เรามีแฟนอยู่คนนึงค่ะ  คบกันมานานพอสมควร เค้านิสัยค่อนข้างเด็ก เราคบกันเหมือนเพื่อน เฮฮา ไร้สาระไปวันๆ  โดยรวมเค้าก็เป็นคนดีในระดับหนึ่งนะคะ  แต่เรารู้สึกไม่รู้สึกว่าตัวเองมีแฟนเลย  ทุกวันหลังเลิกงานเค้าก็เล่นเกมส์ตลอด ชวนไปเที่ยวไหนก็ไม่ค่อยไป แต่ถ้าชวนไปทำธุระที่ใช้เวลาไม่นานเค้าจะไปค่ะ (ไปแบบไม่ปิดคอม  รีบไปรีบมา) ที่เรารู้สึกได้อย่างเดียวคือ  เค้ารักเรามากก แต่เวลาเค้าแสดงความรัก เช่นการหอม หรือจูบ เรารู้สึกฝืนไปซะทุกอย่างเลยอ่ะคะ
   ในขณะเดียวกันเราก็มีพี่ชายที่เราคบกันมานานมาก  (นานกว่าแฟนเรา)  เค้านิสัยโตกว่าเรานิดหน่อย แต่พี่เค้าเป็นผู้ชายอบอุ่นมาก ใจดี ชอบเทคแคร์ (ไม่ใช่แค่กับเราคนเดียวนะคะ  เค้าจะสุภาพบุรุษและอ่อนโยนแบบนี้กับทุกคน)  และหลังๆมานี้เหมือนว่าความสัมพันธ์เรากับเค้าเริ่มจะพัฒนามากขึ้นกว่าคำว่าพี่น้อง  แต่พี่เค้าไม่รู้นะคะว่าเรามีแฟนแล้ว  ใจนึงเราก็รู้สึกดีที่ความสัมพันจะพัฒนาเพราะใจเราแอบชอบพี่เค้ามานานมากแล้ววว  แต่ที่ตอนนั้นที่ตกลงกันว่าเราจะเป็นแค่พี่น้องกัน เพราะ เรากลัวว่าถ้าเป็นแฟนกันแล้ววันนึง เราเลิกกันไป เรากลัวความรู้สึกดีดีแบบนี้จะหายไปอ่ะค่ะ  ไม่รู้ใครเคยเป็นแบบเราไหม  เราคิดว่าเรารักเค้ามากเกินไปจนกลัวที่จะสุญเสียเค้า  ลืมบอกไปว่า พี่เค้าเคยเจ้าชู้ตอนสมัยเรียน ตอนนี้ไม่เจ้าชู้แล้วเพราะเค้าก็ไม่ได้มีผู้หญิงเข้ามาในชีวิตมากนัก  เราไม่แน่ใจว่าตรงจุดนี้หรือเปล่าที่เค้าเข้ามาพัฒนาความสัมพันธ์กับเรา  


ณ ตอนนี้ มันถึงจุดที่เราต้องเลือกแล้ว  แต่เราเลิกกับแฟนไมได้เพียงเพราะเหตุผลแค่ว่า เรารู้สึกดีกับพี่เค้ามากกว่า และแฟนเราเค้าไมได้ทำผิดอะไร  แค่คิดก็รู้สึกผิดแล้ว เห้ออ  ใจเราไปทางนั้นแล้วว เรายอมรับ ถึงแม้เราจะแอบหวั่นๆว่า ถ้าวันนี้พี่เค้าคบกับเราเพียงเพราะเค้าไม่มีใคร แล้วถ้าวันนึงเค้าเจอคนที่ใช่หล่ะ  เค้าก็ต้องไปใช่ไหม T^T     เพื่อนเราบางคนบอกว่า เราแค่เหงา ก็เลยเหมือนจะหลงพี่เค้าหรือเปล่า แต่ความรู้สึกแบบนี้เรามีเกือบสิบปีแล้วนะคะ  ไม่น่าใช่ความหลงนะ


ถ้าเป็นเพื่อนๆ  เพื่อนๆจะเลิอกใครคะ