สวัสดีครับพี่ๆทุกคน !
วันนี้ผมมีเรื่องจะมาเล่าและขอคำแนะนำจากพวกพี่ๆ
ก่นอื่นขอเล่าเรื่องเกี่ยวกับตนเองก่อนนะครับ
ผมเป็น น.ร. โรงเรียนแห่งหนึ่งในจังหวัดเชียงใหม่!
ซึ่งทางโรงเรียนจะจัดอบรมณ์ฝึกประสบการณ์พยาบาลที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง ทุกๆปี
แล้วปีนี้ 2556 ผมได้คัดเลือกไปฝึกประสบการณ์ (ขออณุญาตใช้คำสั้นๆนะครับ)
ในตารางผมเริ่มไปตั้งแต่วันที่ 13 สิงหาคม 2556 - 23 สิงหาคม 2556
# วันแรกขณะที่ผมไปรายงานตัว พร้อมกับเข้าเรียนรู้งานพยาบาล ในแผนก OPD หรือผู้ป่วยนอก
ผมได้เจอกัน นักเรียนต่างชาติที่เข้ามาดูงานใน รพ. เดียวกับผม ตอนแรกผมก็ไม่ได้สนใจ แต่ไม่รู้อะไรทำให้ผมจ้องผู้หญิงคนนึงโดยไม่แคร์สายตาพยาบาลที่กำลังสอนงานผมอยู่ ... มันคือรักแรกพบของผม <3
เวลาผ่านไปจนถึงตอนเลิก 16.00 น. ทุกคนแยกย้ายกลับบ้าน โดยไม่มีอะไรมากกว่านั้น
# วันที่ 2 (14 สิงหา) ผมย้ายไปฝึกงานต่อที่ ผู้ป่วยศัลยกรรม ชั้น 5
วันนั้นทั้งวันผมไม่ได้เจอเธอเลย ผมเห็นแต่คณะของเธอเดินผ่านชั้นของผมไปอย่างแว็บๆ
# วันที่ 3 (15 สิงหา) ผมยังคงอยู่ในแผนกเดิม
วันนี้เป็นวันที่ผมได้ใกล้ชิดเธอ มากที่สุด !!!
ช่วงเช้าที่ผมกำลังศึกษาดูงาน ของคนไข้เคสหนึ่งอยู่ ก็มีคณะนักเรียนจากต่างชาติเข้ามาในห้องที่ผมฝึกงานอยู่
ทันใดนั้น..สายตาของผมก็เหลอบไปเห็นผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งเธอไม่สวยมาก แต่เธอมีเสน่ห์มากอย่างบอกไม่ถูก
ผมตกอยู่ในห้วงแห่งความรัก หัวใจผมเต้นไม่เป็นจังหวะ ... ในตอนนั้นในหัวผมคิดแต่ว่า จะทำอย่างไรถึงจะได้ใกล้เธอคนนั้น (แผนชั่วร้าย)
ผมทำเนียนไปสอนเกี่ยวกับอุปกรณ์ทางการแพทย์ให้เธอ แล้วให้เพื่อนแอบถ่ายรูปให้หน่อย >< แต่ดูเหมือนเธอจะรู้ตัวตลอด เธอพยายามปิดหน้าหนีกล้องที่เพื่อนผมถ่ายตลอดเวลา แล้วผมก็อธิบายไปโดยลืมไปเลยว่าเพื่อนกำลังถ่าย...
