เมื่อคุณเป่าเค้กเสร็จ คุณก็จะแจกเค้กให้เด็กๆ ได้ทานกันคนละเล็กคนละน้อย เด็กๆเหล่านั้นจะได้ลิ้มรสเค้กอันมีค่า และตราตรึงในใจตลอดไป ใช่นะ ว่ามันเป็นความทรงจำดีๆ แต่เมื่อคุณกลับบ้านไปหลังจากได้ทำบุญเลี้ยงอาหาร เลี้ยงเค้ก และเป็นเพื่อนเล่นกับเด็กทั้งวัน เด็กเหล่านั้นจะมีคำถาม ที่จะถามพี่เลี้ยงว่า
แล้ว หนูมีวันเกิดอย่างพี่เขาไหม ?       แล้ววันเกิดหนูนั้นเมื่อไหร่ ?          อีกนานไหมกว่าจะถึงวันเกิดหนู ?

แล้ววันเกิดหนูจะมีเค้กไหม?    หนุจะได้เป่าเค้กแสนสวยนั้นเมือ่ไหร่?   ใครเกิดหนูมา ?   หนูเกิดมาทำไม?

หนูมีพ่อแม่ที่เกิดหนู ?  พ่อแม่มาหาหนูตอนหนูหลับทุกครั้งจริงหรอ ?  แล้วพี่เขาจะกลับมาเล่นเกมส์กับหนูอีกไหม ?   หนูอยากไปอยุ่กับพี่เขาได้ไหม?

เมื่อเจอคำถามพื้นๆเหล่านี้ พี่เลี้ยงบ้านเด้กกำพร้าก็จนปัญญาที่จะตอบคำถามให้เด็ก ลำพังเงินค่าอาหาร ค่าเครื่องใช้ในแต่ละวันก็แทบจะไม่พอ อย่าหวังที่จะซื้อเค้กมาให้เด็กๆเลย แล้วงานวันเกิดของคุณที่ไปเป่าเค้กต่อหน้าเด็กนับสิบนับร้อยนั้นมันเป็นการสร้างบุญหรือสร้างปมให้เด็กกันแน่  อย่างไรเด็กก็ยังเป็นเด็ก ที่อยากมีอยากได้ของสวยงามๆอย่างเค้กวันเกิดมาเป็นของตนเอง ความรู้สึกอยากได้ที่ไม่ได้รับการตอบสนองนี้แหละที่จะเป็นพื้นฐานของอารมณืที่ไปในทิศทางลบต่อไปเมื่อโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่

ฉะนั้น อย่าทำตามกันในเรื่องการไปจัดงานรื่นเริงของตนเองที่บ้านเด็กกำพร้า เพราะนั้นมันเป็นเหมือนการเอายาพิษไปฉีดทำลายจิตใจของเด้กๆที่นั้น แต่ไม่ได้ห้ามว่าไม่ควรไปนะ แต่อยากจะบอกว่า ไปที่นั้นควรไปในรูปแบบที่เอื้อเฟื้อ อย่างเช่นไปเป็นเจ้าภาพเลี้ยงอาหาร แจกของเล่น ฯลฯ แต่อย่าไป หอมแก้มพ่อ โผกอดแม่ เป่าเค้ก แสนสวยต่อหน้าเด็กๆที่นั้นเด็ดขาด  แคร์ความรู้สึกของคนที่ไม่มีโอกาสได้รับบ้าง แค่นั้นเด็กๆที่นั้นก็ว้าเหว่จะแย่แล้ว ยิ่งเห็นภาพบาดตาบาดใจอย่างนั้น เด็กๆเขาจะรู้สึกอย่างไร