อยู่มาวันหนึ่ง ที่วังของเจ้าหญิงสุไบดา ไบคานบิดาของชารีฟนั่งอยู่ในห้องโถง อ่านหนังสืออย่างสงบเงียบสีหน้าสุขุม สุไบดาเดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว ท่าทีร้อนรนกระวนกระวายใจมาก
       
       “นิชา” สุไบดาเรียกเสียงดัง
       ไบคานเงยหน้ามาดูพอเป็นพิธี
       “นิชา...ไม่ได้ยินหรือว่าเราเรียกเจ้า”
       “ได้ยินเพคะ แต่หม่อมฉันกำลังมองหาข้าหลวงซักคน”
       “มองหาทำไม ไม่ต้องมอง เราไม่ต้องการอะไร”
       “จะให้จัดพระสุธารสมาให้ท่าน” นิชาหมายถึงไบคาน    
       “ยังไม่ต้อง”
       นิชาชำเลืองสบตากับไบคาน ที่ชำเลืองมาเหมือนกัน สายตานิชาจ๋อยๆ ปนสงสารเห็นใจ สายตาไบคานดูเบื่อๆ เนือยๆ ไม่อยากยุ่ง แล้วลุกขึ้นถือหนังสือเดินออกไป
       “นิชา ฟังให้ดี เราต้องการรู้เรื่องของผู้หญิงต่างชาติคนนั้น ที่ชื่อมิเชลล์ ผู้หญิงที่เกือบจะเป็นผู้หญิงขององค์อาหเม็ด ไปยังไงมายังไง ถึงกลายมาเป็น...ของลูกชายเรา” สุไบดาตบที่นั่งแรงๆ “เราต้องการเร็วนะนิชา หาคนไปหาคำตอบมา”
       
       ภายห้องในพักฟื้นของชารีฟที่โรงพยาบาล ชารีฟละเมอออกมาอีก ขณะพยาบาลเวรอยู่ในห้องด้วย
       “มิเชลล์”
       พยาบาลที่กำลังจะฉีดยา หยุดชะงัก เงี่ยหูฟัง
       มือของชารีฟตวัดมาจับมือพยาบาลทันที ปากถาม “มิเชลล์ เธอหรือ”
       พยาบาลนิ่งเฉย ใจระทึกเล็กน้อย แต่ชารีฟยังหลับตาอยู่
       ชารีฟควานคว้าต่ออีกนิดหน่อยแล้วปล่อย “ไม่ใช่เธอ...ไม่ใช่มิเชลล์” แล้วผลักมือแทบกระเด็นไป
       “ท่านราชองค์รักษ์ ดิฉันพยาบาลค่ะ ฉีดยานะคะ” พยาบาลว่า
       แต่ชารีฟปัดมือพยาบาลอย่างแรง “ไม่ฉีด...” เสียงชารีฟเรียกหามิเชลล์ดังขึ้นอีกหน่อย “มิเชลล์...”
       พยาบาลได้ยินเต็มที่
       “ภรรยาท่านหรือคะ ท่านราชองค์รักษ์” สายตาของพยาบาลเพ่งมอง ลุ้นรอฟัง
       “ใช่...” เสียงชารีฟแผ่วลงมากขณะบอกคำต่อมา “ภรรยาของฉัน”
       พยาบาลจัดการฉีดยาจนได้ ยืนมองน้ำยาผ่านหลอดยาไป แล้วห่มผ้าคลุมตัวให้
       จากนั้นพยาบาลออกมาที่ประตูจะเปิด แต่มีเสียงเคาะเบาๆ พยาบาลเปิดออกไปทันที
       “มาแล้วรึ” น้ำเสียงพยาบาลเหมือนคนมีแผนการ
       “ได้เรื่องมั้ย” แขกผู้มาเยือน หมายถึงเรื่องที่มาสืบให้สุไบดา
       “ท่านราชองค์รักษ์ทรงบอกว่ามิเชลล์..คือภรรยาของท่าน”
       