ต่อมา พยาบาลก็เข้ามาพูดคุยกับคณะชาวต่างชาติ ผมก้ได้แต่มองเธอ มอง มอง มอง มอง และก็มอง ! อยู่อย่างนั้น จนเพื่อนทุกคนถามว่า "เป็นอะไรมากรึเปล่าปกติไม่เคยเป็นแบบนี้"
... เพื่อนอีกคนก็แซวขึ้นมาว่า "แอบชอบเค้าอะดิ" แต่แล้วหูอันวิเศษของพยาบาลที่พูดกับชาวต่างชาติอยู่นั้นก็ได้ยินสิ่งที่พวกผมคุยกัน เขาถามเธอคนนั้นว่า "อายุเท่าไหร่ มีคนอยากรู้น่ะ" (เป็นภาษาอังกฤษนะครับ) แล้วก็ชี้นิ้วมาที่ผม ! ตอนนั้นผม อึ้งไปเลย ถึงกับเงิบครับ TT
แล้วเขาก็พูดๆกันซักพักแล้ว พยาบาลคนนั้นก็หันมาทักทายผมอย่างกับรู้จักกัน แล้วพูดว่า "เขาอายุ 16 ปี มาจากเกาหลี เค้ายังโสด"
ผมก็ยิ้มๆ เขินๆ แล้วก็ตอบรับไปว่า "ครับๆ" (ตอนนั้นหัวใจตกไปตาตุ่มแล้วครับ)
เมื่อพยาบาลบรรยายเสร็จ ตณะชาวต่างชาติก็เดินไปดูคนไข้ เคสต่อไป ส่วนผมก็เก็บอุปกรณ์ที่เอาออกมาเล่นกัน 5555
เวลาผ่านไปซักครู่ มีชาวต่างชาติ 2-3 คนมาคุย ทักมายทำความรู้จักกับพวกผม พวกผมก็พูดอังกฤษได้บ้างไม่ได้บ้าง งูๆปลาๆกันไป
จนเราเริ่มจะคุ้นเคยกัน ก็ถ่ายรูปเล่นกันไปเรื่อยๆ อยู่ๆก็มีคนมาสกิดผม แล้วก็บอกว่า "her like you , you know?" ผมก็ถามไปโดยไม่คิด "WHO?" เขาก็ชี้ไปที่ผู้หญิงที่ผมชอบ >< เธอเป็นคนเกาหลีครับ เพื่อนๆของเธอยุแยงตะแคงไม่รั่วเก่ง ผมจึงได้ถ่ายรูปกับเธอ ,, และได้พูดคุยกันระยะหนึ่ง ผมชอบรอยยิ้มของเธอมาก วันนั้นผมมีความสุขมากๆครับ
*รูปผมกับเธอครับ
สิ้นสุดวันที่มีวามสุขแค่นั้น ทุกคนแยกย้ายกันไปศึกษาเรื่องอื่นต่อไป...
# วันที่ 4 (16 สิงหา) ผมยังคงอยู่แผนกเดิม
และผมยังคงคิดถึงเธอ ... วันนั้นทั้งวันผมไม่ได้เจอเธอเลย จนกระทั่งตอนพักเที่ยงผมลงไปซื้อขนมกินที่ 7-11 เป็นประจำ
ทุกๆวัน ผมจะเห็นเธอนั่งอยู่ที่ ศาลา หน้าโรงพยาบาลกับคณะ แต่..วันนี้เธอนั่งอยู่บนรถตู้ครับ ผมคิดในใจแล้วว่าวันนี้เธอคงกลับแล้ว
แต่ก็ยังให้ความหวังกับตัวเองอยู่ว่า "เขาอาจจะแค่ไปดูงานข้างนอก เดี๋ยวคงกลับมา"
แล้วรถตู้คันนั้นก็ออกไปจาก โรงพยาบาล....
# วันที่ 5 (19 สิงหา) วันนี้นั่นเอง! ผมย้ายขึ้นมาชั้น 6 แผนกผู้ป่วยอายุรกรม
วันนี้ผมจัดบอร์ดครับ จัดบอร์ดทั้งวัน แต่ผมก็ยังคิดถึงเธอ ผมลงไปดูข้างล่างตลอดว่าเธอมาหรือเปล่า..แต่เธอก็ไม่มา
เห็นแต่คณะชาวต่างชาติกลุ่มใหม่ที่มาจากบริษัทเดียวกัน ... เธอกลับไปแล้วครับ เมื่อผมรู้อย่างนั้น ผมรีบไปถามพยาบาลพี่เลี้ยงว่าเค้าคือใคร มากับที่ไหน และจะไปไหนต่อ ! พยาบาลตอบผมว่า เขามาจากเกาหลีใต้ มากับบริษัทแห่งหนึ่ง และวันนี้เค้าจะเดินทางกลับประเทศของตัวเองแล้ว ขณะนั้นเวลา บ่ายโมงกว่าๆ ซึ่งยังไม่ถึงเวลาเลิก ผมไม่สนใจใคร ผมขับมอเตอร์ไซด์คันโปรดของผมไปสนามบินเชียงใหม่ ไปรอคณะของเธอที่นั่น ผมรอเธอตั้งแต่บ่ายโมง จนถึง 1 ทุ่มกว่าๆ ผมเริ่มท้อและกำลังจะกลับบ้าน
ผมเดินไปกำลังจะออกจากสนามบิน เพื่อไปเอารถในที่จอดรถ !
แต่แล้ว...ผมก็ได้เจอกับเธออีกครั้ง !!!!!!!!
