คบกับแฟนมาได้ปีนึงแล้วค่ะ
ที่คบๆกันอยู่  นานๆไปก็ยิ่งรู้สึกว่า แฟนเรา ไม่ "แมน" เอาซะเลย
มันก็เริ่มสะสมกันมาทีละเล็กละน้อย
เริ่มจาก  มีนิสัยขี้งอน  เข้าใจยาก  คิดเล็กคิดน้อย  คิดมันทุกเรื่อง เรื่องที่ผู้หญิงยังไม่คิด ก็คิด!!! (จะบ้าตาย)
            ชอบตั้งคำถาม ชอบให้อธิบายไทยเป็นไทย (ซึ่งไม่เข้าใจมากว่า นี่เราพูดไม่รู้เรื่อง หรือเขาฟังไม่เข้าใจ)
            ออกแนวคุณหนู  อันนั้นก็ไม่เคยทำ อันนี้ก็ไม่กล้าทำ  ไม่กล้า  ไม่ทน  ไม่อึด  ไม่บุกบั่นเอาซะเลย
            เชื่อฟังพ่อแม่ซะจน เอิ่มมมม อายุกี่ปีแล้วคะ ?  ออกจากบ้านก็ไม่ได้  ไปนั่นก็ไม่ได้ ต้องขออนุญาตก่อน นู่นนี่นั่น
            ทำอะไรไม่เป็น  ขับรถมอไซค์ไม่เป็น ขับรถยนต์ไม่เป็น  ไปนั่นไม่เป็น  ไปนี่ก็ไม่เป็น  
              --- เวลาไปเที่ยวเราขับให้นั่งตลอด  คือ บางทีผู้หญิงก็มีอารมณ์แบบ อยากแต่งตัวสวยๆ ให้แฟนมารับบ้างอะไรบ้าง  
                   ไม่ใช่จะไปเที่ยวกับแฟน  ใส่กระโปรงก็ไม่ได้ เพราะต้องขับมอไซค์ให้แฟนซ้อนนน
                   (พอดีรถเราเป็นรถเกียร์อ่ะ ไม่ใช่พวกสกู๊ตเตอร์แบบสาวๆแบ๊วๆเขาขับกัน)---
            มีความโรแมนติกแบบแปลกๆ  ซึ่งไม่เหมือนชาวบ้านชาวช่องเขา  เช่น ซื้อของมาก่ะเซอร์ไพรส์  กว่าจะให้ต้องมีลีลาท่าทางร้อยแปดกระบวนท่า เพื่อ???  จนบางที  อดคิดไม่ได้  "เยอะ!!"  ไปป่ะ?
            ขอโทษในทุกเรื่อง แต่ไม่รู้ว่าตัวเองผิดเรื่องอะไร  เวลาทะเลาะกันทีไร  พูดแต่คำว่า "ขอโทษๆ"  เอะอะก็พูดคำว่า "ขอโทษๆ" จนเราเบื่อคำว่าขอโทษไปแล้ว
             ไม่ใจ  ไม่กล้าตัดสินใจ  ไม่มีความเป็นผู้นำ ทำอะไรครึ่งๆกลางๆ  พอเรายกให้ตัดสินใจ ก็ไม่กล้า กลัวตัวเองไม่ชอบนู่นนี่นั่น  ถามเราอยู่นั่นแหละ   เราก็ "เอ้า  ก็ยกให้เธอตัดสินใจไปแล้ว  แล้วแต่เธอเลย"  ก็ไม่จบ  งุ้งงิ้ง อยู่นั่น  ไม่ไปหน้ามาหลัง สุดท้าย เราก็ต้องได้ตัดสินใจเอง วางแผน จัดการเอง  ไม่งั้นไม่จบ!!!
              ขี้งกในบางเรื่องที่  เอิ่มมม แค่นี้ก็งก?  เช่น การนั่งวินฯ มาที่พัก  10 บาท  ก็ไม่ยอมนั่ง  เดินตากแดดกลับเอง  มาถึงที่พักก็โทรมาบ่นโน่นนี่นั่น ว่าร้อน  เหนื่อย  กลัวจะไม่สบาย   เอิ่ม  10 บาท จ่ายไปเถอะค่ะ  แล้วไม่ต้องโทรมาบ่นให้คนฟังอารมณ์เสีย
              ไร้อารมณ์ขัน  หน้านิ่งตลอดเวลา บางทีเดินไปด้วยกัน สิ่งที่ควรทำก็ไม่ทำ  สิ่งที่ไม่ควรทำก็ทำ จนบางทีนึกเซ็ง  อยากสะบัดหน้าหนีกลับบ้านให้รู้แล้วรู้รอด

