วันก่อนผมรื้อของในลังครับ (จะหาเบอร์บ้านแฟนเก่า) มีใบประกวดคัดลายมือ ชนะระดับภาค แต่ระดับประเทศไม่ได้ครับ
สิ่งที่จะบอกว่า ลายมือเหมือนในหนังสือภาษาไทย คล้ายจะแข่งว่าลายมือใครเหมือนคอมพิวเตอร์มากที่สุด
และสมุดเขียนงานผมทุกเล่มจะเป็นลายมือแบบนั้นครับ
แข็งทื่อ จืดชืด ไม่เป็นตัวของตัวของ ไม่มีวิญญาณสิงอยู่ในตัวหนังสือ ดูเป็นเด็กเชื่องๆโง่ๆ ใครจูงพาไปไหนก็ได้ ดูเศร้าๆ

ผมนั่งดูเป็นชั่วโมงเลย และแบบอารมณ์ขุ่นมัว นอยด์ เหตุการณ์มากมายในวัยเด็กย้อนมา
ครูชมว่าเป็นเด็กดี เลยต้องกลับบ้านมาพิมพ์งานให้ครู ครูชอบใช้ให้ยกไมค์ ถ่ายเอกสาร วิ่งไปซื้อน้ำ ฝากปริ้นท์
วิ่งไปซื้อข้าว ฝากทำทุกอย่างที่เขาคิดว่าใช้เด็กได้ก็จะใช้

ตอน ม 6ไปคบกับเพื่อนหลังห้องครับ ไม่เคยไปเรียนเช้า ห่างครูมากขึ้น โดดเรียนบ่อยขึ้น เริ่มมีแฟน
เรียนห้าวัน ไปเรียนสามวัน เริ่มเถียงครู (ไม่รุนแรงนะครับ แต่จะเป็นแนวโดนตามงาน เกี่ยวกับสรุปงานนิทรรศการภาษาฝรั่งเศส
แล้วบอกอาจารย์ไปว่า ถ้าอยากจารย์อยากได้ อาจารย์ต้องรอครับ ผมมีงานหลายอย่างต้องทำ )
เริ่มไม่ไว้ผมเกรียน โดนเรียกผู้ปกครอง แล้วลายมือก็เปลี่ยนไป เขียนตามอารมณ์มากขึ้น (ช่วงชีวิตม 6มันสั้นมากครับ แต่ตื่นเต้นฝุดๆ)
(แต่สอบเข้ามหาวิทยาลัยใจกลางเมืองหลวงได้ตามหวังนะครับ) หลังจากนั้นสมุดบันทึกเล็กเชอร์ อภิมหาหวัด แต่ยังสวยกว่าคนอื่น ฮ๋าๆ
ผมว่าลายมือบอกความเป็นอยู่ของผู้คนประมาณนึงเลยครับ

แต่ไม่ได้บอกให้คนมาโดดเรียนเหมือนผมนะคับ ไม่ดีหรอกครับ เล่าให้ฟังเฉยๆครับ

คหสต นะครับ ทุกวันนี้คนยังชมว่าลายมือสวยตลอดเวลา แต่ไม่ได้เขียนแบบนั้นแล้วครับ รู้สึกแฮปปี้ ผมไมรู้หรอกว่าเด็กแบบไหนเป็นเด็กที่น่ารัก ผมรู้ว่าจริงๆแล้วเด็กแบบไหนคือเด็กที่แฮปปี้

หมายเหตุ เอาภาพประกอบมาให้ดูไม่ได้ครับ เพราะกระดาษอยุ่นครสวรรค์ครับ ตอนนี้จ้างให้ไปเขียนแบบเดิทมต่อให้คนอื่นว่าสวยก็ไม่เอาครับ ขนดลายมือที่สวยยังถูกกำหนดโดยรัฐเลย ต่อไปเราจะมีสิทธิมีเสียงอะไรในสังคม