เริ่มเรื่องยังไงดี...
ผมกับแฟนเราคบกันมาจะครบ 1 ปีอยู่ในอีก 3 วันนี้ครับ เอาจริงๆสำหรับผมแล้วผมมีความสุขมากที่ได้มีแฟนคนนี้ครับ ส่วนตัวผมผมคิดมาตลอดว่าราบรื่น แต่งแน่ๆ คุยกับใครก็บอกไปตลอดว่าคนนี้แหละแต่ง ซึ่งผมก็บอกแฟนเหมือนกันว่า "ยังไม่ขอนะ แต่เธอคือคนที่ฉันจะแต่งงานด้วย"
ก็มีคุยกันครับ อีก 2 ปีค่อยแต่งละกันเพราะแฟนผมพึ่ง 24 ส่วนตัวผม 32 ครับ กะว่าให้น้องเขาโตหน่อย ตอนนี้ยังเด็กอยู่ก็ให้น้องเขาใช้ชีวิตบ้างอะไรบ้าง ซึ่งเราก็เห็นตรงกัน ณ จุดๆนี้นะครับ
ทุกอย่างดูมีความสุขดีมากตลอดครับ (ในความรู้สึกผม) มีทะเลาะกันบ้าง ไม่แปลก เป็นแฟนกันอยู่ด้วยกันทุกวัน ก็ต้องมีทะเลาะกันบ้าง แต่ไม่เคยลงมือ หรือถึงเนื้อถึงตัวเลยแม้แต่ครั้งเดียว ทะเลาะกันไม่เคยเกินวัน เพราะผมจะบอกแฟนเสมอว่า จะทะเลาะอะไรก็อย่าให้ข้ามวันนะ จบในวันเนี่ยแหละ ก็บางครั้งผมก็ง้อเธอ บางครั้งเธอก็ง้อผม ส่วนตัวคิดมาเสมอว่า ถ้าไม่คิดจะเลิก ก็ทะเลาะให้มันพองามนะ มันไม่ใช่เรื่องที่จะทะเลาะกันใหญ่โตวุ่นวาย ถ้าสุดท้ายเรากลับมารักกันอยู่ดี (แต่ก็มีทะเลาะแรงๆนะครับ แต่ก็จบดีเมื่อต่างคนต่างเย็น ก็นอนกอดกัน)
ผมทำธุรกิจส่วนตัวครับ หน้าตาธรรมดา (ไม่น่าจะน่าเกลียดนะ แต่ก็ไม่ได้หล่อเทพๆ 555) ฐานะปกติ ไม่มีหนี้สิน มีผ่อนรถอยู่คันหนึ่ง แต่ก็มีเงินเก็บมากพอที่จะปิดหมดครับ แต่เลือกที่จะไม่ปิดเพราะเอาเงินไปทำอย่างอื่นดีกว่า บ้านซื้อขาด ไม่มีหนี้บัตรอะไรเลย ก็ปกติๆครับ ผมเกิดมาไม่เคยเที่ยวอ่างครับ (จริงๆนะ) ไม่ชอบเล่นการพนัน (เล่นบ้างเล็กน้อยๆขำๆวงเพื่อน) ไม่เที่ยวกลางคืนแล้ว (แก่แล้วครับ เที่ยวไม่ไหว นานๆไปที แบบว่า 4-5 เดือนครั้ง) เป็นคนไม่เจ้าชู้ครับ คือเจอสวยๆก็มีมอง มีอะไรนะ แต่ไม่เคยนอกใจแฟนครับ
แต่ผมมีนิสัยเป็นคนพูดตรงครับ พูดแรง แทงใจดำ ไม่ชอบเฟค ไม่ชอบใส่หน้ากากใส่ใคร และไม่ชอบให้ใครมา
ใส่ผมเช่นกัน มากันตรงๆดีกว่า เป็นคนไม่ชอบมีเรื่องชกต่อย มีอะไรก็คุยกัน ชอบไม่ชอบตรงไหน คุยกันผมผิดผมขอโทษ คุณผิดก็ขอโทษซะ ทุกอย่างจบ ไม่อยากเจอกันอีก อะไรก็ว่าไป ผมเป็นคนแบบนี้ครับ (ต้องพูดเรื่องนิสัยหน่อย เพราะอันนี้แหละประเด็น)
