ตอนเด็กๆ ช่วงประถมเป็นเด็กที่กล้าแสดงออกค่ะ
ทำกิจกรรมโรงเรียน ทั้งรำ ทั้งเต้นตลอดค่ะ
นึกไม่ออกว่ามันเริ่มมีจุดเปลี่ยนตั้งแต่เมื่อไหร่
โตขึ้นมา กลายเป็นคนกลัวการเผชิญหน้ากับอะไรที่เป็นทางการ
เช่น พรีเซนท์งานหน้าห้องต่อหน้าเพื่อนๆ
แล้วมันก็ขยายตัวไปกระทั่งแค่การสอบสนทนาเดี่ยวกับอาจารย์
ทั้งๆที่สนิทกับอาจารย์มาก แล้วเราก็เป็นท็อปของคลาส
แต่ทำออกมาได้ไม่ดี จนอาจารย์ถามว่าเกิดอะไรขึ้น

กระทั่งเรียนต่อป.โท ก็ยังรนกับการพรีเซ้นท์งาน
ทั้งๆที่เป็นงานที่เขียนเอง ทำเอง เข้าใจทุกอย่างชัดเจน
ซ้อมท่องไปหลายรอบ พรีเซ้นท์หน้ากระจกก็คล่องดี
แต่วันจริงก็เละไม่เป็นท่า เพราะพูดไม่รู้เรื่อง

แล้วผลกระทบจริงๆ ก็มันเกิดขึ้นเมื่อเริ่มทำงาน
ตอนนี้ทำงานเป็นล่าม ชอบ สนุก ได้พูดคุยกับคนหลายแบบ
แต่เฉพาะแค่การแปลสดแบบกลุ่มเล็กๆ ยืนล้อมๆกันแปลมีตติ้งย่อยแบบไม่เป็นทางการ
แต่พอเข้าที่ประชุมผู้บริหาร ผู้หลักผู้ใหญ่อยู่เป็นสิบ
ตรงนี้จะรน พูดไม่ออก มือสั่น จิตเตลิด ฟังจับใจความอะไรไม่ได้
ภาษาไทยยังพูดงงๆ นับประสาอะไรกับภาษาญี่ปุ่น... อย่างเละ
นี่ก็4เดือนแล้วยังไม่ชินเลยค่ะ สั่นทุกครั้ง สั่นทุกวัน เละทุกวัน
จนตอนนี้ไม่ได้รับความไว้วางใจจากผู้ใหญ่ โดนเมิน สารพัด

แต่ถ้าเป็นงานแปลเอกสารโดยไม่ต้องสุงสิงใคร
ตัวเองทำได้ค่อนข้างดีค่ะ เพราะอย่างงี้แหล่ะมั้ง ทางบริษัทถึงได้เอาไว้อยู่ ยังไม่เขี่ยออก

บุคลิกเป็นคนตัวเล็ก ผอมๆ เสียงเล็ก หน้าเด็ก นิสัยก็เป็นเด็กๆ
ขี้เกรงใจ มีมารยาท ไม่หยิ่ง ถืออาวุโส ใครที่อายุมากกว่าก็แสดงความเคารพ ไม่ว่าเขาจะอยู่ตำแหน่งอะไรก็ตาม
แต่จะไม่ถืออาวุโสกับรุ่นน้อง ให้ความสนิท ให้ความช่วยเหลือ
ซึ่งหลายครั้งที่รุ่นน้องนั่นแหล่ะที่เป็นผู้ใหญ่กว่า รุ่นน้องหลายคนก็ไม่เคารพเรา

รู้สึกแย่แล้วค่ะ ไม่อยากเป็นแบบนี้
กำลังหาทางแก้ไขอยู่ ตอนนี้กำลังตามอ่านวิธีการเสริมสร้างความมั่นใจให้กับตัวเอง
แล้วก็อ่านสาเหตุการขาดความมั่นใจ เพื่อมาเทียบเคสตัวเอง

ส่วนในทางปฏิบัติคิดไว้ว่าอยากปรึกษาจิตแพทย์
แล้วก็อยากลงเรียนอะไรเพิ่มเติม เพื่อพัฒนาความเชื่อมั่นให้ตัวเอง เอาแบบปฏิบัติจริงค่ะ

ร่ายมาซะยาว รบกวนตอบด้วยนะคะว่าควรจะลงเรียนอะไรดี
ศิลปะ?
ร้องเพลง?
เต้น?
ปฏิบัติธรรม?
หรืออะไรดีคะ

รบกวนด้วยนะคะ