ผมขอเล่าอย่างสั้นๆนะครับ
ผมเรียนอยู่โรงเรียนแห่งหนึ่งมาตลอด 3 ปี (ม.1 - ม.3)
ตอนนี้ผมก็เรียนอยู่ ม.4 โรงเรียนแห่งนี้อีก เพราะผมสอบเข้าโรงเรียนดังโรงเรียนหนึ่งไม่ได้
ทุกโรงเรียนมันก็ต้องมีเรื่องตีกันเป็นปกติอยู่แล้วใช่ไหมครับ แต่ผมไม่ได้ไปมีเรื่อง มีราว อะไรกับพวกที่ไปตีๆกันเลย
บุหรี่ผมก็ไม่สูบ เหล้าผมก็ไม่กิน เพื่อน(ไม่ดี) ชวนผมไปไหนผมก็ไม่ไป
ผมพยายามเป็นคนตั้งใจเรียน งานส่งทุกครั้ง สอบก็ไม่ค่อยตก ครูก็ไม่เคยตี
ประเด็นมันอยู่ตรงนี้ครับ
เวลาไปโรงเรียน เวลากลับบ้าน เกือบทุกครั้งผมจะต้องโดน "ตบ" กระเป๋า เสื้อ อยู่ตลอด ทุกปีและเกือบทุกวัน
บางครั้งมันก็ตบหน้าผม ทำร้ายผม เพื่อที่ผมจะเอาพวกกระเป๋า เสื้อไป ผมก็พยายามกลับบ้านแบบปลอดภัย ไม่เดินกลับ
ผมก็ขึ้นมอไซต์กลับบ้าน
ให้พ่อผมส่งที่หน้าปากซอยทุกเช้า(พ่อเขาอาสาเองครับ) ผมก็รู้สึกสงสารพ่อที่กลับมาจากบ้านดึกๆแล้วตื่นมาแบบนอนไม่อิ่มไปส่งผมทุกวัน
แม่ผมก็ช่วยอะไรไม่ได้
นอกจากแนะนำเปลี่ยนเสื้อ เปลี่ยนกระเป๋า แต่รู้อะไรไหมครับ มันก็รู้ว่าผมอยู่โรงเรียนนี้อีก มันก็เป็นแบบนี้เหมือนเดิม
ทุกๆวันผมก็เครียดอยู่ตลอด ไม่มีอารมณ์จะทำอะไรเลย
รู้อะไรไหมครับ พอผมจบ ม.3 ผมรู้สึกดีใจมากที่ได้ออกจากโรงเรียนนี้เสียที แต่ก็ต้องเสียใจอีกครั้งที่ต้อง
กลับมาเรียนที่เดิมใหม่เพราะสอบไม่ติด
ผมก็พยายามหาที่เรียนใหม่ที่ไม่ใช่ที่นี้ก่อนเปิดเทอมทุกโรงเรียนที่อยู่แถวบ้าน
(สาเหตุที่ผมมาอยู่โรงเรียนนี้ก็เพราะว่าผมสอบไม่ติด แล้วทางเขตเขาส่งชื่อผมไปโรงเรียนในเขตที่ว่างอยู่และโรงเรียนที่ว่าก็อยู่ไกล)
ผมดิ้นรนหาเกือบทุกที่ พ่อแม่ผมก็พยยายามหาเหมือนกันแต่ก็ไม่มีโรงเรียนไหนรับเลย เพราะทุกโรงเรียนบอกเต็มหมด
ผมรู้สึกผิดมาตลอด ทั้งๆที่ผมไม่เคยทำอะไรให้ใครต้องเดือดร้อนมาก่อน แต่ผมกลับเป็นคนที่เดือดร้อนเอง
คิดว่ายังไงครับ ผมควรทำอย่างไรดี พ่อแม่ผมก็บอกว่าอาจจะต้องย้ายไปต่างจังหวัด
ผมไม่ได้คิดถึงความเป็นอยู่ที่นั่นแต่บ้านผมก็ไม่ได้ร่ำรวยอะไร อยู่ดีๆจะย้ายบ้านเพื่อผมมันก็ไม่ใช่เรื่อง
ถึงแม้ว่าพ่อแม่บอกว่าเบื่อ กทม เหมือนกันเลยจะย้ายไปต่างจังหวัด แต่ผมรู้ว่าลึกๆท่านอยากจะย้ายบ้านเพื่อผม
ผมอยากย้ายโรงเรียนมาก ถ้าย้ายตอนนี้ก็ไม่ได้ เพราะถ้าจะย้ายจริงๆมันก็ต้องซิ่วใช่ไหมครับ แต่ผมอยากย้ายตอนนี้เลย!!!