เป็นคนเฮฮาครับ ถ้าสมัยก่อนในกลุ่มเพื่อนที่ไปเที่ยวก็คือเป็นเอนเตอร์เทนเนอร์เลย เป็นคนเต็มที่ครับ เที่ยวคือเที่ยว เต้นคือเต้น ไปคาราโอเกะก็ออกสเต็ปให้มันกระจาย กลับบ้านตีสอง ห้ามเกินนี้ ซึ่งก็มีทั้งคนชอบและไม่ชอบ ซึ่งก็ไม่แปลก คนที่ไม่ชอบก็จะห่างหายไปจากชีวิตผม ซึ่งผมก็เข้าใจ คนที่รับได้ หรือชอบทุกวันนี้ผมก็เป็นเพื่อนเป็นปกติ พูดง่ายๆก็รั่วใช้ได้เลยละครับ แต่ก็ไม่อ้วก หรือถึงขนาดหลับ สลบ กลับบ้านไม่ได้ อันนี้ไม่เคยนะครับ ก็กลับบ้านทุกครั้ง แต่เดี๋ยวนี้ไม่ได้ออกไปเที่ยวไปอะไรแล้ว มีแต่ตำนานกล่าวขานในกลุ่มเท่านั้นเอง
เกริ่นยาวมากๆ เพราะอยากจะพยายามจับทุกจุด ทุกราบละเอียดเท่าที่ผมจะนึกขึ้นมาได้ ทั้งด้านดี และไม่ดีในตัวผม
เรื่องมาเกิดขึ้นตรงที่เมื่อคืนไปเที่ยวกันกับกลุ่มเพื่อนที่ทำงานแฟน เอาตรงๆผมก็ไม่สนิทอะไรมากหรอก เจอหน้ากันก็ตามงาน ที่ทำงาน หรือเวลาเราไปนั่งคอยแฟน ก็คุ้นหน้าคุ้นตาอ่ะครับ บางคนก็รู้จักเรา ก็มีบ้าง ผมก็รั่วไง เต้นๆๆๆๆ สักประมาณ 4 ทุ่มครึ่งแฟนผมก็วิ่งออกไปจากร้านจะกลับบ้าน เพราะความไม่พอใจที่ผมแบบว่าเต้น เฮฮา ตามประสาผม (เอาจริงๆ ผมก็ลืมตัวนะ มันสนุกอ่ะ) ผมก็วิ่งตามแฟนออกมา แล้วก็กลับบ้าน
ผมก็ขับรถกลับบ้าน ระหว่างทางที่ขับรถแฟนก็จัดหนักเลยครับ
แบบว่าทำไมผมทำตัวแบบนี้ อยู่นิ่งๆไม่เป็นเหรอ แล้วไปเต้นๆ กับคนอื่นเนี่ย คิดว่าคนอื่นเขาชอบหรือไง มีแค่คนมาทักฉันให้ดูแลเธอ
ผมก็ตอบไปว่า แต่เพื่อนๆเธอก็เต้นกันฉันปกตินะ บางคนยังเป็นคนชวนฉันเต้นเลย บางคนยื่นแก้วมาให้ดื่ม คิดมาไปรึเปล่า
แฟนผมก็ตอบว่าทุกคนเขาทำแบบนั้นเพราะเกรงใจเธอ ไม่มีใครชอบหรอก และฉันรับไม่ได้
ณ จุดนี้ผมก็ไม่มีอะไรจะแก้ตัวครับ และคิดเสียใจเหมือนกัน (
ชวนกู- ชวนกูเต้น พอกูเต้น
มาด่าลับหลังกู พอ คนแบบนี้ผมไม่ชอบ มีอะไรไม่คุยกันตรงๆ เออ ไม่อยากเต้นด้วย เดินออกห่างสิ ทำท่าทำทางสิ ผมก็ไม่โง่ถึงขนาดดูไม่ออกป่ะ แต่นี้
เล่นเต้นสเต็ปเดียวกับกูเลยยยยย) สังคมแบบนี้ไม่โอเค
ผมก็บอกแฟนผมไปตามนั้น
ปรากฏเรื่องมันไม่จบ มันมีต่อตรงที่ว่าแฟนผมรับผมไม่ได้ ที่ผมเป็นคนแบบนั้น เขาอยากให้ผมนิ่งๆ และเวลาพูดจาก็อย่าใช้ภาษาที่มันตรงเกินไปเช่น ห สระอี ประมาณนี้ (คือผมเนี่ยเป็นคนอถิบายอะไร หรือจะคุยอะไร จะพยายามใช้ภาษาง่ายๆ แบบว่าตรงๆ คนอื่นจะได้เข้าใจไม่ผิด) แฟนผมบอกว่า เธอมาใช้ภาษาแบบนี้กับเพื่อนฉันได้ยังไง
