หนูเป็นแบบนี้มาหลายปีมากแล้วค่ะแต่ไม่เคยมีใครรู้เลย 
 คือย้อนไปตอนเด็กๆคือหนูอยากได้เค้กวันเกิดเพราะชอบเป่าเทียนวันเกิดและการขอพรมันมีความรู้สึกว่ามันคือวันของเราแต่ตอนนั้นมีพายุเข้าเลยไม่ได้จัดแล้วก็เลยเอาเทียนมาจุดเป่าโดยที่ไม่มีเค้กแต่ก็เฟลหน่อยๆ หลังจากนั้น2-3ปีก็ไม่ได้จัดเราก็คิดว่าจะมีสักวันที่เราได้จัดเพราะทุกคนในบ้านก็จัดทุกปียกเว้นเรา แต่แม่ก็พูดขึ้นมาว่างั้นต่อไปนี้ของหนูไม่ต้องจัดหรอกเนาะมันเปลือง เอาแค่ของขวัญก็พอ แล้วหนูก็ว่าอืม ด้วยความที่เป็นคนที่ตอบอะไรแบบนี้อยู่แล้วแม่ก็เลยไม่ได้สนใจ ยอมรับว่าตอนได้ยินคำนั้นในใจคือเสียใจมากแล้วไม่คิดว่ามันจะไม่มีอีก
  ตอนป.6 มีเพื่อนพี่จากกรุงเทพมาที่บ้าน วันที่พี่เค้าจะกลับเค้าเซอร์ไพรส์วันเกิดให้ที่สนามบิน เราดีใจมากเพราะม่คิดจะมีวันนั้นอีก กลับมาย้านเราก็แอบร้องไห้เพราะไม่คิดว่าจะมีอีกแล้วก็นึกขึ้นมาว่าถ้าเพื่อนพี่ไม่มาจะมีวันนี้ไหม แล้วตอนม.1 ก็ได้จัดแต่เราก็น้อยใจอีกอยู่ดีเพราะว่ามีพี่เขยเกิดถัดจากเราไปไม่นาน3-4วัน ที่บ้านก็เลยจัดวันเกิดเราพร้อมพี่เขย และแน่นอนว่าวันนั้นเป็นวันของพี่เขยไม่ใช่ของเรา แล้วหลังจากนั้นก็ไม่จัดอีกเลย
 แล้วทุกครั้งที่มีงานวันเกิดใครก็ตามเราจะแอบร้องไห้ตลอด ต้องกอดตัวเองในผ้าห่มแล้วข่มตัวเองตลอดว่า ไม่เป็นไรๆ
แล้ววันนี้เป็นวันเกิดพี่เขยอีกคนเราก็ร้องไห้แต่ครั้งนี้มันมากกว่าทุกครั้งมันเหมือน ถ้าไม่มีเรา เขาก็จัดได้. แล้วมันก็ตอกย้ำไปอีกว่า ถ้าไม่มีเรา เขาก็อยู่กันได้
  

       แบบนี้เป็นปมไหมคะหรือแค่น้อยใจแล้วคิดไปเอง???