มีลูกคนแรกค่ะ ตอนนี่ห้าวีคแล้ว

สำหรับเราน้องไม่มีปัญหาอื่นค่ะ ยกเว้นแต่ปัญหาในความคิดเราคือน้องนอนสั้นลงเรื่อยๆ

แรกๆนอนกลางวันสองชั่วโมงกว่า วันนึงสองสามรอบเป็นรูทีน

นอนกลางวันสั้นลงเรื่อยๆ ชั่วโมงครึ่ง และเหลือชั่วโมงเดียวเต็มๆ ทั้งวันนอนรอบเดียวก็หรูแล้ว
นอนครึ่งชั่วโมงตื่นร้องเป็นเรื่องปกติ

เราเคยพยายามเอาลูกนอน เก้าโมงเช้า ลงเตียงก็ร้อง นอนสิบนาทีก็ร้อง
กว่าจะสำเร็จนอนยาวทุ่มนึงก็เคยมาแล้ว

เราผวา ประสาทกินกับการพยายามเอาลูกเข้านอนมาก
กล่อมแล้วจะนอนไหม นอนแล้ววางจะตื่นไหม นอนแล้ววางได้จะนอนนานไหม
บ้ากับการค้นหาวิธีทำให้น้องนอนนาน นอนง่าย กล่อมง่าย
ทุกวิธี เราทำหมด ไม่เห็นผลเลย


เวลาลูกง่วงก็โยเย ทึ้งเต้า สะบัดแขนขา ร้องบ้านแตก
คือเค้าง่วงแต่ไม่ยอมนอน เราสงสารเค้ามาก สงสารตัวเองด้วย
ปลีกตัวทำอะไรไม่ได้เลย ใช้เวลาทั้งวันกับการเอาลูกนอน

กลางคืนก็เคยเจอปัญหาเดียวกัน กล่อม วาง ตื่น ร้อง วนทั้งคืน
แต่ตอนหลังเราเอาลูกมากินนมนอนหลับด้วย ก็หลับยาวขึ้น
แต่ลองแล้วกลางวันไม่ได้ผลค่ะ


เราเครียดเสียงร้อง เครียดการเอาลูกเข้านอนมาก
ยิ่งฟังว่าลูกคนอื่นนอนง่าย ยิ่งเครียด
นับวันรอเลย เมื่อไหร่จะพ้นสามเดือน เค้าว่าน้องจะดีขึ้น
(น้องไม่เป็นโคลิกนะคะ)

แม่เราช่วยดูลูกก็บอกว่า เห็นชัดว่าเราเครียดเกินไปและไม่เข้าใจ ไม่อดทนกับเด็กทารก
แม่บอกลูกไม่มีปัญหา เด็กจะนอนน้อยก็ช่าง
เราน่ะมีปัญหา ประสาทกินของเราเอง

เราต้องทำยังไง ปัญหามันอยู่ที่ตรงไหน
อยากให้หมอหรือคนที่คนที่เลี้ยงทารกเก่งๆมาดูให้
ว่าเราพลาดอะไรไป ทำไมลูกเรานอนน้อย นอนยาก ตื่นง่าย

เราทุกข์ใจทุกวัน กว่าจะผ่านแต่ละวันไปได้ ขนาดแม่ช่วยดู เรายังสาหัสเหลือเกิน