ก่อนอื่นขอบอกก่อนว่า เราคิดว่าการมีความมั่นใจในตัวเองเป็นสิ่งที่ดีนะ เรายังชอบคนที่กล้าแสดงออก มั่นใจ เพราะมันทำให้คนๆนั้นมีบุคลิกที่ดีมีเสน่ห์ เลยทีเดียว แต่บางทีเรารู้สึกว่า ถ้ามันมีมากไป มันเกิดอารมณ์น่ารำคาญ ซึ่งไม่ได้แปลว่าอิจฉานะ เราขอยกตัวอย่างที่เราเคยเจอมาละกัน เช่น มั่นใจมากว่าตัวเองหน้าตาดีสุดๆ ความจริงคนๆนั้นถือว่าหน้าตาดีในระดับหนึ่งนะ แต่แบบไม่ได้ที่สุดในห้อง หรือในโรงเรียน ไม่ค่อยมีใครชมว่าสวย ว่าหล่อ แต่เขามักชอบบอกว่าฉันสวย ฉันหล่อ แล้วก็มักบอกอยู่บ่อยๆ บางทีก็บอกว่าคนนั้นมอง คนนี้มอง ซึ่งเอาเข้าจริงคนเขาก็มองแบบ เออมีคนเดินผ่านอะไรประมาณนี้ หรือ บางทีชมใครว่าคนนั้นฉลาดเนอะ คนนั้นเก่งเนอะ เขาก็มักจะบอกว่า ไม่จริงหรอก คนนั้นไม่เห็นจะเก่งเลย เราเก่งกว่าอีก เที่ยวบอกใครต่อใครว่าฉันเก่ง ฉันเคยทำ ฉันทำได้ แต่พอให้ทำจริงๆ ทำอะไรไม่เป็นเลย เหมือนกับคนที่ดีแต่ปาก ชอบอวดรู้ ใครดีเกินหน้าไม่ได้ต้องหาเหตุการณ์มาแย้ง เพื่อที่จะให้ตัวเองดูเหนือกว่าอยู่ตลอด เราอยากจะบอกว่าคนเราไม่ได้เก่งไปซะทุกเรื่องหรอกนะ ยอมๆคนอื่นบ้างก็ได้ พอเห็นใครมีหน้ามีตา ก็แบบว่า ไม่ได้ฉันต้องเด่นกว่า เลยดันตัวเอง แบบว่าไม่มีใครสนใจ แต่อยากให้มีใครสนใจ อยากได้หน้า บางทีก็ชอบว่าคนอื่นไม่ดีอย่างนั้นอย่างนี้ แต่ไม่เคยมองตัวเองเลยว่าไม่ดีเยอะกว่าเขาอีก อีกอย่างเวลาคนที่มีความคิดเห็นต่างออกไปก็มักจะมองว่าความคิดนั้นผิด ต้องคิดแบบฉันนี่สิถึงจะถูก คอยนั่งจับผิดคนอื่นอยู่ตลอดเวลา อันนี้เป็นแค่ส่วนหนึ่งที่เคยเจอมานะ แอบมาระบายเบาๆ

ใครเคยเจอเหตุการณ์แบบไหน หรือ มีความคิดเห็นอย่างไรเมื่อต้องอยู่กับคนพวกนี้ช่วยแชร์ให้ฟังที ขอบคุณทุกๆความคิดเห็นล่วงหน้า