คือวันนี้เป็นเรื่องที่อยากเล่ามากๆเลยนะครับ หลังจากที่ร้องไห้และเสียใจมายืดยาวตลอด 3-4 เดือนละครับ วันนี้ก็ได้ออกไปโรงเรียนแล้วละครับ ประสบการณ์การวันนี้อยากจะบอกว่า เป็นอะไรที่...... สนุกมากเลยนะครับ วันนี้ผมก็ต้องตื่นแต่เช้าตั้งแต่ ตี 5 เพื่อไปโรงเรียนย่านฝั่งธน จากที่ผมเคยเล่ามา ผมก็นะก็ครูเค้าเลือกโรงเรียนนี้ให้ผม ผมก็ต้องยอม ในขณะที่คนอื่นเค้าก็เลือกกันเองได้นะครับ ก็ไปนัดเพื่อนที่นึ่งนะครับ เพื่อที่จะไปโรงเรียนนะครับ และก็มาถึงโรงเรียนนะครับ

ในโรงเรียนนี้มีเด็กไม่เยอะมากมาย แต่ประเด็นที่คือ โรงเรียนนี้มีเด็กพิเศษเยอะมาก เป็นโรงเรียนเรียนร่วม แนวนี้ผมชอบนะครับ ผมจะได้อยู่กับเด็กพิเศษจริงๆ นะเนี้ย ในใจผมก็กลัวๆอยู่บ้างนะครับ เพราะว่าเราไม่เคยอยู่สถานที่แบบนี้ ในฐานะครูมาก่อนเลยนะครับ ชั่วโมงแรก ผมก็ดูการสอนของเด็กป.6 ก็นะครับ จนชั่วโมงที่ 2 ผมก็ได้ไปคุมเด็กชั้นป.5 เป็นเด็กพิเศษในห้องก็เยอะอยู่นะครับ ผมก็เห็นก็เหนื่อยนะครับ ผมเคยเจอเด็กพิเศษมาเยอะรวมทั้งผมก็เป็นเด็กพิเศษเหมือนกัน และผมจะทำได้มั่ยเนี้ย เอาน่าแค่ดูเค้าเฉยเองนะ ชั่วโมงเลขนี้ ผมก็เดินสอนสอนเด็กรายบุคคลดู เหมือนเด็กจะเข้าใจมากขึ้นนะ แต่ผมก็ต้องพยายามกันต่อไป ตอนนี้ผมยังแยกไม่ออกว่าใครเป็นโรคอะไรกับบ้างนะครับ

ระหว่างนี้เพื่อนที่ไปกับผมก็นั่งดูกับผม ผมก็ได้บอกเพื่อนว่า ระวังตัวนะ ถ้าเจอเด็กพิเศษอาละวาดต้องหาที่ปลอดภัยนะ ประมาณนี้ ผมรู้ว่าบรรยากาศชักไม่ค่อยดีแล้วละ ชั่วโมงที่ 3 ตอนนี้จะต้องเรียนวิทยาศาสตร์ ผมก็ตามลงไปสังเกตเด็กเพื่อทำ cast study ก็เกิดเรื่องละครับ คืออย่างนี้ มีเด็กออทิสติกคนนึ่ง เล่นเกมตอบคำถามแพ้ในชั้นเรียน เค้าโมโหมาก เค้าไปหยิบเหล็กแหลมจะทิ่มคอตัวเองที่หลังห้อง ผมเองก็อยู่ใกล้ตัวเค้า แต่ไม่กล้าทำอะไรเพราะรู้ดีว่า ถ้าเค้าทำจริง เค้าคงไม่รอดจนป.5 หรอก เค้าน้อยใจที่ตัวเองตอบผิดก็เลยลงโทษตัวเอง หลังจากนั้นครูเค้าก็เข้าไปปลอบละครับ เด็กออคนนี้ก็ยังไม่หยุด เอาเก้าพาดใส่หลังเพื่อนประมาณนี้ ผมเห็นเค้าก็นึกถึงตังเองสมัยประถมจัง บีบคอเพื่อน ทำร้ายต่างๆนาๆ ครูเค้าก็พยายามใจเย็นกับเค้า พูดดีๆกับเค้าละครับ