ผมก็บอกว่า ผู้ชายคุยกัน ไม่มีอะไรหรอก ไม่ได้ไปด่าเขาซะหน่อย
แฟนผมก็ไม่พอใจ บอกว่าแล้วคนอื่นจะมองเธอเป็นคนยังไง จากนั้นเธอก็พรั้งพรูออกมาว่า มีแต่คนเดินมาถามฉัน "ว่าเธอไหวไหม" "เธอโอเคไหม" "คนนี้แน่เหรอ" ฉันขี้เกียจที่จะตอบ
ผมก็นึก นี้ผมแย่ขนาดนี้เลยเหรอวะ ก็พอใจเข้านะว่าสังคมแต่ละสังคมก็มีความแตกต่างกันไป ถ้าจะไม่ชอบ ก็ไม่น่าจะถึงขั้นเกลียดนะ เพราะเราก็ไม่ได้ไปตบตีอะไรกับใคร พูดจาถึงแม้จะไม่เพราะ แต่ก็คุยกันขำๆ มันก็น่าจะเข้าใจกันได้รึเปล่า
สรุปว่าแฟนผมจะ "เลิก" กับผมครับ เขาบอกว่าฉันคงอยู่กับเธอให้มันครบปีไม่ได้แล้วละ ฉันรับเธอที่เป็นแบบนี้ไม่ได้ เธอจะพูดจาอะไรกับเพื่อนเธอ ฉันไม่ว่า อยู่กับเพื่อนๆเธอ จะเป็นยังไงฉันไม่ว่า แต่ในสังคมของฉัน ฉันไม่ต้องการ แล้วก็ว่าผมต่อว่า เขาไม่อยากให้คนอื่น หรือเพื่อนๆของเขารู้ว่าผมเป็นคนแบบนี้ พูดจาแบบนี้ ทุกวันนี้เขาก็พยายามที่จะสร้างให้คนอื่นเห็นว่าผมไม่ใช่
ผมเลยจับจุดได้ว่า น้องเขากำลังสร้างภาพผมให้คนอื่นอย่างหนึ่ง และเมื่อคนอื่นมาเจอผมแล้วมันไม่ใช่อย่างที่น้องเขาอยากให้เป็น
ผมแย่มากขนาดนั้นเลยเหรอ
ถึงกับต้องสร้างบุคลิกฉันให้คนอื่นเข้าใจไปอีกอย่างเลยทีเดียว
เหอะๆ
ผมก็ร้องไห้ครับ เพราะฟังแล้วก็เข้าใจทุกอย่างว่า ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรทันทีได้ และรู้ว่าทำได้ก็ไม่ใช่ง่ายๆละ การเปลี่ยนบุคลิกเนี่ย
แฟนผมก็ยกตัวอย่างว่า ทำไมไม่ทำตัวเหมือนพี่เอ (นามสมมุติ) มาทานข้าว มาอะไรก็นิ่งๆ เงียบๆ ออกความเห็นบาง เบาๆ ถึงแม้ลับหลังเขาจะไปตกตีเพื่อนฉัน (ผู้ชายคนนี้ชอบใช้กำลังกับแฟนครับ มีช้ำ มีเขียวมาให้เห็นเรื่อยๆ) แต่ต่อหน้าพวกฉันเขาโอเค
ผมก็นึก ตายห่าแหละ ทำไม่เป็นวะ เฟคเนี่ย
เรื่องก็ยังไม่จบ แฟนผมก็จัดต่อว่า ผมชีวิตสบาย ตื่นสายได้ ไม่ต้องไปทำงาน มีเงินใช้ บลาๆๆ ชีวิตเขาลำบาก กลับมาก็อยากสบาย และก็ด่าผมว่า เธออยู่บ้านเฉยๆ ทำงานอย่างมาก็แค่ส่งของ มันจะเหนื่อยอะไร แล้วก็ย้อนอดีตว่า มีอยู่วันหนึ่งแฟนผมเหนื่อยจากการทำงาน เราก็สั่งกับข้าวกินมาส่งที่บ้านกินกัน พอพนักงานมาส่ง ผมก็บอกให้แฟนลงไปเปิดประตูหน่อย ผมคงนั่งอ่านหนังสือพิมพ์ หรือดูทีวีเนี่ยแหละ แฟนก็ด่าว่าผมไม่บริการเขา (ผมก็ตอบไปงงๆว่า ฉันไม่คิดว่า แค่ให้เธอลงไปหน้าบ้านเอาข้าวขึ้นมาทาน จะเป็นเรื่องใหญ่ขนาดนี้) (คือทานข้าวชั้นสองครับ ก็ลงบันได้ชั้นเดียว ก็ถึงประตูบ้านแหละ)
