วันนี้ และ พรุ่งนี้ เมื่อปีที่แล้ว คือวันที่ฉันได้ไปยืนบนยอดภูเขาไฟที่สวยที่สุดในโลก !!
17 - 18 สิงหาคม 2012  หรือ วันนี้ และ พรุ่งนี้ เมื่อปีที่แล้ว ..
ผ่านไปครบ 1 ปี วันเวลาไม่ได้เดินเร็วจนเกินไป


ภูเขาไฟฟูจิ  ได้รับการยกย่องให้เป็นมรดกโลกทางวัฒนธรรมลำดับที่ 17  ของประเทศญี่ปุ่น ประกาศโดยองค์การยูเนสโก  เมื่อวันที่  22  มิถุนายน  พ.ศ. 2556  
การปีนภูเขาไฟฟูจิ  แม้แต่คนญี่ปุ่นเองหลายคนก็ไม่บังอาจหาญกล้าหรือพยายามจะไปปีน  แต่คนญี่ปุ่นอีกจำนวนมากยังคงศรัทธาที่จะไปสักครั้ง
ส่วนตัวฉันนั้น ความคิดอยากไปปีนภูเขาไฟฟูจิตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้ยินว่า  ภูเขาไฟฟูจิคนปีนขึ้นได้  โดยมีเป้าหมายที่ยอดปล่อง


ภูเขาไฟฟูจิ ถูกแบ่งออกเป็น 10 ชั้น คนญี่ปุ่นใช้หลักเกณฑ์อะไรในการแบ่งชั้นไม่แน่ใจ
แต่มีรถบัสนำขึ้นจากชั้นล่าง ถึงชั้น 5 ที่เป็นจุดสถานที่ท่องเที่ยว
แต่จากชั้น 6-10 ต้องเดินขึ้นเองเท่านั้น ซึ่งทางการญี่ปุ่นจะเปิดให้ขึ้นปีละ 2 เดือน คือ ก.ค.-ส.ค.  ก็คือช่วงนี้ซึ่งตรงกับฤดูร้อนของญี่ปุ่น


ผ่านไปครบ 1 ปี วันเวลาไม่ได้เดินเร็วจนเกินไป ครบ 1 ปี ตอนนี้นั่งอยู่เมืองไทยแล้ว ก็มีบ้างที่จะคิดถึงดินแดนแห่งนั้นที่เคยไปเรียน จึงอยากขอนำมารีวิว แบ่งปัน ประสบการณ์ "ไปปีนฟูจิ"



17  สิงหาคม  2012
หน้าสถานีคาวากุจิโกะ ป้ายรถเมล์หมายเลข 6 ปลายทางที่สถานีที่ 5 ฟูจิซัง    

ออกจากสถานีชินจุกุที่โตเกียวประมาณ  7.30 น.  ถึงปลายทาง สถานีที่ 5 ฟูจิซัง ครั้งแรกในชีวิต  ประมาณเที่ยง  
ลงจากรถบัส  อากาศเย็นราวกับอากาศแบบฤดูใบไม้ผลิที่เพิ่งผ่านไป  ทั้งที่ข้างล่างยังร้อนๆอยู่เลย  ตื่นตาตื่นใจกับภาพประสบการณ์ใหม่  คณะคนจะไปปีนฟูจิเยอะแยะ  สังเกตพอแยกได้ว่า  คณะไหนเตรียมจะขึ้น  คณะไหนเพิ่งลงมาถึง  ดูคึกคักมากๆๆ  

แวะรับประทานอาหารเตรียมอุปกรณ์ความพร้อมก่อนออกเดินเท้า


เป้าหมายที่ 1 สถานีชั้นที่ 6
ที่เวลาบ่าย  2  โมงเศษ  จากชั้น  5  เดินไปตามทางผู้คนที่เห็นเค้าเดินโผล่ออกมา  เดินไป  มองอ่านป้ายไปตามทาง  
เส้นทางชั้น 5 สู่ 6 เส้นทางเดินสบายๆ  ทางแนวราบสลับชันบ้าง  พื้นผิวทางเดินมีทั้งหิน  ดิน  ทราย  แต่เดินไม่ยาก  ป่าเขาลำเนาไพร  ชมนกชมไม้  
มีแค่ชั้น  5-6  เท่านั้นที่ยังเป็นป่าเขาต้นไม้

ผ่านไป 20 นาที ถึงป้ายสถานีชั้นที่ 6  ทำเวลาใช้ได้อยู่  
ที่บอกว่าทำเวลาดี  เพราะ  ตามทางที่มีป้ายบอก  จะบอกว่า  เหลืออีกกี่เมตรจะถึงสถานต่อไป  และจะกำกับเวลาไว้ให้ด้วยว่าจากจุดนี้จะใช้เวลากี่นาที  ตามประสาฝีเท้าคนญี่ปุ่น


พักเบรคกันนิดนึง ก่อนขึ้นต่อ สู่สถานีที่ 7
เส้นทางสถานีที่  7  ยังคงดูเป็นเส้นทางที่ผ่านน้ำมือมนุษย์ในการทำทางไว้ให้   การก้าวขึ้นขั้นต่อขั้นราวกับก้าวบันไดปกติ  2-3  ขั้นในทีเดียว  แต่ว่าถ้าไม่อยากจะหัวข้อเข่าเสื่อมก่อนวัยอันควรมากขนาดนี้  ด้านขอบนอกของบันไดถูกทำทางเลือกไว้ให้  เป็นทางลาดของหินขึ้นให้เดินขอบภูเขา  ถ้าไม่เมาก็ไม่ควรเดินตกเขาไปได้

นอกจากนี้ บนชั้นนี้  เป็นบันไดที่ให้อารมณ์บันไดงู  คดเคี้ยวสลับไปมา  และยกระดับขึ้นสูงขึ้นเรื่อย   เดินไปชมบรรยากาศไป  ยืนจุดนี้สามารถมองเห็นเมืองยามานาชิแทบทั้งเมือง  ได้ใกล้ชิดกับหมู่เมฆที่ลอยอยู่เบื้องหน้า  สีท้องฟ้าสลับสีขาวของเมฆ  ไม่เคยคาดคิดว่า จะมีโอกาสมายืนเสมอเมฆขนาดนี้  

ชั้นนี้เสียงฟ้าร้องครืนๆเบาๆ  คล้ายเมฆกระทบกัน  เสียงฟ้าร้องใกล้เหลือเกิน ก็อยู่ใกล้เมฆขนาดนี้  ยังคงค่อยๆเดินต่อไป สำนึกอยู่แก่ใจ เส้นทางยังอีกยาวไกล ต้องใช้พลังงานอย่างประหยัด