- เธอเดินมาอีกฝั่งของสนามบิน ซึ่งทางนั้นเป็นสายการบินที่ออกนอกประเทศ ผมไม่สามารถเข้าไปได้ ผมวิ่งสุดชีวิตของผม (ผมคิดในใจถ้าเธอไปตอนนี้ แล้วไม่ทำอะไรซักอย่าง เราจะไม่ได้เจอเธออีก) ทันใดนั้นผมตะโกนออกไปอย่างเบาๆ เพราะผมอายเขา 555 "I will go to Korea for meet you" ผมยอมรับว่าผมอาจจะผิดแกรมม่าไป เพราะผมอ่อนภาษามาก .. ผมไม่ได้ตะโกนเสียงดังมาก แต่ตะโกนให้เธอได้ยิน เธออยู่ห่างจากผมประมาณ 10 เมตร หลังจากเขตนั้นผมไม่สามารถเข้าไปได้ครับ ... ชาวต่างชาติทั้งคณะหันมาพร้อมกัน สีหน้าทุกคนบ่งบอกว่า "ไอบ้านี่มันมาทำไม" ผมอิดโรยจากการวิ่ง และการตะโกน ผมยืนหอบอยู่ตรงนั้น ทั้งเหนื่อย ทั้งกลัว หัวใจผมสั่นไปหมดครับ เต้นไม่เป็นจังหวะเลย ... (ผมคิดในใจอีกแล้ว "เธอคงจำเราไม่ได้ และคงไม่สนใจเรา") เธอรีบวิ่งมาทางผม ห่างจากผมไปไม่ถึง 1 เมตร มีผู้หญิงคนหนึ่งยืนต่อหน้าผม เธอบอกผมกับผมสั้นๆว่า "I'll be waiting for you" แล้วเธอก็รีบวิ่งกลับไป พร้อมกับบ๊ายบายผม ... ถึงตอนนั้นผมแทบจะเดินไม่ได้ อารมณ์มันเหมือนกับในละครเลยครับ !
หลังจากนั้นผมก็กลับบ้านมาพร้อมความมุ่งมั่น " ผมต้องเรียนให้จบแพทย์ เพื่อจะไปพบเธอผู้ซึ่งจะเป็นพยาบาล "
# 555 คิดไปก็น่าขำนะครับ ทำถึงขนาดนี้แล้ว แม้แต่ชื่อของเค้า ผมยังไม่รู้เลยครับ ^^
ขอบคุณทุกท่านที่รับฟังครับ !!
ประสบการณ์ความรัก จากการฝึกงานในโรงพยาบาล ^^
วันนี้ผมมีเรื่องจะมาเล่าและขอคำแนะนำจากพวกพี่ๆ
ก่นอื่นขอเล่าเรื่องเกี่ยวกับตนเองก่อนนะครับ
ผมเป็น น.ร. โรงเรียนแห่งหนึ่งในจังหวัดเชียงใหม่!
ซึ่งทางโรงเรียนจะจัดอบรมณ์ฝึกประสบการณ์พยาบาลที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง ทุกๆปี
แล้วปีนี้ 2556 ผมได้คัดเลือกไปฝึกประสบการณ์ (ขออณุญาตใช้คำสั้นๆนะครับ)
ในตารางผมเริ่มไปตั้งแต่วันที่ 13 สิงหาคม 2556 - 23 สิงหาคม 2556
# วันแรกขณะที่ผมไปรายงานตัว พร้อมกับเข้าเรียนรู้งานพยาบาล ในแผนก OPD หรือผู้ป่วยนอก
ผมได้เจอกัน นักเรียนต่างชาติที่เข้ามาดูงานใน รพ. เดียวกับผม ตอนแรกผมก็ไม่ได้สนใจ แต่ไม่รู้อะไรทำให้ผมจ้องผู้หญิงคนนึงโดยไม่แคร์สายตาพยาบาลที่กำลังสอนงานผมอยู่ ... มันคือรักแรกพบของผม <3
เวลาผ่านไปจนถึงตอนเลิก 16.00 น. ทุกคนแยกย้ายกลับบ้าน โดยไม่มีอะไรมากกว่านั้น
# วันที่ 2 (14 สิงหา) ผมย้ายไปฝึกงานต่อที่ ผู้ป่วยศัลยกรรม ชั้น 5
วันนั้นทั้งวันผมไม่ได้เจอเธอเลย ผมเห็นแต่คณะของเธอเดินผ่านชั้นของผมไปอย่างแว็บๆ
# วันที่ 3 (15 สิงหา) ผมยังคงอยู่ในแผนกเดิม
วันนี้เป็นวันที่ผมได้ใกล้ชิดเธอ มากที่สุด !!!