ผมก็ตกใจว่า โหนี้เราทำเขาลำบากขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย น้องเขาถึงเก็บกดขนาดนี้ จากนั้นก็ด่าให้ผมไปหาจิตแพทย์ บอกว่าผมมันโรคจิต ผมก็เสียใจครับ เรื่องก็จบลงตรงที่ผมร้องไห้ แล้วเราก็เขาไปนอนครับ เพราะต้องตื่นมาทำงาน 555
พอตื่นมาผมก็ปลุกแฟนผม แล้วก็บอกไปว่า ขอโทษที่ต้องทำให้อับอาย ขอโทษที่ทำตัวไม่เหมาะสม เอาเป็นว่าผมก็ขอแบนตัวเองละกัน ถ้าไม่จำเป็นก็ขอไม่ออกไปไหน (ปกติก็ไม่ได้ไปไหนอยู่แล้ว) เอาแบบว่าไปรับไปส่งละกัน ถ้าออกไปทานข้าวก็จะสงบปาก สงบคำ คือเฟคได้ ก็ฝืนๆหน่อยแต่ก็ทำได้แหละ ไม่น่าจะยาก
ผมก็คิดในใจของผม ตอนนี้มันก็ได้แค่นี้ เรื่องบุคลิกมันก็เปลี่ยนลำบากนะ ยังไงก็ต้องใช้เวลา และต่อให้ใช้เวลาก็ไม่รู้ว่าจะได้ไหมด้วย เพราะเอาจริงๆ ผมก็รู้ตัวตนผมดีพอสมควรเหมือนกัน ฉะนั้นก็ฝืนแสดงตัวเป็นคนที่เขาอยากให้เป็นเวลาไปสังคมเพื่อนๆเขาละกัน น่าจะยังพอได้อยู่
แต่เราก็ไม่ได้คุยอะไรกันมาก เพราะเช้าแล้ว แฟนผมก็ต้องไปทำงาน ส่วนผมทำงานที่บ้าน เลยมาเวิ้นในนี้ครับ ^^
เสียใจนะ ไม่รู้จะบอกแฟนยังไง คือเสียใจที่ทำอะไรไม่ดีลงไป และเสียใจถ้าเรื่องของเราต้องมาจบลงตรงนี้ ผมผิดหวังในรักมาเยอะครับ และก็พยายามแก้ไขความผิดพลาดในอดีตมาเสมอๆ
รักแฟน ไม่เล่นยา ไม่เล่นพนัน ไม่เที่ยวผญ ไม่เจ้าชู้ ไม่เที่ยวกลางคืนแล้ว (นานๆๆๆๆที)
วันๆอยู่บ้าน หาเงิน ขายของส่งของ ฉผมพยายามเปลี่ยนตัวผมเองจากความผิดพลาดในอดีตมาเยอะมาก
เดี๋ยวนี้ก็รู้จักเอาใจแฟน รับส่ง ไปหาที่ทำงาน นั่งคอยแฟนเลิกงาน (แต่ก่อนไม่เคย)
เลิกเที่ยวกลางคืน พาแฟนไปเที่ยว ต่างจังหวัด ต่างประเทศ (แต่ก่อนไม่เคย)
ดันมาตายยย เพราะที่ตัวตนผมเอง
แต่ก่อนก็เป็นคนใจร้อน เดี๋ยวนี้ก็เย็นลงเยอะ ผ่านโลกอะไรมา มันก็พอทำได้บ้าง เรื่องปากเสียเนี่ยแต่ไหนแต่ไรแหละ ก็พยายามแก้ ก็แก้จนก็ดีขึ้นเยอะแล้วนะ แต่เวลาพูดนู้นพูดนี้ขำๆ ผมก็ใช้ภาษาผมตามปกติ แต่ก็ไม่ได้ไปเที่ยวด่าอะไรใครเหมือนสมัยเราวัยรุ่น ก็ถ้าใครถามอะไรเราวิจาร์ณตรงๆ แค่นั้นเอง
