นายอำเภอคนแรก รับราชการโดยความขยันหมั่นเพียร ซื่อสัตย์สุจริต แต่ผู้ใหญ่ไม่ชอบ ฐานะเขายากจนมาก เมื่อพ้นจากตำแหน่ง ค่าเรือเดินทางกลับบ้านก็ไม่มี ผู้คนที่รู้เรื่อง หาว่าเขาซื่อบื้อ รุมเยาะเย้ยไยไพ

นายอำเภอคนที่สอง จ้องหาโอกาส โกยได้ก็โกย มีฐานะร่ำรวย ผู้คนต่างสรรเสริญว่าเขาเป็นคนมีความสามารถ

นายอำเภอคนที่สาม ตั้งหน้าตั้งตากอบโกย เอาเงินที่หาได้ไปคบค้าขุนนางใหญ่ ดูแลลูกน้องเหมือนลูก กับแขกที่ร่ำรวยเขาจะให้เกียรติต้อนรับใหญ่โต

เวลาผ่านไปสามปี นายอำเภอคนนี้ ได้เลื่อนตำแหน่งเป็นถึงเสนาบดีฝ่ายยุติธรรม



แต่หากจะพูดถึงศักดิ์ศรี ศักดิ์ศรีโสเภณีเหนือกว่าพวกคอร์รัปชัน โสเภณีแค่ลงทุนเอาเรือนกายไปแลกเงินมายาไส้ ไม่ได้โกงกินใคร


มีคำพังเพยจีน บทหนึ่ง “เหยียดหยามคนจน ไม่หยามเหยียดดอก ไม้  ทอง” มีความหมายว่า คนที่หาเลี้ยงชีพด้วยความบริสุทธิ์ มักมีฐานะยากจน จะมีแต่คนดูหมิ่นถิ่นแคลน

คนร่ำรวยจะได้รับการยกย่อง โดยไม่ได้คำนึงว่า หาเงินทองมาจากไหน

ตัดตอนจากไทยรัฐ