ชั่วโมงที่4 ก่อนพักเที่ยง ผมก็ดูสังเกตการสอนวิชา สุขศึกษา ต่อ เนื่องจากเด็กออทิสติกที่ผมกล่าวถึง เค้ามีอารมณ์ที่รุนแรงมาก  เค้ามองหน้าเพื่อน และจะทำร้ายเพื่อน เพื่อนที่เป็นเด็กพิเศษ(LD)เหมือนกันก็เตือน เด็กออทิสติกคนนี้จึงเข้าไปกระทืบเค้าไม่ยั้งเลย ครูเห็นเห็นการณ์พยายามคุมตัวเค้า แต่เค้าแรงเยอะมากนะ  คืออย่างนี้เวลาที่เด็กออทิสติกโมโห เค้าจะมีพลังเพิ่ม 10 เท่า ผมเองก็ดูเหตุการณ์ตาปริบๆ คือไม่อยากยุ่งกับเด็กมากละครับ ขอศึกษารายละเอียดพฤติกรรมชักวัน แล้วค่อยจัดการ ครูเค้าก็ว่าเค้าและก็พยายามให้เค้าคุมอารมณ์ตัวเองให้ได้ สุดท้ายเค้าก็พอที่จะควบคุมอารมณ์ตังเองได้ เพื่อนผมเห็นแทบตั้งหลักไม่ทันกันเลยทีเดียว ส่วนตัวผมก็เข้าใจดีอยู่แล้วว่าเด็กพิเศษเค้าเป็นอย่างนี้ ในใจผมคิดว่าเพื่อนเราจะไหวไหมเนี้ย ที่จริงไม่อยากให้ตามผมมาเลย เพราะเด็กพิเศษแต่ละคนก็นะ มันไม่เหมือนกัน ค่อนข้างอันตราย

จากนั้นเด็กๆก็พักกลางวัน วันนี้มีข้าวกับแกงส้ม และปลาเล็กละ ก็นะผมก็เกรงใจทางโรงเรียนก็ขอออกไปกินข้างนอก ก็นะก็สนุกดี อย่างเด็กออทิสติกที่โมโหตัวเองบ่อยๆ ก็ชอบทำร้ายตัวเองด้วยการกัดแขนตัวเอง เอาหัวโขกกับโต๊ะ เป็นต้น เด็กพิเศษคนอื่นในห้องก็มี ติดของเล่น ชอบบังคับให้เพื่อนแกล้งและตัวเองก็ร้อง พอไม่แกล้งก็ร้อง อีกคนก็เป็นLD แถมยังมีภาวะเนื้องอกในสมองอีก

วันที่ 2 ของการสังเกตการสอน วันนี้เองผมก็มาเช้า เห็นเด็กหลายคน ผมก็จำเค้าไม่ได้หรอก แต่เด็กมาสวัสดีครูกันใหญ่เลยนะครับ ผมก็ดีใจนะ เค้าจำเด็กพิเศษอย่างผมได้ ผมก็ทำเหมือนปกติไป ชั่วโมงแรก ผมก็ไปช่วยงาน(ช่วงเค้าไม่ได้เลยเป็นกำลังใจให้เพื่อน) ผมก็นะงานตัดดอกไม้โค้งๆมันก็ยากอยู่ เพื่อนผมให้ผมลองทำดู แต่ก็ไม่สวย ก็เลยให้ผมเลิกทำ ผมดูแลเด็กอาจจะเป็นงานถนัดของผมก็ว่าได้นะครับ พอชั่วโมงที่ 2 ผมก็ได้ช่วยสอนเลขเด็กคนต่างๆ โดยเฉพาะเด็กออทิสติกที่อาละวาดเมื่อวาน เค้าก็ทำไม่ได้ โมโหอีกแล้ว และก็พร้อมที่จะทำร้ายเพื่อนด้วย ผมจึงเข้าไปสอนเค้า เค้าก็โวยวายขึ้นมา ผมก็เข้าใจ สอนเค้าอย่างมีขั้นตอน และเด็กออเค้าก็ทำได้ ความหงุดหงิดเค้าก็ลงน้อยลง(แค่ลดแต่ไม่หมด) จากนั้นเด็กนักเรียนในห้องก็ขอให้ผมสอนกันหลายคน ผมก็ชอบดีนะครับ เด็กพิเศษก็สนุก มันเป็นรสชาติที่mix ลงตัวจริง ผมเองก็คิดว่าเด็กปกติที่เรียนร่วมกับเด็กพิเศษ คงจะเข้าใจ และมีประสบการณ์ที่แสนวิเศษนี้อย่างมากเลยทีเดียว

ชั่วโมงที่ 3 ก็เป็นชั่วโมงของพี่ฝึกสอนจากมหาลัยอื่นซึ่งผมเป็นเพื่อนกับเค้า ก็ให้ผมช่วยดูแลเรื่องการทำงานของเด็กๆไป เพราะมีเด็กพิเศษด้วย ผมก็ให้ยืมปากกาตัดเส้นให้เด็กๆ เด็กๆบอกว่าชอบมากๆค่ะ เพราะภาพการ์ดวันแม่ที่เค้าทำขึ้นมันสวยมากขึ้นไปอีก  และท่านเด็กออก็โมโหอีกแล้ว เพราะครูเค้าสั่งให้วาดรูป ทำการ์ดวันแม่ที่จะมาถึง และเค้าก็วาดรูปจะเอาให้เหมือนจริง เส้นและเงาต้องเป๊ะทุกอย่าง โดยปกติเด็กออทิสติกเค้าจะมีความยืดหยุ่นที่ต่ำมากๆ ก็อาละวาดถีบโต๊ะเรียน และก็ปาการ์ดวันแม่ใส่พื้น และก็โมโหจนท้ายคาบที่ 3 ไปคาบที่ 4 หนังสือเค้าเรียงไม่ตั้ง เค้าโมโห ทำร้ายตัวเอง ทุบโต๊ะ ปาหนังสือ และก็เดินไปเรียนที่ห้องซาวด์แลป ปิดประตูดังปังต่อหน้าครูเค้าอีก (วีรกรรมยาวเป็นหางว่าว เฮ้นเหนื่อยจัง)

