.....แล้ววันนั้น....ก็มาถึง !
วันที่ซึ่งทรวงฉันเริ่มหวั่นไหว
เหมือนคมมีดกรีดเตือนเชือดเฉือนใจ
อัสสุชลล้นไหลหทัยตรม

*คือวันที่เธอนั้นผ่านมาหา
พร้อมพร่ำเผยวาจาพาขื่นขม
ว่าต้องลาคลาไคลไกลแดนพรม
ฉันระทมเกินกว่าจะรับรู้

*ไมตรีเพิ่งสานก่อรอวันหวาน
วาดวิมานสรรสร้างบนทางหรู
ดังถูกมารผลาญพล่าน้ำตาพรู
ต้องอดสูในห้วงดวงกมล...

*นับเวลาคลาเคลื่อนเสมือนช้า
รอเธอมาคืนหวนทวนอีกหน
ดวงตะวันสาดแสงคล้ายแกล้งวน
ให้ฉันทนคิดถึงคะนึงครวญ

*นาฬิกาไฉนเพลินเดินสับสน
เหม่อมัวหม่นวิโยคโศกกำศรวล
กลัวว่าเธอเปลี่ยนไปใจเรรวน
หากถูกยวนยั่วเย้าด้วยสาวงาม

*รำพึงเพ้อละเมอพาอุราเศร้า
ความเงียบเหงาเคล้าคลุมเร้ารุมถาม
ฤดีดวงหน่วงจิตดุจพิษลาม
เป็นเพราะความ.."คิดถึง..คิดถึงเธอ"....

"สุนันยา"