นิสัยทั้งหมดทั้งมวลยังพอทนได้  จนกระทั่ง....
              วันครบรอบคบกัน  แฟนบอกจะขับมอไซค์มารับ  เราก็อุตส่าห์ปลื้ม แฟนขับมอไซค์เป็นแล้ว ก็เลยใส่กระโปรงสวยทั้งที
พอเรานั่งซ้อนท้ายให้แฟนขับเท่านั้นแหละ  ไม่เกิน 100 เมตรก็ทำท่าจะล้ม ขี่คอหักไปหักมาเหมือนจะไม่รอด  ขับไปเฉี่ยวโน่นนี่จนเราทนไม่ไหว ขับต่อไปคงมีคนได้ไปวัดพื้นกลางถนน  แฟนก็ถามเราว่า "ตัวเอง  ถ้าเค้าขับรถล้มมาตัวเองจะโกรธเค้ามั๊ย?"  
ได้ยินแบบนี้เราเลยบอกให้จอดข้างทาง  เปลี่ยนให้เราขับเอง  ทีนี้มอไซค์ที่แฟนเอามาก็เป็นมอไซค์ผู้ชาย คันใหญ่ๆ  
ค่ะ!!!! ดิฉันที่นุ่งกระโปรงตัวสวยสั้นๆ ก็จัดการคร่อมมอไซค์ให้แฟนซ้อนอย่างสง่าผ่าเผย  เป็นที่จ้องมองของคนแถวนั้นมากเลยทีเดียว
แฟนเราที่ซ้อนอยู่ก็พูดกับเราว่า "ตัวเอง  เค้ารู้สึกแย่จัง ที่เค้าต้องมาซ้อนตัวเองอ่ะ" ได้ยินแค่นี้แหละ ปรี๊ดเลยยยย
ค่ะ!!!!  แฟนรู้สึกแย่ที่เราต้องมาขับให้ซ้อน  แล้วเคยใส่ใจความรู้สึกเรามั๊ย  อุตส่าห์แต่งตัวออกมาสวย  นานๆทีปีหนจะได้นุ่งกระโปรงกับเขาบ้าง
ก็ต้องมานั่งถ่างขา โชว์ขาอ่อน ขับไบค์คันใหญ่ๆ ให้ผู้ชายที่ตัวโตกว่าเราซ้อน  ท่ามกลางสายตาประชาชีที่มองมาเนี่ย!!!
ควรจะรู้สึกยังไง ?  หา!!!!  

เมื่อเกิดเหตุการณ์นี้ขึ้น  มันเหมือนสิ่งที่เก็บสะสมมานานมันคงมาถึงขีดสุดแล้วว
ก็เลยมานั่งคิดทบทวน  ว่า มัน เริ่ม ไม่ใช่ ละ  ผู้ชายที่เราอยากได้มาเป็นคู่ชีวิต ไม่ใช่ แบบนี้
ถ้าถามว่า แฟนเราดีมั๊ย  เรื่องที่ดีก็มี  เช่น เข้าอกเข้าใจ  รับฟังและให้คำปรึกษาที่ดี
แต่ที่แน่ๆ คู่ชีวิตที่เราต้องการ ไม่ใช่ คนแบบนี้ แน่นอน!

ควรจะทำยังไงดี ?  TT^TT