สวัสดีครับ ได้แรงบันดาลใจในการเขียนมาจากกระทู้นี้ครับ
http://ppantip.com/topic/30816174
จึงอนุญาตเล่าประสบการณ์ของผมบ้างนะครับ
ผมเอง ตอนนี้มีแฟนอยู่ครับ คบกันมาตั้งแต่สมัยเรียนที่มหาวิทยาลัยตอนปี 4 ทั้งๆที่ัตั้งแต่ตอนปี 1 เราเจอกันก็ไม่ปิ๊งกัน ต่างคนต่างไปผจญภัยกันมา เธอเป็นคนรูปร่างสันทัดครับ ไม่ผอมไม่อ้วน ส่วนสูงปานกลาง หน้าตาหมวยๆ ผมยาวครับ สุดท้ายก็มีงานของคณะที่ทำเพื่ออาจารย์ของคณะที่กำลังจะเกษียณครับ พอดีผมและเธอได้ร่วมกิจกรรมเดียวกัน ผมเป็นนักดนตรี ส่วนเธอเป็นนักร้องประสานเสียง (เป็นคณะประสานเสียงเฉพาะกิจที่มีนักศึกษาในภาควิชามาร่วมกันนะครับ ไม่ได้เป็นนักร้องประสานเสียงแต่อย่างใด) ผมจำเป็นต้องนำกีต้าร์ซึ่งเป็นเครื่องดนตรีส่วนตัวไปซ้อมและไปแสดงด้วย จึงบอกเธอว่า "เธอ เราต้องเอากีต้าร์ไปซ้อมด้วยน่ะ เธอไปกับเราได้ไม๊ เพราะว่าต้องขี่มอเตอร์ไซค์ เราถือกีต้าร์ไปด้วยไม่ได้น่ะ" (เพราะมอเตอร์ไซค์ของผมเป็นแบบมีคลัชจึงขี่มือเดียวไม่ได้จริงๆครับ และจริงๆแล้วผมมีกระเป๋ากีต้าร์ครับแต่ผมเอาไว้บนห้องเพื่อให้เธอยอมไปกับผม) และเธอก็ตอบตกลงจริงๆด้วยครับ ทั้งหลายทั้งมวลที่ผมได้ทำกิจกรรมตลอดเวลาที่เราได้คุยกัน มันทำให้ผมรู้จักเธอคนนี้มากขึ้น ผมและเธอจึงตัดสินใจมาคบกัน ผมจำได้ว่าผมบอกกับเธอว่า "เราขอดูแลเธอได้ไม๊" ในวันที่ผมขอเธอคบเป็นแฟน คำพูดวันนั้นจนถึงวันนี้มันก็ยังเป็นคำพูดที่ฟังแล้วหวานซึ้งและกินใจเธออยู่ครับ
จนมาปัจจุบันนี้ ผมกับเธอคบกันมาเป็นเวลาเกือบจะ 3 ปีแล้วครับ เรายังรักกันดีครับแต่เวลาผมไปที่ไหนกับเพื่อน โดยเฉพาะที่เธอไม่ไปด้วย เธอก็จะแอบงอนเล็กๆเพราะว่าไม่รู้ว่าผมจะไปกิ๊กกั๊กกับใครที่ไหนหรือเปล่า ซึ่งผมไม่มีเวลาที่จะไปหากิ๊กเพิ่มเติมข้างนอกอยู่แล้วครับ ทุกวันนี้เวลาต่างๆผมก็ให้ครอบครัว การทำงาน การเรียนและเธอจนเกือบจะทั้งหมดแล้วครับ (ที่เหลือคือเวลาที่ผมจะพักผ่อนเล่นเกมส์นอนเล่นอยู่บ้านครับ) เธอจึงชอบตัดพ้อว่า ตัวเองไม่สวย ตัวเองอ้วน ตัวเองเตี้ย กลัวว่าเธอจะสวยไม่เท่าคนอื่นๆ กลัวผมจะเปลี่ยนใจไปชอบคนอื่นที่เข้ามาหา
