เรื่องเมื่อ 3ปีที่แล้ว ตอนนั้นผมอายุ 22-23 ผมอยู่ปี3   ในใจผมคิดอยากซิ่วไปสาขาที่อยากเรียน  แต่ใจไม่กล้าไม่กล้าเพราะเห็นว่าอีกปีเดียวจะจบตรีแล้ว ก็เลยลืมๆไป  แต่หลังจากเรียนจบนั้นผมไปทำงานที่แรกได้วันเดียวก็ลาออกไม่มีจิตใจจะทำงาน เพราะในใจคิดแต่เรื่องเก่าๆ ชีวิตผมไม่มีความสุขเลย  จนมาถึงตอนนี้ อายุ26 ใจอยากกลับไปเรียนใหม่มากๆ ต้องเรียนใหม่หมด เทียบโอนก็ไม่ได้เพราะจะไม่ได้ใบประกอบวิชาชีพ  ถ้าจบก็ 31 ถ้าต้องไปเรียนใหม่ก็เกรงใจแม่เพราะแม่ก็หวังว่าเราจบไปหางานทำแต่ผมก็ไปสมัครงานมา 3ที่ แต่ไม่มีวี่แววจะเรียก แต่ในใจอยากเรียนใหม่มากๆ ไม่อยากทำงาน ตั้งใจจะหาเงินเรียนเองแต่ในใจก็อยากทำงานหาเงินให้แม่เพราะแม่ก็หวังพึ่งเรา  ผมคิดมากเรื่องอดีตแบบนี้มาหลายเดือนแล้ว ล่วงเลยมาก็ปีกว่า  ไม่มีกระจิตกระใจไปหางานทำเลย  ผมเครียดจนปวดหัว   ผมไม่อยากเครียดก็นอน  พอตื่นมาก็เครียด    ทำไมผมต้องมานั่งเสียดายอดีตแบบนี้ด้วยไม่เข้าใจตัวเอง  ถ้าผมซิ่วตั้งแต่อายุ23 ป่านนี้ก็ปี3แล้ว  นึกถึงขึ้นมาทีไรก็เสียดาย และเจ็บใจทุกครั้ง  ตอนนี้ผมเหมือนเป็นคนสิ้นหวัง  ผมอยากหายจากโรคบ้าๆนี้จริงๆ  ผมไม่กล้าไปพบจิตแพทย์  ที่โรงพยาบาลต่างจังหวัด ก็ไม่กล้าไปเพราะผมกลัวคนอื่นมองว่าบ้า  ใจจริงอยากจะไปหาหมอที่ กทม.ไกลบ้านเพราะคงไม่มีใครรู้จัก แต่ผมก็ไม่รู้ว่าไปพบจิตแพทย์ต้องไปหาเป็นระยะ หรือ ไปแค่ครั้งเดียว แล้วได้ยามากิน  ผมอยากให้อาการผมดีขึ้น  เพราะผมไม่มีกระจิตใจจะทำอะไรต่อแล้ว

เพิ่มเติม...  ผม จบ it  แต่ไม่ชอบมันเลย ได้ D คณิต พวกวิชาคำนวน ใจอยากเรียนจบครู  ด้านสังคม  ภาษา  สิ่งที่ผมชอบและถนัดมากกว่าวิชาอื่น  ผมเสียดายจริงๆ  ถ้าวันนั้นผมซิ่วตั้งแต่แรก  ผมคงไม่ต้องทุกข์แบบนี้  เพราะพอจบเราก็บอกแม่ว่าจบ  แม่ก็ดีใจที่ผมจบ แต่เราลึกๆแล้ว  หดหู่ใจมากเลยครับ  ใจอยากแอบแม่ไปเรียนใหม่อีกรอบ โดยทำงาน กลางคืน  พวกเซเว่น แล้วส่งตังให้แม่ใช้  แล้วเก็บเป็นค่าเทิอม ค่าใช้จ่ายอื่นๆในการเรียน  แต่ไม่รู้ว่าจะไหวไหม  เพราะงานกะกลางคืนในต่างจังหวดก็ไม่ค่อยมี    ผมทุกข์ใจมากเลย   ทำไมผมต้องค้นพบตัวเองช้าไป  น่าจะซิ่วไปเรียนด้านที่ถนัดแล้วมุ่งสู่ด้านนั้นอย่างเต็มตัว    แต่มันก็ไม่ทันการเสียแล้ว  T T