สวัสดีค่ะ ชาวพันทิป

ย่อหน้านี้ขอปูพื้นว่า... ตอนนี้เราคบหาดูใจอยู่กับผู้ชายชาวสิงคโปร์คนหนึ่ง ความสัมพันธ์โดยรวมเน้นหนักไปที่การสนทนา เพราะคุยกันถูกคอและก็อยู่กันคนละประเทศด้วยค่ะ ทั้งคู่เพิ่งเรียนจบและกำลังเริ่มทำงาน เขาก็ตั้งหน้าตั้งตาทำงานเก็บเงินอยู่ประเทศเขา แต่จะมีโอกาสให้บินมากรุงเทพฯเป็นระยะๆ เราเองชอบผู้ชายที่สุภาพแล้วก็ฉลาดแบบมีความลึกซึ้ง ตัวเขาก็เป็นผู้ชายที่พูดจาได้มีความคิดความอ่านและจัดลำดับความสำคัญต่างๆในชีวิตได้ดี เราไม่เคยคุยกับใครแล้วรู้สึกว่าเก็ทกันมากเท่านี้มาก่อน เหมือนยิ่งคุยยิ่งเห็นตัวเองในตัวเขา ยิ่งรู้สึกผูกพันกันมากขึ้นทุกวัน

จนกระทั่งคืนหนึ่ง ระหว่างที่บทสนทนากำลังชื่นมื่นถึงขีดสุด เขาก็เอ่ยขึ้นมาว่า...
"i'm thinking if we can make love, what do you think?"
ในบัดดลนั้น ความชื่นมื่นของเราเปลี่ยนเป็นอาการลำคอตีบตันขึ้นมาทันที เอาละสิตรู ตั้งแต่เกิดมาจนอายุ 23 ยังไม่เคยเจอผู้ชายหน้าไหนมาขอร่วมรสด้วยอย่างนี้มาก่อน

หลังจากนิ่งอึ้งอยู่ 3 วินาที เราก็รวบรวมสติตอบไปว่า "ถ้าเขาเป็นสามีเราเมื่อไหร่ เราจะทำให้ทุกอย่างที่เขาขอ"  เขาไม่เข้าใจค่ะ ว่าทำไมต้องรอหลังแต่ง เขาบอกว่าก่อนเจอเรา เขาเคยมีแฟนมา 2 คน แต่ยังไม่เคยมีอะไรกับใครสักคน เพราะยังไม่รู้สึกถึงขั้นว่าอยากจะร่วมหัวจมท้ายด้วยจริงๆ และพอเจอคนที่ใช่แล้วก็ไม่อยากรอให้เสียเวลา (life is short คือ ประโยคติดปากของเขาค่ะ)

หึๆ.. โอ้ แม่เจ้า จะพูดยังไงดี ให้เขาเข้าใจว่าหญิงไทยนั้นคิดมากเรื่องเสียตัวก่อนแต่งเป็นชีวิตจิตใจ น้องหาได้ไม่รักฤารังเกียจเดียดฉันท์ในตัวพี่ไม่ เรื่องของเรื่องคือ เราอินกับวัฒนธรรมไทยมาก ทำอย่างนั้นก่อนแต่งไม่ลงจริงๆ แค่คิดก็รู้สึกผิดกับแม่จนอารมณ์หดหมดแล้ว แต่เราก็กลัวเขาน้อยใจ เนื่องด้วยเขาเป็นคนต่างชาติ ไม่ได้มีอารมณ์ร่วมกับวัฒนธรรมไทยมาก่อนอ่ะค่ะ

สิ่งที่อยากจะมาขอความช่วยเหลือจากเพื่อนพ้องน้องพี่ชาวพันทิปในวันนี้ก็คือ ใครมีมุมมองดีๆ ว่าเราควรพูด ควรให้เหตุผลยังไง เขาถึงจะไม่น้อยใจว่าทำไมเราต้องยึดติดกับวัฒนธรรมขนาดนั้น (ในเมื่อเขาก็กะจะรับผิดชอบอยู่แล้ว) มาแลกเปลี่ยนกันนะคะ

ป.ล.ขอขอบคุณทุกท่านไว้ล่วงหน้า ที่สละเวลา(ทำงาน)อันมีค่าเข้ามาอ่านด้วยนะคะ