว่ามันไม่ตรงกับสายงาน
เราก็ไม่ไป เฮ้อออ เราไม่อยากทิ้งแม่ไว้คนเดียว คือพ่อเรามีคนใหม่ไปแล้ว
เราไปหาที่เรียนโทอิกจะได้สอบไปสมัครโรงงานใหญ่ๆ ก็บอกว่าเราล่องลอยไม่หางานทำซักที
แม่ก็รออยู่แม่เหนื่อยนะ แฟนเราบอกแบบนี้ ทำอะไรไม่จริงจังซักที
เราก็ร้องไห้ ทำไมไม่เข้าใจเราเลย เราพยายามหาอยู่ พยายามมาแต่ไม่เรียกจะให้เราทำยังไง
จนเราไม่ไหวละ มีคำพูดมากมายที่แฟนเราบั่นทอนจิตใจเรา มากกว่าการให้กำลังใจ
เราทนกับการที่ไม่รู้ว่าตัวเองอยู่สถานะอะไร ทนไม่ได้ที่ไม่เข้าใจเราเลย
เราพยายามมากๆๆ เราขอเลิกแต่แฟนเราก็ไม่เลิก
มันอาจจะดูงี่เง่าว่าเราติดแฟน แต่แทนที่จะปล่อยให้สู้อยู่คนเดียว ทำไมไม่เดินไปด้วยกัน
ให้กำลังใจกัน คอยปลอบโยนกัน
แม่เราบอกว่า ถ้าเค้าคุยมาก็คุยกับเค้าไป ธรรมดา ตามน้ำไป แต่ความรู้สึกเรามันแย่ลงทุกวัน
เพราะเราไม่ชอบอะไรที่ไม่ชัดเจนค่ะ T^T
ขอบคุณทุกคนนะคะที่สละเวลามาอ่าน จนจบ เฮ้ออออออ
แฟนขอห่างกันซักพัก ,, เราควรเลิกกับแฟนเลยดีมั้ย
เพราะน้องคนนี้ชอบแฟนเราและยังขึ้นรู้เขียนกันหวานแหวว ขนาดแม่เห็นยังถามเลยว่าน้องคนนี้เป็นไร
คือเราเคยพาแฟนมารู้จักกับที่บ้านแล้ว ที่บ้านก็โอเคไม่ได้อะไร เพราะเข้าใจในสิ่งที่เราเป็น
แต่เราก็รู้นะ ว่าแฟนเราไม่ได้อะไร แต่คนเป็นแฟนกัน มันทนไม่ได้หรอกค่ะ หวงแฟน
( เราเพิ่งจบ แฟนเราเป็นรุ่นพี่เราปีนึง เราคบกับแฟนได้ปีกว่า ) แต่แฟนเราก็ไม่ยอมเลิกคุยกับน้องคนนี้ บอกว่าเป็นแค่น้อง ทั้งๆที่
แฟนเราก็เคยบอกให้เราเลิกคุยกับรุ่นน้องคนนึงเหมือนกันเพราะแฟนเราก็ทนไม่ได้หวงเราเหมือนกัน เราก็เลือกแฟน
ไม่ยุ่งกับน้องคนที่แฟนเราไม่ชอบ ,, ตัดคนอื่นตัดไม่ได้ แต่ตัดเรามันง่ายเหลือเกิน
เรากับแฟนก็เลยฟิวขาด ทะเลาะกัน จนแฟนเราบอกเราว่า ห่างกันซักพักเถอะ ขออยู่คนเดียว
เราก็โอเค ลองห่างกัน ลองอยู่กับตัวเองซักพัก
วันที่แฟนเราขอเราห่าง แฟนเราขึ้นสเตตัสที่เฟสว่า
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
เราก็เลยคิดว่า อืม คงจะเลิกกันจริงๆละ เพราะเค้าพยายามเขี้ยวเข้นให้เราจบภายในสี่ปี
เราก็ตั้งใจเรียนมากกว่าเดิม เพระาเราชอบทำกิจกรรมมากๆๆๆๆๆ และเราก็ทำสำเร็จจบสี่ปีอย่างหวัง