ผมไม่ไว้แล้วครับ ผมรู้ว่ามีคนที่ลำบากแบบผมเยอะแยะ แต่ยังไงก็ขอเถอะครับ ผมอยู่มา 3 ปี ไป กลับ ผมยังไม่รู้ชะตาชีวิตตัวเองเลย
ผมไม่อยากอยู่โรงเรียนนี้แล้ว
ผมเรียนอยู่โรงเรียนแห่งหนึ่งมาตลอด 3 ปี (ม.1 - ม.3)
ตอนนี้ผมก็เรียนอยู่ ม.4 โรงเรียนแห่งนี้อีก เพราะผมสอบเข้าโรงเรียนดังโรงเรียนหนึ่งไม่ได้
ทุกโรงเรียนมันก็ต้องมีเรื่องตีกันเป็นปกติอยู่แล้วใช่ไหมครับ แต่ผมไม่ได้ไปมีเรื่อง มีราว อะไรกับพวกที่ไปตีๆกันเลย
บุหรี่ผมก็ไม่สูบ เหล้าผมก็ไม่กิน เพื่อน(ไม่ดี) ชวนผมไปไหนผมก็ไม่ไป
ผมพยายามเป็นคนตั้งใจเรียน งานส่งทุกครั้ง สอบก็ไม่ค่อยตก ครูก็ไม่เคยตี
ประเด็นมันอยู่ตรงนี้ครับ
เวลาไปโรงเรียน เวลากลับบ้าน เกือบทุกครั้งผมจะต้องโดน "ตบ" กระเป๋า เสื้อ อยู่ตลอด ทุกปีและเกือบทุกวัน
บางครั้งมันก็ตบหน้าผม ทำร้ายผม เพื่อที่ผมจะเอาพวกกระเป๋า เสื้อไป ผมก็พยายามกลับบ้านแบบปลอดภัย ไม่เดินกลับ
ผมก็ขึ้นมอไซต์กลับบ้าน
ให้พ่อผมส่งที่หน้าปากซอยทุกเช้า(พ่อเขาอาสาเองครับ) ผมก็รู้สึกสงสารพ่อที่กลับมาจากบ้านดึกๆแล้วตื่นมาแบบนอนไม่อิ่มไปส่งผมทุกวัน
แม่ผมก็ช่วยอะไรไม่ได้
นอกจากแนะนำเปลี่ยนเสื้อ เปลี่ยนกระเป๋า แต่รู้อะไรไหมครับ มันก็รู้ว่าผมอยู่โรงเรียนนี้อีก มันก็เป็นแบบนี้เหมือนเดิม
ทุกๆวันผมก็เครียดอยู่ตลอด ไม่มีอารมณ์จะทำอะไรเลย
รู้อะไรไหมครับ พอผมจบ ม.3 ผมรู้สึกดีใจมากที่ได้ออกจากโรงเรียนนี้เสียที แต่ก็ต้องเสียใจอีกครั้งที่ต้อง
กลับมาเรียนที่เดิมใหม่เพราะสอบไม่ติด
ผมก็พยายามหาที่เรียนใหม่ที่ไม่ใช่ที่นี้ก่อนเปิดเทอมทุกโรงเรียนที่อยู่แถวบ้าน
(สาเหตุที่ผมมาอยู่โรงเรียนนี้ก็เพราะว่าผมสอบไม่ติด แล้วทางเขตเขาส่งชื่อผมไปโรงเรียนในเขตที่ว่างอยู่และโรงเรียนที่ว่าก็อยู่ไกล)
ผมดิ้นรนหาเกือบทุกที่ พ่อแม่ผมก็พยยายามหาเหมือนกันแต่ก็ไม่มีโรงเรียนไหนรับเลย เพราะทุกโรงเรียนบอกเต็มหมด
ผมรู้สึกผิดมาตลอด ทั้งๆที่ผมไม่เคยทำอะไรให้ใครต้องเดือดร้อนมาก่อน แต่ผมกลับเป็นคนที่เดือดร้อนเอง
คิดว่ายังไงครับ ผมควรทำอย่างไรดี พ่อแม่ผมก็บอกว่าอาจจะต้องย้ายไปต่างจังหวัด
ผมไม่ได้คิดถึงความเป็นอยู่ที่นั่นแต่บ้านผมก็ไม่ได้ร่ำรวยอะไร อยู่ดีๆจะย้ายบ้านเพื่อผมมันก็ไม่ใช่เรื่อง
ถึงแม้ว่าพ่อแม่บอกว่าเบื่อ กทม เหมือนกันเลยจะย้ายไปต่างจังหวัด แต่ผมรู้ว่าลึกๆท่านอยากจะย้ายบ้านเพื่อผม
ผมอยากย้ายโรงเรียนมาก ถ้าย้ายตอนนี้ก็ไม่ได้ เพราะถ้าจะย้ายจริงๆมันก็ต้องซิ่วใช่ไหมครับ แต่ผมอยากย้ายตอนนี้เลย!!!
ผมไม่ไว้แล้วครับ ผมรู้ว่ามีคนที่ลำบากแบบผมเยอะแยะ แต่ยังไงก็ขอเถอะครับ ผมอยู่มา 3 ปี ไป กลับ ผมยังไม่รู้ชะตาชีวิตตัวเองเลย