จากเดิมที่เป็นคนนอนดึก ติดยานอนหลับ เดี๋ยวนี้ 5 ทุ่มก็หลับแหละ ยานอนหลับก็ไม่ได้ทานอีกเลย ผมเปลี่ยนจนผมว่ามันถึงแม้จะไม่ดีมาก แต่นี้ก็โอเคแล้วนะ (ชมตัวเอง) ก็เคยคิดนะ ว่าถ้าเป็นผู้หญิง ประมาณนี้ก็ผ่านนะ 555
สรุปทำไงดีครับ
แฟนบอกว่าอยากจะเลิกกับผมครับ ทำไงดี ไม่อยากเลิกเลยครับ
ผมกับแฟนเราคบกันมาจะครบ 1 ปีอยู่ในอีก 3 วันนี้ครับ เอาจริงๆสำหรับผมแล้วผมมีความสุขมากที่ได้มีแฟนคนนี้ครับ ส่วนตัวผมผมคิดมาตลอดว่าราบรื่น แต่งแน่ๆ คุยกับใครก็บอกไปตลอดว่าคนนี้แหละแต่ง ซึ่งผมก็บอกแฟนเหมือนกันว่า "ยังไม่ขอนะ แต่เธอคือคนที่ฉันจะแต่งงานด้วย"
ก็มีคุยกันครับ อีก 2 ปีค่อยแต่งละกันเพราะแฟนผมพึ่ง 24 ส่วนตัวผม 32 ครับ กะว่าให้น้องเขาโตหน่อย ตอนนี้ยังเด็กอยู่ก็ให้น้องเขาใช้ชีวิตบ้างอะไรบ้าง ซึ่งเราก็เห็นตรงกัน ณ จุดๆนี้นะครับ
ทุกอย่างดูมีความสุขดีมากตลอดครับ (ในความรู้สึกผม) มีทะเลาะกันบ้าง ไม่แปลก เป็นแฟนกันอยู่ด้วยกันทุกวัน ก็ต้องมีทะเลาะกันบ้าง แต่ไม่เคยลงมือ หรือถึงเนื้อถึงตัวเลยแม้แต่ครั้งเดียว ทะเลาะกันไม่เคยเกินวัน เพราะผมจะบอกแฟนเสมอว่า จะทะเลาะอะไรก็อย่าให้ข้ามวันนะ จบในวันเนี่ยแหละ ก็บางครั้งผมก็ง้อเธอ บางครั้งเธอก็ง้อผม ส่วนตัวคิดมาเสมอว่า ถ้าไม่คิดจะเลิก ก็ทะเลาะให้มันพองามนะ มันไม่ใช่เรื่องที่จะทะเลาะกันใหญ่โตวุ่นวาย ถ้าสุดท้ายเรากลับมารักกันอยู่ดี (แต่ก็มีทะเลาะแรงๆนะครับ แต่ก็จบดีเมื่อต่างคนต่างเย็น ก็นอนกอดกัน)
ผมทำธุรกิจส่วนตัวครับ หน้าตาธรรมดา (ไม่น่าจะน่าเกลียดนะ แต่ก็ไม่ได้หล่อเทพๆ 555) ฐานะปกติ ไม่มีหนี้สิน มีผ่อนรถอยู่คันหนึ่ง แต่ก็มีเงินเก็บมากพอที่จะปิดหมดครับ แต่เลือกที่จะไม่ปิดเพราะเอาเงินไปทำอย่างอื่นดีกว่า บ้านซื้อขาด ไม่มีหนี้บัตรอะไรเลย ก็ปกติๆครับ ผมเกิดมาไม่เคยเที่ยวอ่างครับ (จริงๆนะ) ไม่ชอบเล่นการพนัน (เล่นบ้างเล็กน้อยๆขำๆวงเพื่อน) ไม่เที่ยวกลางคืนแล้ว (แก่แล้วครับ เที่ยวไม่ไหว นานๆไปที แบบว่า 4-5 เดือนครั้ง) เป็นคนไม่เจ้าชู้ครับ คือเจอสวยๆก็มีมอง มีอะไรนะ แต่ไม่เคยนอกใจแฟนครับ
แต่ผมมีนิสัยเป็นคนพูดตรงครับ พูดแรง แทงใจดำ ไม่ชอบเฟค ไม่ชอบใส่หน้ากากใส่ใคร และไม่ชอบให้ใครมา