ผมเข้าใจในความรู้สึกไม่มั่นใจของผู้หญิงนะครับ ผมจึงไม่รู้สึกหงุดหงิดเวลาที่เธองอนผมแบบนี้ (กว่าจะเข้าใจกัน ผมก็โดนเธอฟันศอกไปหลายทีเหมือนกันครับ)
ผมอยากจะบอกเธอและคุณผู้หญิงทุกคนว่า ผู้ชายที่รักใครและรักจริงนั้นมีนะครับ และผู้ชายก็ไม่ได้รักคนที่หน้าตาอย่างเดียวครับ มันจะต้องอาศัยเวลาและความเข้าใจและความรู้สึกว่า คนคนนี้แหละที่จะอยู่กับเราไปตลอดชีวิต อยู่เป็นที่พักพิงยามทุกข์และร่วมสุขไปด้วยกัน ความคิดที่ว่าหากเราทำอะไรโง่ๆลงไป ก็จะต้องมีคนมาคอยเตือนสติเวลาเราให้กลับมาอยู่ในร่องในรอย มั่นใจได้เลยครับว่าผู้ชายทำอะไรแล้วบางครั้งไม่ได้ยั้งคิดหรอกครับ ผมเป็นคนหนึ่งที่บางครั้งใช้อารมณ์ในการตัดสินปัญหาจนไม่ได้มองผลที่จะตามมา เธอคนนี้ก็จะช่วยอธิบายและช่วยตัดสินใจ ผู้ชายก็มีมุมนี้นะครับ อยากให้คุณผู้หญิงทั้งหลายได้เข้าใจครับ ว่าหากคุณเป็นคนหน้าตาไม่ดีในสายตาคนอื่นแต่ในมุมของคนที่รักคุณนั้น เค้าจะมองผ่านในส่วนนั้นไปครับ เค้าจะเลือกมองที่ความสวยงามลึกๆข้างในมากกว่าครับ เมื่อเวลาผ่านไปความสวยความงามมันก็หลุดลอยไปตามกาลและเวลาครับ แต่จิตใจนั้นเป็นยังไงแต่เริ่ม สุดท้ายมันก็จะยังเป็นแบบเดิมครับ
ถึง...คุณผู้หญิงที่ชอบพูดว่าตัวเองไม่สวย
จึงอนุญาตเล่าประสบการณ์ของผมบ้างนะครับ
ผมเอง ตอนนี้มีแฟนอยู่ครับ คบกันมาตั้งแต่สมัยเรียนที่มหาวิทยาลัยตอนปี 4 ทั้งๆที่ัตั้งแต่ตอนปี 1 เราเจอกันก็ไม่ปิ๊งกัน ต่างคนต่างไปผจญภัยกันมา เธอเป็นคนรูปร่างสันทัดครับ ไม่ผอมไม่อ้วน ส่วนสูงปานกลาง หน้าตาหมวยๆ ผมยาวครับ สุดท้ายก็มีงานของคณะที่ทำเพื่ออาจารย์ของคณะที่กำลังจะเกษียณครับ พอดีผมและเธอได้ร่วมกิจกรรมเดียวกัน ผมเป็นนักดนตรี ส่วนเธอเป็นนักร้องประสานเสียง (เป็นคณะประสานเสียงเฉพาะกิจที่มีนักศึกษาในภาควิชามาร่วมกันนะครับ ไม่ได้เป็นนักร้องประสานเสียงแต่อย่างใด) ผมจำเป็นต้องนำกีต้าร์ซึ่งเป็นเครื่องดนตรีส่วนตัวไปซ้อมและไปแสดงด้วย จึงบอกเธอว่า "เธอ เราต้องเอากีต้าร์ไปซ้อมด้วยน่ะ เธอไปกับเราได้ไม๊ เพราะว่าต้องขี่มอเตอร์ไซค์ เราถือกีต้าร์ไปด้วยไม่ได้น่ะ" (เพราะมอเตอร์ไซค์ของผมเป็นแบบมีคลัชจึงขี่มือเดียวไม่ได้จริงๆครับ และจริงๆแล้วผมมีกระเป๋ากีต้าร์ครับแต่ผมเอาไว้บนห้องเพื่อให้เธอยอมไปกับผม) และเธอก็ตอบตกลงจริงๆด้วยครับ ทั้งหลายทั้งมวลที่ผมได้ทำกิจกรรมตลอดเวลาที่เราได้คุยกัน มันทำให้ผมรู้จักเธอคนนี้มากขึ้น ผมและเธอจึงตัดสินใจมาคบกัน ผมจำได้ว่าผมบอกกับเธอว่า "เราขอดูแลเธอได้ไม๊" ในวันที่ผมขอเธอคบเป็นแฟน คำพูดวันนั้นจนถึงวันนี้มันก็ยังเป็นคำพูดที่ฟังแล้วหวานซึ้งและกินใจเธออยู่ครับ
จนมาปัจจุบันนี้ ผมกับเธอคบกันมาเป็นเวลาเกือบจะ 3 ปีแล้วครับ เรายังรักกันดีครับแต่เวลาผมไปที่ไหนกับเพื่อน โดยเฉพาะที่เธอไม่ไปด้วย เธอก็จะแอบงอนเล็กๆเพราะว่าไม่รู้ว่าผมจะไปกิ๊กกั๊กกับใครที่ไหนหรือเปล่า ซึ่งผมไม่มีเวลาที่จะไปหากิ๊กเพิ่มเติมข้างนอกอยู่แล้วครับ ทุกวันนี้เวลาต่างๆผมก็ให้ครอบครัว การทำงาน การเรียนและเธอจนเกือบจะทั้งหมดแล้วครับ (ที่เหลือคือเวลาที่ผมจะพักผ่อนเล่นเกมส์นอนเล่นอยู่บ้านครับ) เธอจึงชอบตัดพ้อว่า ตัวเองไม่สวย ตัวเองอ้วน ตัวเองเตี้ย กลัวว่าเธอจะสวยไม่เท่าคนอื่นๆ กลัวผมจะเปลี่ยนใจไปชอบคนอื่นที่เข้ามาหา
ผมเข้าใจในความรู้สึกไม่มั่นใจของผู้หญิงนะครับ ผมจึงไม่รู้สึกหงุดหงิดเวลาที่เธองอนผมแบบนี้ (กว่าจะเข้าใจกัน ผมก็โดนเธอฟันศอกไปหลายทีเหมือนกันครับ)
ผมอยากจะบอกเธอและคุณผู้หญิงทุกคนว่า ผู้ชายที่รักใครและรักจริงนั้นมีนะครับ และผู้ชายก็ไม่ได้รักคนที่หน้าตาอย่างเดียวครับ มันจะต้องอาศัยเวลาและความเข้าใจและความรู้สึกว่า คนคนนี้แหละที่จะอยู่กับเราไปตลอดชีวิต อยู่เป็นที่พักพิงยามทุกข์และร่วมสุขไปด้วยกัน ความคิดที่ว่าหากเราทำอะไรโง่ๆลงไป ก็จะต้องมีคนมาคอยเตือนสติเวลาเราให้กลับมาอยู่ในร่องในรอย มั่นใจได้เลยครับว่าผู้ชายทำอะไรแล้วบางครั้งไม่ได้ยั้งคิดหรอกครับ ผมเป็นคนหนึ่งที่บางครั้งใช้อารมณ์ในการตัดสินปัญหาจนไม่ได้มองผลที่จะตามมา เธอคนนี้ก็จะช่วยอธิบายและช่วยตัดสินใจ ผู้ชายก็มีมุมนี้นะครับ อยากให้คุณผู้หญิงทั้งหลายได้เข้าใจครับ ว่าหากคุณเป็นคนหน้าตาไม่ดีในสายตาคนอื่นแต่ในมุมของคนที่รักคุณนั้น เค้าจะมองผ่านในส่วนนั้นไปครับ เค้าจะเลือกมองที่ความสวยงามลึกๆข้างในมากกว่าครับ เมื่อเวลาผ่านไปความสวยความงามมันก็หลุดลอยไปตามกาลและเวลาครับ แต่จิตใจนั้นเป็นยังไงแต่เริ่ม สุดท้ายมันก็จะยังเป็นแบบเดิมครับ