ด้วยมุมมองวันนี้ที่เกิดขึ้นจากตัวฉันที่ออกจากบ้านโดยไม่มีโทรศัพท์มือถือ สิ่งต่างๆที่ผ่านเข้ามาในสายตาวันนี้ รู้สึกดูสวยมากกว่าทุกๆครั้งที่มอง  ทั้งๆที่เป็นสถานที่เดิมๆ ตึกเก่าๆ ถนนสายที่คุ้นเคย เพียงแต่เพิ่มความใส่ใจในการมองมากขึ้น เพราะวันนี้เราไม่มีอุปกรณ์ช่วยจำมาด้วยนั่นเอง  มีเพียงสายตาที่ได้แต่มอง และจดจำเอาไว้ในความทรงจำ เลยอาจจะทำให้เรารู้สึกซึมซับกับมันมากกว่าที่จะแค่กดชัตเตอร์แล้วก้อผ่านไป ความคิดของเราเวลาที่มอง เราจะไม่ใช่แค่เห็นเราจะนึกถึงความเป็นไปเป็นมาของสถานที่นั้นๆ การเปรียบเทียบกับภาพที่เคยผ่านตามา การได้มองมุมที่กว้างขึ้นจากเดิม กว่าแค่ในกรอบของหน้าจอ ทุกละเอียดที่ผ่านสายตา แม้เราอาจจะจำไม่ได้หมดแต่เราก้อรู้สึกว่ามันชัดมากขึ้น

วันนี้เรารู้สึกเพลินเพลินและหลงไหลการการมอง แปลกเหมือนกันนะ ทำอย่างกะไม่เคยเห็นมาก่อนในชีวิตอย่างนั้นแหละ และทำให้เกิดไอเดียในการที่จะจับภาพนั้น สมองตอนนั้นเราห็นภาพ ตัวเราเอง กำลังยกกล้องถ่ายภาพระดับโปร ขึ้นมาบันทึกภาพต่างๆอย่างสนุกมือ การรัวชัทเตอร์ในความคิดทำให้เราสนุกและลืมสิ่งที่วุ่นวายที่เกิดขึ้นรอบๆตัวเราไปเลย ถือว่าเป็นการถ่ายรูปอีกรูปแบบหนึ่งที่ทำให้เราอึ้งไปเลย  

     ในการถ่ายรูปของเราแต่ละครั้งที่ผ่านมา    สุดท้ายภาพที่ได้มาเราก็ไม่เคยที่จะได้ล้างอัดภาพ หรือเอามาตกแต่งเพิ่มอย่างที่เราตั้งใจที่จะถ่ายซักเท่าไรนัก การล้างอัดรูปของเราก็นานซะจนเกือบจำไม่ได้แล้ว ว่าครั้งสุดท้ายที่เข้าร้านถ่ายรูปนั้นเมื่อไหร่ ลางเลือนเกินกว่าที่จะหาภาพจากฟิมส์ มาเปิดดู เพราะก้อไม่รู้ว่าเก็บไว้ในกล่องใบไหนซักใบที่ถูกทับซ้อนด้วยข้าวของมากมายในตู้โชว์ที่เหมือนจะสมชื่อตู้จริงๆ เป็นตู้ที่ ไม่เคยถูกเปิดมานาน นานจนลืมไปแล้วว่ามีตู้ใบนี้ตั้งอยู่ซะด้วยซ้ำ

เดี๋ยวนี้เวลานึกถึงภาพที่ถ่ายมา ก้อง่ายแสนง่าย ไม่ต้องไปรื้อหาตามตู้หนังสือ หรือกล่องหีบสมบัติ แค่พยายามนึกว่ามันอยู่ในไฟล์ไหนของไดส์ไหนซักแห่งในเครื่องบันทึกไม่ว่าจะเป็นคอมพิวเตอร์ แล็บท็อป เท็บเล็บ หรืออะไรซักอย่างที่แสนจะทันสมัยและเล็กลงเรื่องๆ อีกหน่อยคงแค่ดีดนิ้ว ภาพหล่าวนั้นคงปรากฎมาในอากาศไม่ต้องผ่านอุปกรณ์ใดๆ แต่เราคงอยู่ไม่ทันได้ใช้ ทันแค่ตอนนี้ค้นหาโดย สุ่มๆชื่อเอาจากแท็บบาร์ ของปุ่มสตาร์ทในแล็บท็อป  คลิ๊กๆ แล้วก้อเลื่อนๆรูปไปเรื่อยๆ ซึ่งมากมายก่ายกองซะเหลือเกิน จนบางทีหาไม่เจอว่ารูปที่เรานึกออกหรืออยากได้มันคือรูปไหนกันแน่ ถ้าเทียบกับภาพสมัยเก่า อย่างภาพที่ถ่ายจากฟิมส์ เรารู้สึกถึงเรื่องราวของภาพแต่ละภาพที่วิ่งย้อนมาเหมือนในหนัง ภาพต่างๆค่อยๆไสลด์เรียงผ่านกันมาเป็นขบวนพาเรท ช็อคต่อเนื่องเป็นเรื่องราว ทั้งๆที่ภาพจริงมีเพียงภาพเดียวที่ถูกล้างอัดออกมา แต่สร้างเรื่องราวในอดีตได้มากมายเหลือเกินนความรู้สึกของเรา

แล้วเพื่อนๆละ เวลาถ่ายรูป นอกจากอัพลงในโซเชียลต่างๆแล้ว รูปเหล่านั้นถูกเก็บไว้ไปทำอะไรบ้างหรือเปล่า??