เป็นคนเฮฮาครับ ถ้าสมัยก่อนในกลุ่มเพื่อนที่ไปเที่ยวก็คือเป็นเอนเตอร์เทนเนอร์เลย เป็นคนเต็มที่ครับ เที่ยวคือเที่ยว เต้นคือเต้น ไปคาราโอเกะก็ออกสเต็ปให้มันกระจาย กลับบ้านตีสอง ห้ามเกินนี้ ซึ่งก็มีทั้งคนชอบและไม่ชอบ ซึ่งก็ไม่แปลก คนที่ไม่ชอบก็จะห่างหายไปจากชีวิตผม ซึ่งผมก็เข้าใจ คนที่รับได้ หรือชอบทุกวันนี้ผมก็เป็นเพื่อนเป็นปกติ พูดง่ายๆก็รั่วใช้ได้เลยละครับ แต่ก็ไม่อ้วก หรือถึงขนาดหลับ สลบ กลับบ้านไม่ได้ อันนี้ไม่เคยนะครับ ก็กลับบ้านทุกครั้ง แต่เดี๋ยวนี้ไม่ได้ออกไปเที่ยวไปอะไรแล้ว มีแต่ตำนานกล่าวขานในกลุ่มเท่านั้นเอง
เกริ่นยาวมากๆ เพราะอยากจะพยายามจับทุกจุด ทุกราบละเอียดเท่าที่ผมจะนึกขึ้นมาได้ ทั้งด้านดี และไม่ดีในตัวผม
เรื่องมาเกิดขึ้นตรงที่เมื่อคืนไปเที่ยวกันกับกลุ่มเพื่อนที่ทำงานแฟน เอาตรงๆผมก็ไม่สนิทอะไรมากหรอก เจอหน้ากันก็ตามงาน ที่ทำงาน หรือเวลาเราไปนั่งคอยแฟน ก็คุ้นหน้าคุ้นตาอ่ะครับ บางคนก็รู้จักเรา ก็มีบ้าง ผมก็รั่วไง เต้นๆๆๆๆ สักประมาณ 4 ทุ่มครึ่งแฟนผมก็วิ่งออกไปจากร้านจะกลับบ้าน เพราะความไม่พอใจที่ผมแบบว่าเต้น เฮฮา ตามประสาผม (เอาจริงๆ ผมก็ลืมตัวนะ มันสนุกอ่ะ) ผมก็วิ่งตามแฟนออกมา แล้วก็กลับบ้าน
ผมก็ขับรถกลับบ้าน ระหว่างทางที่ขับรถแฟนก็จัดหนักเลยครับ
แบบว่าทำไมผมทำตัวแบบนี้ อยู่นิ่งๆไม่เป็นเหรอ แล้วไปเต้นๆ กับคนอื่นเนี่ย คิดว่าคนอื่นเขาชอบหรือไง มีแค่คนมาทักฉันให้ดูแลเธอ
ผมก็ตอบไปว่า แต่เพื่อนๆเธอก็เต้นกันฉันปกตินะ บางคนยังเป็นคนชวนฉันเต้นเลย บางคนยื่นแก้วมาให้ดื่ม คิดมาไปรึเปล่า
แฟนผมก็ตอบว่าทุกคนเขาทำแบบนั้นเพราะเกรงใจเธอ ไม่มีใครชอบหรอก และฉันรับไม่ได้
ณ จุดนี้ผมก็ไม่มีอะไรจะแก้ตัวครับ และคิดเสียใจเหมือนกัน (
ผมก็บอกแฟนผมไปตามนั้น
ปรากฏเรื่องมันไม่จบ มันมีต่อตรงที่ว่าแฟนผมรับผมไม่ได้ ที่ผมเป็นคนแบบนั้น เขาอยากให้ผมนิ่งๆ และเวลาพูดจาก็อย่าใช้ภาษาที่มันตรงเกินไปเช่น ห สระอี ประมาณนี้ (คือผมเนี่ยเป็นคนอถิบายอะไร หรือจะคุยอะไร จะพยายามใช้ภาษาง่ายๆ แบบว่าตรงๆ คนอื่นจะได้เข้าใจไม่ผิด) แฟนผมบอกว่า เธอมาใช้ภาษาแบบนี้กับเพื่อนฉันได้ยังไง
ผมก็บอกว่า ผู้ชายคุยกัน ไม่มีอะไรหรอก ไม่ได้ไปด่าเขาซะหน่อย
แฟนผมก็ไม่พอใจ บอกว่าแล้วคนอื่นจะมองเธอเป็นคนยังไง จากนั้นเธอก็พรั้งพรูออกมาว่า มีแต่คนเดินมาถามฉัน "ว่าเธอไหวไหม" "เธอโอเคไหม" "คนนี้แน่เหรอ" ฉันขี้เกียจที่จะตอบ
