เรากับสามีมีลูกตอนที่ยังไม่พร้อมคะ สามีดีใจมากแต่เรา เอ่อ บอกตามตรงคิดหนักคะ เราอายุ25 สามี34 เราพึ่งเรียนจบ พึ่งได้ทำงาน พอที่ทำงานทราบว่าท้องก็ยื่นซองขาว ด้วยเหตุผลที่ว่าไม่อยากเสียเวลาเสียเงินกับสวัสดิการที่เราจะได้รับ สุดท้ายเราก็ออกคะ เพราะสามีสัญญาว่าจะดูแลเราและลูกเป็นอย่างดี ทุกอย่างดีหมดคะ แต่เมื่อไม่นานมานี้เราพึ่งไปเจอข้อความที่เค้าจีบผู้หญิงคนอื่นในFB ตลอดเวลาเค้าจะปิดบังรหัส ไม่ให้เรารู้คะ ที่เรารู้เพราะว่าเค้ามาใช้โทรศัพท์เราออนเฟสและลืมล็อกเอ้าท์ เค้าบอกผู้หญิงทุกคนว่าไม่มีใคร และเพื่อรก็บอกยังไม่กล้ามีแฟนเพราะมีภาระเยอะกลัวรับผิดชอบไม่ไหว แต่เอ่อ แล้วเราดีกับลูกละคะ  สรุปคือเราสองคนไม่มีตัวตนคะ แต่เหตุการณ์นี้มันนานมากแล้ว ตั้งแต่เดึอนตุลาคม ปีก่อน แต่ถ้านับตอนนั้นคือเราท้องลูกเขาได้อ่อนๆประมาณ2เดือนคะ พอเราเจอ(กรกฎาคม56) เราก็เลยพูดออกไปตรงๆว่าที่ผ่านมาเรารู้เรื่องหมดแล้ว พอเค้ารู้เค้าก็โกรธเป็นอย่างมาก หาว่าเราสอดรู้สอดเห็น และบอกว่าเรื่องมันเก่าไปแล้วจะมารื้อฟื้นทำไม ที่ทำตอนนร้ วันนี้ ก็เพื่อเราเพื่อลูกทั้งนั้น  และที่สำคัญเค้าก็เลิกคุยแล้ว จริงคะที่เค้าเลิกคุย เพราะหลังจากตุลาปีก่อน เค้าก็ไม่ได้แชทกับใครจริงๆ แต่เราสิคะ เราเสียความรู้สึกไปแล้ว มันเแ็นสิ่งที่ไม่คาดคิดมากสำหรับเรา เพราะตลอดเวลาเค้าแสดงออกเหมือนรักเรากับลูกมาก ดีกับเราทุกอย่าง จนเราก็ไม่เคยคิดว่ามันจะมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นกับเรา เราร้องให้เป็นวรรคเป็นเวร และคิดว่าจะไม่ให้อภัยเค้า เราจะพาลูกเรากลับบ้านคะ แต่พอถึงตอนเช้า เค้าก็มาทำดีกับเรา ผ้าอ้อม+เสื้อผ้าลูกที่ทุกทีเราจะเป็นคนซักเค้าก็มาซักตากไว้เรียบร้อย เค้าซื้อขนม ซื้อของหวาน ซื้อผลไม้ที่เราชอบมาให้ แต่ไม่มีคำขอโทษออกมาจากปากของเค้า เราโกรธเค้าอยู่3วัน ไม่พูดด้วย ไม่มองหน้า ไม่กินข้าวร่วมโต๊ะ แต่สุดท้ายเพื่อนเราหลายๆคนก็ทำให้เราคิดได้ว่าเรื่องมันผ่านไปแล้ว และเค้าก็พยายามทำดีแล้ว ควรจะให้โอกาส สุดท้ายเราก็ให้โอกาสเค้าคะ เลิกโกรธ และพยายามกลับมาใช้ชีวิต(คู่) ให้เป็นปกติที่สุด แต่หลังจากนั้นเราก็ทะเลาะกันมาเรื่อยๆ เรื่องเพื่อนเค้าบ้าง เรื่องตัวเค้าเองบ้าง เรื่องเงินเรื่องทองบ้าง จนลามไปถึงเรื่องลูกเลยก็มี หนักบ้าง เบาบ้าง จากแค่งอนจนถึงขั้นโกรธไม่พูดกันเลยก็มี แต่ทุกครั้งที่ทะเลาะกันมันก็จบลงแบบเดิม คือเค้ามาทำดีกับเราและลูกเหมือนที่เคยทำ โดยที่ไม่เคยได้ยินคำขอโทษจากปากเข้าเลย เราก็อดทนมาตลอดไม่เคยปริปากบ่น ก้มหน้าก้มตาทำงานบ้าน ซักผ้า ล้างจาน กวาดบ้าน ถูบ้าน จัดร้าน กวาดถู ทำความสะอาด ยกเว้นทำกับข้าวเพราะเราทำไม่อร่อย ไม่ถูกใจเค้า ทั้งที่เค้าเคยบอกจะไม่ให้เราทำอะไรพวกนี้เลย จิงๆนะเลี้ยงลูกไปด้วย