ช่วงเช้าที่ผมกำลังศึกษาดูงาน ของคนไข้เคสหนึ่งอยู่ ก็มีคณะนักเรียนจากต่างชาติเข้ามาในห้องที่ผมฝึกงานอยู่
ทันใดนั้น..สายตาของผมก็เหลอบไปเห็นผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งเธอไม่สวยมาก แต่เธอมีเสน่ห์มากอย่างบอกไม่ถูก
ผมตกอยู่ในห้วงแห่งความรัก หัวใจผมเต้นไม่เป็นจังหวะ ... ในตอนนั้นในหัวผมคิดแต่ว่า จะทำอย่างไรถึงจะได้ใกล้เธอคนนั้น (แผนชั่วร้าย)
ผมทำเนียนไปสอนเกี่ยวกับอุปกรณ์ทางการแพทย์ให้เธอ แล้วให้เพื่อนแอบถ่ายรูปให้หน่อย >< แต่ดูเหมือนเธอจะรู้ตัวตลอด เธอพยายามปิดหน้าหนีกล้องที่เพื่อนผมถ่ายตลอดเวลา แล้วผมก็อธิบายไปโดยลืมไปเลยว่าเพื่อนกำลังถ่าย...
ต่อมา พยาบาลก็เข้ามาพูดคุยกับคณะชาวต่างชาติ ผมก้ได้แต่มองเธอ มอง มอง มอง มอง และก็มอง ! อยู่อย่างนั้น จนเพื่อนทุกคนถามว่า "เป็นอะไรมากรึเปล่าปกติไม่เคยเป็นแบบนี้"
แล้วเขาก็พูดๆกันซักพักแล้ว พยาบาลคนนั้นก็หันมาทักทายผมอย่างกับรู้จักกัน แล้วพูดว่า "เขาอายุ 16 ปี มาจากเกาหลี เค้ายังโสด"
ผมก็ยิ้มๆ เขินๆ แล้วก็ตอบรับไปว่า "ครับๆ" (ตอนนั้นหัวใจตกไปตาตุ่มแล้วครับ)
เมื่อพยาบาลบรรยายเสร็จ ตณะชาวต่างชาติก็เดินไปดูคนไข้ เคสต่อไป ส่วนผมก็เก็บอุปกรณ์ที่เอาออกมาเล่นกัน 5555
เวลาผ่านไปซักครู่ มีชาวต่างชาติ 2-3 คนมาคุย ทักมายทำความรู้จักกับพวกผม พวกผมก็พูดอังกฤษได้บ้างไม่ได้บ้าง งูๆปลาๆกันไป
จนเราเริ่มจะคุ้นเคยกัน ก็ถ่ายรูปเล่นกันไปเรื่อยๆ อยู่ๆก็มีคนมาสกิดผม แล้วก็บอกว่า "her like you , you know?" ผมก็ถามไปโดยไม่คิด "WHO?" เขาก็ชี้ไปที่ผู้หญิงที่ผมชอบ >< เธอเป็นคนเกาหลีครับ เพื่อนๆของเธอยุแยงตะแคงไม่รั่วเก่ง ผมจึงได้ถ่ายรูปกับเธอ ,, และได้พูดคุยกันระยะหนึ่ง ผมชอบรอยยิ้มของเธอมาก วันนั้นผมมีความสุขมากๆครับ
*รูปผมกับเธอครับ
สิ้นสุดวันที่มีวามสุขแค่นั้น ทุกคนแยกย้ายกันไปศึกษาเรื่องอื่นต่อไป...
# วันที่ 4 (16 สิงหา) ผมยังคงอยู่แผนกเดิม
และผมยังคงคิดถึงเธอ ... วันนั้นทั้งวันผมไม่ได้เจอเธอเลย จนกระทั่งตอนพักเที่ยงผมลงไปซื้อขนมกินที่ 7-11 เป็นประจำ
ทุกๆวัน ผมจะเห็นเธอนั่งอยู่ที่ ศาลา หน้าโรงพยาบาลกับคณะ แต่..วันนี้เธอนั่งอยู่บนรถตู้ครับ ผมคิดในใจแล้วว่าวันนี้เธอคงกลับแล้ว
แต่ก็ยังให้ความหวังกับตัวเองอยู่ว่า "เขาอาจจะแค่ไปดูงานข้างนอก เดี๋ยวคงกลับมา"
แล้วรถตู้คันนั้นก็ออกไปจาก โรงพยาบาล....