พอตอนบ่ายคาบสุดท้าย ผมก็ช่วยพี่เค้าดูเด็ก อย่างที่บอกไปเด็กพิเศษเลเวลสูง(ระดับอาการ) อย่างผมจะไปคุมได้อย่างไรกันละ ผมก็เป็นเด็กพิเศษออทิสติก ใจดีและก็พูดเสียงดังไม่เป็น ห้องนี้ก็กลายเป็นสมรภูมิรบดีๆนี้เอง เด็กแต่ละใช่ว่าเด็กปกติจะนิ่งนะครับ หนักๆทั้งนั้น ต่อยกัน เล่นกันรุนแรงมากๆเลย ผมบอกให้หยุดก็หยุดคนเดียว และก็ไม่ฟัง ทำต่อ และผมจะคุมเด็กๆได้ไหมเนี้ยเวลาสอนละครับ เพราะเด็กพิเศษก็งอแงกันด้วย ต้องมาเห็นภาพด้วยตัวเองถึงจะเชื่อว่า อย่างผมคุมพวกนี้ยากจริงๆ

ในบรรดาเด็กพิเศษที่ผมเจอ ผมก็เจอแบบอย่างเด็กออทิสติกที่โมโหตัวเองบ่อยๆ ก็ชอบทำร้ายตัวเองด้วยการกัดแขนตัวเอง เอาหัวโขกกับโต๊ะ เป็นต้น เด็กพิเศษคนอื่นในห้องก็มี ติดของเล่น ชอบบังคับให้เพื่อนแกล้งและตัวเองก็ร้อง พอไม่แกล้งก็ร้อง อีกคนก็เป็นLD แถมยังมีภาวะเนื้องอกในสมองอีก

และแล้ววันนี้ก็จบลงไป ผมอยากจะบอกว่า ผมเองก็พึ่งจะได้สัมผัสเด็กพิเศษในรูปแบบจัดเต็มแบบนี้ เด็กพิเศษบางคนก็น่ารัก บางคนก็น่ากลัว ที่ผ่านมาผมก็ได้แค่เจอ เห็นเท่านั้นเอง นี่ได้มาอยู่กับเค้า ได้สัมผัสกับเค้า ต้องบอกตามตรงว่า เด็กพิเศษนั้น บางคนน่าสงสารมาก เค้าอาละวาด เค้าทำร้ายคนอื่น เพราะเค้ากังวน เค้าแปลเจตนาคนรอบข้างเป็นเรื่องร้ายตลอด เค้าจึงทำร้ายคนอื่น ผมเป็นเด็กออทิสติกคนนึ่งที่มีศัทย์ภาพสูงอยากบอกว่า สิ่งเหล่านี้เองที่ทำให้คนในสังคม ไม่อยากคบ ไม่อยากคุย แต่ถ้าเราเข้าใจจิตใจเค้า จะพอว่าเค้าน่าสงสารอย่างไร อย่างเด็กออทิสติกคนที่ผมกล่าวถึง เค้าต้องเครียดตลอดเวลา ทุกนาที ที่เค้ารู้สึกในแง่ลบ อยู่ตลอด หาทางออกด้วยการทำร้ายตัวเองหรือผู้อื่นเสมอนะครับ

ผมไม่รู้ว่าผมเขียนรีวิวประสบการใหม่จะมีคนตามอยู่หรือเบื่อกันหรือเปล่า ผมแค่หวังอยากให้คนที่เป็นพ่อแม่หลายคนเข้าใจว่า โลกของเด็กพิเศษ นั้นมันมีอะไรที่ซับซ้อนกว่าที่เห็นเยอะ ผมตั้งใจเขียนมากๆเพื่อสื่อให้ทุกคนเข้าใจ และยอมรับเด็กพิเศษหลายๆคน เค้าหลายคนน่าสงสารมากนะครับ ผมฝากไว้ในฐานะเด็กพิเศษที่เป็นออทิสติกคนนึ่งนะครับ

ภาพรอนิดหน่อยคือต้องเลือกก่อนที่จะมาลง เพราะมันจะเสียหายถึงตัวพวกเค้านะครับ ภาพอาจจะเด็กหันหลังให้นะครับ ขออภัยด้วยนะครับ