แต่ว่า .... ไม่ได้ห่างอย่างที่เราเข้าใจ แฟนเรายังคง ไลน์มา ทวิตมาหาเรา ทุกวัน มีโทรบ้างแต่ไม่บ่อยเหมือนแต่ก่อน
เพียงแค่ไม่บอกรักกัน ไม่บอกคิดถึงกัน
คือในความคิดเรา การห่างกันคือ ไม่คุยไม่อะไรเลย หายไปเลยประมาณนี้ค่ะ ,, เราแย่มากเราพยายามทำใจว่าต้องเลิกกันแน่ๆ
แต่เราทำไม่ได้เลย เพราะเค้าทักมาทุกวัน ไม่ได้ห่างอะไรเลย
แต่อย่างที่บอก แฟนเราจะทักไลน์มาทุกวัน เหมือนปกติ แต่มีบางวันเค้าจะมีหลุดมาว่า คิดถึงกันบ้างมั้ย ส่งติ๊กเกอร์มาว่าคิดถึงกันบ้างมั้ย
จะถามเราเสมอว่ากินยารึยัง บอกว่าเป็นห่วง ไปหาหมอรึยัง ที่ทำแบบนี้ไม่ใช่ไม่รักนะ คือเราก็ไม่อยากเข้าข้างตัวเอง
แม่เรามาบอกว่า แฟนเราโทรมาบอกแม่ว่า สถานะที่เป็นแบบนี้ ไม่ได้มีคนอื่น
แล้วก็บอกเราเสมอว่า อยากให้เราช่วยเหลือตัวเองให้ได้ อยากให้หางานทำ อยากให้มีความรับผิดชอบมากกว่านี้
อยากให้โตเป็นผู้ใหญ่ อยากให้ทำอะไรเพื่อตัวเอง เดี๋ยวสิ่งดีๆก็ตามมา แฟนเราบอกแบบนี้ เราก็พยายามหางาน
ส่งเรซูเม่ไม่ต่ำว่า 20 โรงแต่ก็ยังไม่มีโรงไหนเรียก
เรายอมรับเลยนะ แฟนกับแม่เป็นกำลังใจสำคัญของเรามาก เราพยายามทำทุกอย่างให้คนที่เรารักมีความสุข
จนมีโรงงานนึงจะให้ไปทำงานที่ต่างประเทศ ซึ่งไม่ตรงกับสายงานเราเท่าไหร่
เราบอกแม่แม่ก็ตามใจเรา เราบอกแฟน แฟนก็บอกว่าทำที่ไทยดีกว่ามันไม่ตรงกับสายงาน
เราก็ไม่ไป เฮ้อออ เราไม่อยากทิ้งแม่ไว้คนเดียว คือพ่อเรามีคนใหม่ไปแล้ว
เราไปหาที่เรียนโทอิกจะได้สอบไปสมัครโรงงานใหญ่ๆ ก็บอกว่าเราล่องลอยไม่หางานทำซักที
แม่ก็รออยู่แม่เหนื่อยนะ แฟนเราบอกแบบนี้ ทำอะไรไม่จริงจังซักที
เราก็ร้องไห้ ทำไมไม่เข้าใจเราเลย เราพยายามหาอยู่ พยายามมาแต่ไม่เรียกจะให้เราทำยังไง
จนเราไม่ไหวละ มีคำพูดมากมายที่แฟนเราบั่นทอนจิตใจเรา มากกว่าการให้กำลังใจ
เราทนกับการที่ไม่รู้ว่าตัวเองอยู่สถานะอะไร ทนไม่ได้ที่ไม่เข้าใจเราเลย
เราพยายามมากๆๆ เราขอเลิกแต่แฟนเราก็ไม่เลิก
มันอาจจะดูงี่เง่าว่าเราติดแฟน แต่แทนที่จะปล่อยให้สู้อยู่คนเดียว ทำไมไม่เดินไปด้วยกัน
ให้กำลังใจกัน คอยปลอบโยนกัน
แม่เราบอกว่า ถ้าเค้าคุยมาก็คุยกับเค้าไป ธรรมดา ตามน้ำไป แต่ความรู้สึกเรามันแย่ลงทุกวัน
เพราะเราไม่ชอบอะไรที่ไม่ชัดเจนค่ะ T^T
ขอบคุณทุกคนนะคะที่สละเวลามาอ่าน จนจบ เฮ้ออออออ