# วันที่ 5 (19 สิงหา) วันนี้นั่นเอง! ผมย้ายขึ้นมาชั้น 6 แผนกผู้ป่วยอายุรกรม
วันนี้ผมจัดบอร์ดครับ จัดบอร์ดทั้งวัน แต่ผมก็ยังคิดถึงเธอ ผมลงไปดูข้างล่างตลอดว่าเธอมาหรือเปล่า..แต่เธอก็ไม่มา
เห็นแต่คณะชาวต่างชาติกลุ่มใหม่ที่มาจากบริษัทเดียวกัน ... เธอกลับไปแล้วครับ เมื่อผมรู้อย่างนั้น ผมรีบไปถามพยาบาลพี่เลี้ยงว่าเค้าคือใคร มากับที่ไหน และจะไปไหนต่อ ! พยาบาลตอบผมว่า เขามาจากเกาหลีใต้ มากับบริษัทแห่งหนึ่ง และวันนี้เค้าจะเดินทางกลับประเทศของตัวเองแล้ว ขณะนั้นเวลา บ่ายโมงกว่าๆ ซึ่งยังไม่ถึงเวลาเลิก ผมไม่สนใจใคร ผมขับมอเตอร์ไซด์คันโปรดของผมไปสนามบินเชียงใหม่ ไปรอคณะของเธอที่นั่น ผมรอเธอตั้งแต่บ่ายโมง จนถึง 1 ทุ่มกว่าๆ ผมเริ่มท้อและกำลังจะกลับบ้าน
ผมเดินไปกำลังจะออกจากสนามบิน เพื่อไปเอารถในที่จอดรถ !
แต่แล้ว...ผมก็ได้เจอกับเธออีกครั้ง !!!!!!!!
- เธอเดินมาอีกฝั่งของสนามบิน ซึ่งทางนั้นเป็นสายการบินที่ออกนอกประเทศ ผมไม่สามารถเข้าไปได้ ผมวิ่งสุดชีวิตของผม (ผมคิดในใจถ้าเธอไปตอนนี้ แล้วไม่ทำอะไรซักอย่าง เราจะไม่ได้เจอเธออีก) ทันใดนั้นผมตะโกนออกไปอย่างเบาๆ เพราะผมอายเขา 555 "I will go to Korea for meet you" ผมยอมรับว่าผมอาจจะผิดแกรมม่าไป เพราะผมอ่อนภาษามาก .. ผมไม่ได้ตะโกนเสียงดังมาก แต่ตะโกนให้เธอได้ยิน เธออยู่ห่างจากผมประมาณ 10 เมตร หลังจากเขตนั้นผมไม่สามารถเข้าไปได้ครับ ... ชาวต่างชาติทั้งคณะหันมาพร้อมกัน สีหน้าทุกคนบ่งบอกว่า "ไอบ้านี่มันมาทำไม" ผมอิดโรยจากการวิ่ง และการตะโกน ผมยืนหอบอยู่ตรงนั้น ทั้งเหนื่อย ทั้งกลัว หัวใจผมสั่นไปหมดครับ เต้นไม่เป็นจังหวะเลย ... (ผมคิดในใจอีกแล้ว "เธอคงจำเราไม่ได้ และคงไม่สนใจเรา") เธอรีบวิ่งมาทางผม ห่างจากผมไปไม่ถึง 1 เมตร มีผู้หญิงคนหนึ่งยืนต่อหน้าผม เธอบอกผมกับผมสั้นๆว่า "I'll be waiting for you" แล้วเธอก็รีบวิ่งกลับไป พร้อมกับบ๊ายบายผม ... ถึงตอนนั้นผมแทบจะเดินไม่ได้ อารมณ์มันเหมือนกับในละครเลยครับ !
หลังจากนั้นผมก็กลับบ้านมาพร้อมความมุ่งมั่น " ผมต้องเรียนให้จบแพทย์ เพื่อจะไปพบเธอผู้ซึ่งจะเป็นพยาบาล "
# 555 คิดไปก็น่าขำนะครับ ทำถึงขนาดนี้แล้ว แม้แต่ชื่อของเค้า ผมยังไม่รู้เลยครับ ^^
ขอบคุณทุกท่านที่รับฟังครับ !!