       พยาบาลบอกสายสืบที่นางข้าหลวงนิชาส่งมา


**********************************************************************************************

จดหมายเปิดผนึกถึงหร่อน ๆ ติ่งกระโจม และ แม่หอยเชลล์

เบื๊อ เบื่อ เบื่อ เบื่อ เบื่อ ใครเลยจะเข้าใจหัวอกคนเป็นแม่ ดูสิดู ลูกชายฉัน ไม่ ไม่ ไม่ มันต้องไม่ใช่เรื่องจริง (เอามือทาบอก) แม่หอยกาบหอยเชลล์อะไรนั่น ลูกหนอลูก พร่ำเพ้อพรรณนาถึงผู้หญิงไม่บอกแม่บอกเชื้อ แถมเป็นนางต่างชาติอี๊กกกกก หร่อน ๆ ทนได้หรือจ๊ะ มาหาว่าฉันเป็น typical แม่ผัว ชะ .... ลูกชายฉันมีคนเดียวจะไม่ให้หวงให้ห้าม ต้องถวายใส่พานให้พวกหร่อน ๆ หรือยังไง วัน ๆ ก็แทะลูกฉันออด ๆ ยังกะมอดกัดไม้ ปกติถ้าเป็นอินเดียนี่เขาต้องเอาทองทาบตัวกันเลยนะยะ คุณสมบัติแบบนี้ เมียลูกฉันต้องเลิศเลอวิริศมาหลามารศรีนะจ๊ะ รูปเริปของแม่อูฐกรังปรีซ์ปาปาราซซี่ท้ายแถวชั้นไม่เชื่อย่ะ

ทำไม ไม่เชื่อ ก็นี่ไงยะ หร่อนส่งรูปใครมาให้ฉันยะ ผู้หญิงน่ะ ฉันเห็นว่าเป็นแม่หอยเชลล์แน่ๆ แต่ผู้ชายปิดหน้าปิดตาขนาดนี้ หร่อนบอกว่าเป็นลูกฉัน ... - -'' หร่อนเป็น เจน ญาณทิพย์ หรือ ใช้พลังจิตยะ ถึงเห็นทะลุกาฟิเย่ ว่าเป็นใคร .... ณ จุดนี้ เพลีย ....

หร่อนตัดต่อใช่ไหมยะบอกมา หร่อนรวมหัวกับติ่งกระโจมอะไรของหร่อนนั่นใช่ไหม (ใช้ชื่ออะไร กระจง กระโจม ไม่มีรสนิยมวิไล เบ้ปาก ...) ดูซิ ... ในรูปนี่เห็นไหม หูไม่เหมือนลูกชายฉันซักนิด (ขุ่นแม่เคอะ  "หู" ? ) หนวดเคราอะไรไม่รู้เต็มหน้า หร่อนทำมารู้ดีได้ยังไงว่าเป็นลูกชายฉันยะ เป็นคนหน้าคล้ายหน้าเหมือนหรือตัดต่อเอาก็ได้นี่ยะ ราวภาพตัดแปะก็ไม่ปาน หรือ เป็นเธอยะ ยายหอยกาบหอยเชลล์ หร่อนทำเป็นใสซื่อใช่ไหมยะ มีแต่รูปหร่อนกับใครไม่รู้หนวดเคราเต็มหน้า หร่อนจะมาเคลมว่าเป็นลูกชายชั้นไม่ได้นะยะ

หร่อนระวังตัวไว้ให้ดีเถอะย่ะ ชั้นมีสายสืบสืบประวัติหร่อนนะยะ อย่านึกว่าจะรอดพ้นหูตาชั้นไปได้ ลูกไม้หร่อนมันตื้น ๆ เอาใครก็ไม่รู้แล้วมาบอกว่าเป็นลูกชายชั้น แต่แม่ผัวระดับมืออาชีพอย่างชั้น ไม่ให้ใครมาลูบคมง่าย ๆ นะยะ อย่าวาดวิมานในอากาศย่ะ ชั้น - จะ - จับ - ตา - ดู - หล่อน # subaidaiswatchingyou


ลงชื่อ

เจ้าหญิงสุไบดา ณ ฮิลฟารา

ป.ล. ยาธาตุยาลมยาหม่องของหร่อนนะแม่อูฐกรังปรีซ์ปาปาราซซี่ท้ายแถว หร่อนเอากลับไปด้วยนะยะ ฝากให้แม่หอยเชลล์ กับ ติ่งกระโจมย่ะ เอาไว้แก้มึน เลิกบอกคนอื่นซะทีว่าตาหนวดนั่นเป็นชารีฟ .... เบ้ปาก จิบชาสวย ๆ