คงเคยอ่านนิทานอิสป เรื่องหมาหางด้วนกันมาบ้าง...

..มีหมาตัวหนึ่ง มีหางยาวเป็นพวงสวยงามกว่าใครๆในฝูง วันๆไม่ทำอะไรเที่ยวโชว์ คุยโม้โอ้อวดพวกไปเรื่อย เดินกร่างโชว์หางไปวันๆ ซ้ำยังหัวเราะ เยาะเย้ยว่าตัวอื่นหางสั้นไม่สวยงาม วันหนึ่งเดินลากหางไปในป่าลึกสบัดหางไปมาอย่างภาคภูมิใจ เผลอทะเร่อทะล่าโดนกับดักของนายพรานเข้า เจ็บปวดร้องเอ๋งๆ ดิ้นสะบัดจนหางขาด ด้วนกลับมา

..แทนที่จะสำนึก กลับมาคุยว่าไปตัดหางมา ไม่มีหางสะบายกว่า ดีกว่ามีหางอย่างโน้นอย่างนี้ ยุยงให้พวกไปตัดหางอย่างตน แต่วันหนึ่งเรื่องก็แตก
เมื่อมีสุนัขในฝูงไปเจอหางที่ขาดเพราะกับดักนายพราน จึงเอาเรื่องมาบอกพวกหมาด้วยกัน

..ตั้งแต่นั้นมาหมาหางด้วนตัวนั้นก็ไม่มีใครคบอีกเลย

..นึกๆไปก็เข้าเค้าว่าบางพรรคกำลังเป็นพรรค หมาหางด้วน พรรคนี้ไม่ได้โชว์หางนะครับ โชว์แต่คารมโวหาร วันหนึ่งตอนมีหางเอ๊ย ตอนเป็นรัฐบาลพูดอย่างหนึ่ง ตอนเป็นฝ่ายค้านลืมคำพูดตัวเอง พูดไปเสียอีกอย่าง ตอนนี้ใครๆเขารู้ไต๋ จับโกหกได้ ใครๆเขาเริ่มเดินหนี ไม่ร่วมสังคกรรมด้วย ตะหานก็ไม่เอาด้วยแถมดุเอาอีก ชาวบ้านก็ไม่เอาด้วย ล่าสุดพันธมิตรที่เคยหลงน้ำหลาย ก็จะยุติบทบาทอีก...

..ทีนี้อาจต้องเดินคอตก เป็นสุนัขหางด้วน ในนิทานอิสป เป็นแน่แท้