เรียกแล้วรู้สึกไม่สดุด(อย่างที่คุณว่า) ก็ใช้ได้
และมักเรียกตามวัย

เป็นธรรมเนียมคนไทย ซึ่งมีน้ำใจไมตรีกับคนทั่วไปง่าย
_มักชอบนับญาติ เพราะรู้สึกดี/สบายใจดี/เกิดมิตรไมตรี/ปลอดภัย
ก็นับญาติกันแล้ว !
(แต่ก็ต้องระวังด้วย ว่าผู้ที่ถูกเรียกถือตัวหรือเปล่า?)

พระบางองค์ เห็นว่า ชักจะเรียกสับสนกันมากเข้า
ท่านเลยเมตตา เรียกสรรพนามแทนตนเองเสียเลย
เช่น หลวงตา (หลวงมหาบัวฯ)
หลวงพ่อ เช่น หลวงพ่อพุธ, หลวงพ่อปราโมทย์

คนไทย ปกติไม่ค่อยถือต้ว/ไม่คิดมาก/สบายๆ
_เรียกไปเถอะ

สมัยก่อนที่พระอายุยังไม่มากนัก
ทางสายวัดป่า ก็มักเรียก ท่านอาจารย์(ที่สอนธรรม/กรรมฐาน)บ้าง
ครูบา(พระพรรษาน้อยทั่วๆไป)บ้าง

ต่อเมื่อรู้สึกชักสดุด/ไม่สอดคล้องกันคนอื่น
ก็ค่อยเปลี่ยน _ไม่ว่ากันอยู่แล้ว

พวกญาติธรรม บางท่านที่อายุมากกว่าพระเยอะ
ก็เรียกพระ ว่าหลวงพ่อ หลวงพี่ หลวงปู่ หลวงตา ตามคนอื่น
_ก็ไม่ว่ากัน

คนไทยซะอย่าง

พระด้วยกันเอง ท่านมักเรียกสรรพนามกันว่า คุณ เจ้าคุณ มหา ท่านมหา..
_แล้วแต่กรณี