ผมก็นึก นี้ผมแย่ขนาดนี้เลยเหรอวะ ก็พอใจเข้านะว่าสังคมแต่ละสังคมก็มีความแตกต่างกันไป ถ้าจะไม่ชอบ ก็ไม่น่าจะถึงขั้นเกลียดนะ เพราะเราก็ไม่ได้ไปตบตีอะไรกับใคร พูดจาถึงแม้จะไม่เพราะ แต่ก็คุยกันขำๆ มันก็น่าจะเข้าใจกันได้รึเปล่า
สรุปว่าแฟนผมจะ "เลิก" กับผมครับ เขาบอกว่าฉันคงอยู่กับเธอให้มันครบปีไม่ได้แล้วละ ฉันรับเธอที่เป็นแบบนี้ไม่ได้ เธอจะพูดจาอะไรกับเพื่อนเธอ ฉันไม่ว่า อยู่กับเพื่อนๆเธอ จะเป็นยังไงฉันไม่ว่า แต่ในสังคมของฉัน ฉันไม่ต้องการ แล้วก็ว่าผมต่อว่า เขาไม่อยากให้คนอื่น หรือเพื่อนๆของเขารู้ว่าผมเป็นคนแบบนี้ พูดจาแบบนี้ ทุกวันนี้เขาก็พยายามที่จะสร้างให้คนอื่นเห็นว่าผมไม่ใช่
ผมเลยจับจุดได้ว่า น้องเขากำลังสร้างภาพผมให้คนอื่นอย่างหนึ่ง และเมื่อคนอื่นมาเจอผมแล้วมันไม่ใช่อย่างที่น้องเขาอยากให้เป็น
ผมแย่มากขนาดนั้นเลยเหรอ
ถึงกับต้องสร้างบุคลิกฉันให้คนอื่นเข้าใจไปอีกอย่างเลยทีเดียว
เหอะๆ
ผมก็ร้องไห้ครับ เพราะฟังแล้วก็เข้าใจทุกอย่างว่า ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรทันทีได้ และรู้ว่าทำได้ก็ไม่ใช่ง่ายๆละ การเปลี่ยนบุคลิกเนี่ย
แฟนผมก็ยกตัวอย่างว่า ทำไมไม่ทำตัวเหมือนพี่เอ (นามสมมุติ) มาทานข้าว มาอะไรก็นิ่งๆ เงียบๆ ออกความเห็นบาง เบาๆ ถึงแม้ลับหลังเขาจะไปตกตีเพื่อนฉัน (ผู้ชายคนนี้ชอบใช้กำลังกับแฟนครับ มีช้ำ มีเขียวมาให้เห็นเรื่อยๆ) แต่ต่อหน้าพวกฉันเขาโอเค
ผมก็นึก ตายห่าแหละ ทำไม่เป็นวะ เฟคเนี่ย
เรื่องก็ยังไม่จบ แฟนผมก็จัดต่อว่า ผมชีวิตสบาย ตื่นสายได้ ไม่ต้องไปทำงาน มีเงินใช้ บลาๆๆ ชีวิตเขาลำบาก กลับมาก็อยากสบาย และก็ด่าผมว่า เธออยู่บ้านเฉยๆ ทำงานอย่างมาก็แค่ส่งของ มันจะเหนื่อยอะไร แล้วก็ย้อนอดีตว่า มีอยู่วันหนึ่งแฟนผมเหนื่อยจากการทำงาน เราก็สั่งกับข้าวกินมาส่งที่บ้านกินกัน พอพนักงานมาส่ง ผมก็บอกให้แฟนลงไปเปิดประตูหน่อย ผมคงนั่งอ่านหนังสือพิมพ์ หรือดูทีวีเนี่ยแหละ แฟนก็ด่าว่าผมไม่บริการเขา (ผมก็ตอบไปงงๆว่า ฉันไม่คิดว่า แค่ให้เธอลงไปหน้าบ้านเอาข้าวขึ้นมาทาน จะเป็นเรื่องใหญ่ขนาดนี้) (คือทานข้าวชั้นสองครับ ก็ลงบันได้ชั้นเดียว ก็ถึงประตูบ้านแหละ)
