มันเป็นความสับสนในใจเล็กน้อย ด้วยตลอดเวลากว่า 20 ปีที่ผ่านมาคิดว่า apex รักคนดูหนัง จึงเป็นเหตุให้คนดูหนังหันมารัก apex มากขึ้นทุกวัน จนเป็นที่กระจายกระแสกว้างขวางยิ่งขึ้นยามเมื่อโลกออน์ไลน์แพร่หลาย

แต่ทุกวันนี้เริ่มรู้สึกว่า เรารัก apex มันเป็นรักข้างเดียวหรือเปล่า โดย apex ก็แค่โรงหนังที่ทำธุรกิจไปตามเรื่องตามราว เสมือนของเล่นของคนรวยที่ชอบดูหนังแต่ไม่ได้ให้ความสนใจคนที่รักหนังด้วยกันสักเท่าไร อยากมีบ้างแต่เบาบางจนแทบไม่รู้สึก หรือว่าจะเป็นประเภท "รักนะแต่ไม่แสดงออก" หรือเปล่า

อย่างไรก็ดีเมื่อครั้งพวกเราสูญเสียโรงหนังสยามไป เราโกรธ เราแค้น เราเสียใจ เราอยากแสดงออก แต่กลับ apex กลับเงียบ ซึ่งเราก็คิดไปเองอีกหรือเปล่าว่า เขาคงเสียใจมากจนไม่อยากรับรู้อะไร หรือเขาแค่เฉย ๆ เหมือนของเล่นที่เสียแล้วก็ทิ้งไป

ช่วงหลัง ๆ ยิ่งสกาล่าถูกแปลงสภาพจากโรงหนังกลายเป็นโรงละครในหลาย ๆ ครั้งบ่อยเข้า แรก ๆ ก็ดีใจที่โรงหนังอันเป็นที่รักนี้คงจะมีรายได้เข้ามาจุนเจือได้บ้าง แต่หลัง ๆ บ่อยครั้งที่โรงหนังถูกยึดไปใช้เป็นโรงหนังให้เฉพาะกลุ่มบ้าง โรงมหรสพบ้าง แต่ล่ะครั้งเป็นการยึดเอาวันหยุด วันเสาร์ อาทิตย์ วันเวลาที่คนเลิกงานประจำ ต่างเดินทางฝ่ากระแสการจราจรที่แสนสะดวกสบาย เพื่อมาผ่อนคลายกับความบันเทิงที่สกาล่า แต่กลับต้องมาพบว่า ถูกยึดไปให้คนกลุ่มอื่นแล้วไล่ให้เราไปดูลิโดแทน เหมือนไม่เคยใส่ใจเราว่าจะเดือดร้อนไหม จะลำบากไหม จะเสียเวลาแค่ไหน เหล่านี้จึงเป็นที่มาของความสงสัย

เพราะคนรักกันคงไม่ทำแบบนี้ บ่องตงถ้ารักกันก็รีบเอาใจกันหน่อย เพราะคนรักคนนี้กำลังน้อยใจ