ในโลกแห่งนี้.. ในจุดเล็กๆของจักรวาล.. ผมไม่รู้หรอกครับว่าผมเกิดมาเพื่ออะไรและเรามีชีวิตไปทำไม?
      ถ้ามีเกิดแล้วก็ต้องมีตาย.. แล้วเราจะเกิดมาทำไมถ้าสุดท้ายเราก็ต้องตายอยู่ดี! ถ้าหากการลาจาก หรือการพลัดพรากจากคนที่เรารักมันเป็นเรื่องธรรมดาของชีวิต แล้วเราจะมีชีวิตอยู่ตั้งแต่แรกไปทำไม?
      หากเราเกิดมาเพื่อใช้กรรมในชาตินี้.. แล้วชาติแรกสุดของเรา เราไปทำอะไรไว้ทำไมถึงต้องใช้กันไม่จบไม่สิ้น มีกรรมนี้ก็ต้องมีกรรมอื่น.. ใช้ชาตินี้ไม่หมด.. ก็ต้องใช้ชาติอื่นต่อไปเรื่อยๆไม่จบไม่สิ้น
       ถ้าหากเราสร้างกรรมดีไว้เยอะๆ.. แล้วไปเกิดเป็นเทวดา นางฟ้า พอหมดกรรมก็ต้องมาเกิดเป็นมนุษย์อยู่ดี.. คอยสะสมความดีแล้วกลับไปเป็นเทวดา นางฟ้าอีกครั้ง! เพื่ออะไร?
       ถ้าหากการสติปัฏฐาน คือจุดสูงสุดของชีวิต คือการชดใช้บาปกรรมทั้งหมด เป็นการหลุดจากวัฏสงสาร ถ้าหากความคิดนี้เป็นจริงแล้วการไม่เกิดมาในชาติแรกสุด ชาติที่ไม่มีทั้งกรรมอะไรเลย.. มันไม่ง่ายกว่าหรอ?
       ถ้าหากเราไม่เกิดมาตั้งแต่แรก.. ไม่มีทั้งทุกข์ ไม่มีทั้งสุข .. หากไม่มีจุดเริ่มต้นตั้งแต่แรก ปล่อยให้โลกนี้สวยงามและไม่เปื้อนด้วยน้ำมือของมนุษย์! มันไม่ดีกว่าหรืออย่างไร?
       ผมไม่มีความคิดที่จะลบหลู่อะไร.. แต่ผมแค่สงสัย เพราะไม่รู้เท่านั้นเอง.. ในตอนนี้ผมไม่เข้าใจว่าทำไม และเพราะอะไรถึงมีชีวิตก็แค่นั้น..