ผมก็ตกใจว่า โหนี้เราทำเขาลำบากขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย น้องเขาถึงเก็บกดขนาดนี้ จากนั้นก็ด่าให้ผมไปหาจิตแพทย์ บอกว่าผมมันโรคจิต ผมก็เสียใจครับ เรื่องก็จบลงตรงที่ผมร้องไห้ แล้วเราก็เขาไปนอนครับ เพราะต้องตื่นมาทำงาน 555
พอตื่นมาผมก็ปลุกแฟนผม แล้วก็บอกไปว่า ขอโทษที่ต้องทำให้อับอาย ขอโทษที่ทำตัวไม่เหมาะสม เอาเป็นว่าผมก็ขอแบนตัวเองละกัน ถ้าไม่จำเป็นก็ขอไม่ออกไปไหน (ปกติก็ไม่ได้ไปไหนอยู่แล้ว) เอาแบบว่าไปรับไปส่งละกัน ถ้าออกไปทานข้าวก็จะสงบปาก สงบคำ คือเฟคได้ ก็ฝืนๆหน่อยแต่ก็ทำได้แหละ ไม่น่าจะยาก
ผมก็คิดในใจของผม ตอนนี้มันก็ได้แค่นี้ เรื่องบุคลิกมันก็เปลี่ยนลำบากนะ ยังไงก็ต้องใช้เวลา และต่อให้ใช้เวลาก็ไม่รู้ว่าจะได้ไหมด้วย เพราะเอาจริงๆ ผมก็รู้ตัวตนผมดีพอสมควรเหมือนกัน ฉะนั้นก็ฝืนแสดงตัวเป็นคนที่เขาอยากให้เป็นเวลาไปสังคมเพื่อนๆเขาละกัน น่าจะยังพอได้อยู่
แต่เราก็ไม่ได้คุยอะไรกันมาก เพราะเช้าแล้ว แฟนผมก็ต้องไปทำงาน ส่วนผมทำงานที่บ้าน เลยมาเวิ้นในนี้ครับ ^^
เสียใจนะ ไม่รู้จะบอกแฟนยังไง คือเสียใจที่ทำอะไรไม่ดีลงไป และเสียใจถ้าเรื่องของเราต้องมาจบลงตรงนี้ ผมผิดหวังในรักมาเยอะครับ และก็พยายามแก้ไขความผิดพลาดในอดีตมาเสมอๆ
รักแฟน ไม่เล่นยา ไม่เล่นพนัน ไม่เที่ยวผญ ไม่เจ้าชู้ ไม่เที่ยวกลางคืนแล้ว (นานๆๆๆๆที)
วันๆอยู่บ้าน หาเงิน ขายของส่งของ ฉผมพยายามเปลี่ยนตัวผมเองจากความผิดพลาดในอดีตมาเยอะมาก
เดี๋ยวนี้ก็รู้จักเอาใจแฟน รับส่ง ไปหาที่ทำงาน นั่งคอยแฟนเลิกงาน (แต่ก่อนไม่เคย)
เลิกเที่ยวกลางคืน พาแฟนไปเที่ยว ต่างจังหวัด ต่างประเทศ (แต่ก่อนไม่เคย)
ดันมาตายยย เพราะที่ตัวตนผมเอง
แต่ก่อนก็เป็นคนใจร้อน เดี๋ยวนี้ก็เย็นลงเยอะ ผ่านโลกอะไรมา มันก็พอทำได้บ้าง เรื่องปากเสียเนี่ยแต่ไหนแต่ไรแหละ ก็พยายามแก้ ก็แก้จนก็ดีขึ้นเยอะแล้วนะ แต่เวลาพูดนู้นพูดนี้ขำๆ ผมก็ใช้ภาษาผมตามปกติ แต่ก็ไม่ได้ไปเที่ยวด่าอะไรใครเหมือนสมัยเราวัยรุ่น ก็ถ้าใครถามอะไรเราวิจาร์ณตรงๆ แค่นั้นเอง
จากเดิมที่เป็นคนนอนดึก ติดยานอนหลับ เดี๋ยวนี้ 5 ทุ่มก็หลับแหละ ยานอนหลับก็ไม่ได้ทานอีกเลย ผมเปลี่ยนจนผมว่ามันถึงแม้จะไม่ดีมาก แต่นี้ก็โอเคแล้วนะ (ชมตัวเอง) ก็เคยคิดนะ ว่าถ้าเป็นผู้หญิง ประมาณนี้ก็ผ่านนะ 555
สรุปทำไงดีครับ