ทำอะไรพวกนี้ไปด้วย เรายอมรับเลยว่าเหนื่อยมาก เราเลี้ยงลูกกันแค่2คนคะ ถ้าเขาไม่อยู่เราก็ต้องเหมาไปคนเดียวหมด ทั้งที่แต่ก่อนเราไม่เคยทำอะไรเลย ออกจะเป็นคุณหนูด้วยซ้ำ มีคนคอยทำให้ตลอด แต่เราก็อดทนคะคิดซะว่าช่วยๆกัน เราอยากให้ครอบครัวเป็นครอบครัว เราอยากมีกันพร้อมหน้า พ่อแม่ลูก แต่วันนี้เราพึ่งเข้าใจคะ ว่าที่เราทำไปทุกอย่างมันไม่มีค่าเลย เค้าคิดว่าเราสบายมาตลอด คิดว่าเราแค่เลี้ยงลูกและก็นอนกลางวัน ลูกเราตื่นบ่อยมากคะตอนกลางคืน คงเพราะเราไม่ค่อยมีน้ำนมให้เค้ากินด้วย เค้าถึงหิวเร็ว เราต้องตื่นมาให้นมเค้าตลอดทุกๆชั่วโมง แถมตื่นตอนเช้า 6โมงเช้า เราต้องมาซักผ้าทั้งของเรา ของสามี และของลูก ล้างขวดนม นึ่งขวดนม กวาดถูร้านให้เสร็จ เราถึงจะมาให้นมลูก และเราก็เผลอหลับไปพร้อมลูก แต่เขาไม่เข้าใจคิดว่าเราขี้เกลียด เราเอาเปรียบคนอื่น แล้วเปรียบเทียบเรากับแฟนเพื่อนเค้าว่าเค้าทำงาน แต่เรานอนสบายใจเฉิบ เรานั่ฟังเค้าพูดแบบนี้ตาปริบๆ เค้าคงเห็นว่าเราไม่พูดอะไร (อึ้งคะ) ก็เลยพูดๆๆ สุดท้ายเราก็ระเบิดทุกอย่างออกมาว่าเราเป็นอะไร เราทำอะไรบ้าง เราเหนื่อยแค่ใหน เราลำบากแค่ใหน และเราอดทนกับชีวิตคู่ของเราเพียงใด จริงๆเราเป็นคนชอบซื้อเสื้อผ้า ชอบแต่งตัวมาก แต่พอมาอยู่กับเค้า มามีลูกนี้เราเลิกทุกอย่าง เพราะเรารู้ว่าเค้าไม่ค่อยจะมีเงิน ที่สำคัญเราอยากเก็บเงินไว้ลูกเรามากกว่า เสื้อผ้าข้าวของเครื่องใช้ทั้งของเราและลูกล้วนแต่มีคนให้มาทั้งสิ้น บางครั้งอยากซื้อเสื้อผ้าสวยๆใหม่ๆให้ลูกใส่เหมือนคนอื่นเค้า แต่เราก็ทำไม่ได้ เพราะคิดว่ามันไม่จำเป็น แต่พอเห็นหน้าลูกใส่เสื้อผ้ามอมๆ บางตัวเก่ามากจนแทบจะใช้ไม่ได้แล้ว เราอยากซื้อของเล่นให้ลูกก็ทำไม่ได้ ได้แต่เล่นปรบมือและร้องเพลงใกห้เค้าฟังเราก็ร้องให้ทุกครั้ง เราเป็นแม่ที่แย่มากเลยไช่มั้ยคะเราทำให้ตัวเองลำบากไม่พอ เราพาลูกมาลำบาก สุดท้ายเราก็หมดความอดทนคะ จึงบอกเค้าว่าให้พาเราและลูกกลับบ้าน แล้วต่อไปเรากลับลูกจะไม่ยุ่งวุ่นวายกับเค้าอีก เพื่อนๆว่าเราตัดสินใจถูกหรือผิดคะ ที่ทำแบบนี้ หรือเราจะอดทนต่อไป แต่เราก็คงทุกข์ ครอบครัวก็คงไม่เป็นอยู่ดี ลูกเราคงรู้ว่าพ่อแม่ทะเลาะกัน ยิ่งทะเลาะกันดังเท่าไหร่ ลูกเรายิ่งร้องดังมากขึ้น เราสงสารลูกคะ ไม่อยากจะให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นอีก เราเหนื่อยเหลือเกินคะ ดีที่เรายังมีลูก เค้าเป็นทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตของเรา เป็นแก้วตาดวงใจของเรา ถ้าไม่มีเขาเราคงอดทนไม่ได้จนถึงป่านนี้ จบแล้วคะ ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน เรื่องยาวมากขอโทษด้วยคะ อาจจะพิมพ์ผิดบ้างนะคะ เรากดในโทรศัพท์ แต่ก็พยายามแก้ไม่ให้ผิดแล้วคะ เราพิมพ์ไปน้ำมูกน้ำตาเราก็ไหลไป น่าเกลียดจิง =_="