เราเป็นคนที่เวลาหน้าตาปกติ จะเป็นคนที่หน้าดูดุๆ หยิ่งๆ ไม่มีใครอยากเป็นมิตร เป็นพวกหน้าตาไม่รับแขก ทุกคนที่เห็นเราครั้งแรก ก็ไม่ค่อยชอบขี้หน้าเรา แต่เราก็ไม่ใช่คนแบบที่พวกเค้าคิดและตัดสิน คนที่เค้าเกลียดเราทั้งๆที่ไม่รู้จักเราเลย บางทีเราก็เสียใจนะว่าทำไมคนเหล่านั้นเค้าถึงมองคนๆนึงเพียงแค่ภายนอก ภายนอกที่แม้แต่ยังไม่เคยได้ยินน้ำเสียงพูดคุยกันเลยด้วยซ้ำ แค่เดินผ่านก็ไม่ชอบขี้หน้าเราแล้ว เราไม่รู้จะทำยังไง ให้หน้าเรายิ้มตลอดเวลา เรายิ้มไม่ได้ เราเมื่อย เราเข้าใจนะว่าหน้าเราดุ แต่เราไม่ได้ดุหรือมีกิริยาเหมือนหน้าตาเราเลย เราเครียดมากในจุดด้อยข้อนี้ของเรา ตอนสมัยเรียนเราก็มีเพื่อนน้อยทั้งมหาลัยและมัธยม สาเหตุก็เพราะเราหน้าตาเป็นแบบนี้แหละ เพื่อนสนิทและคนรอบข้างแม่และญาติเราบอกว่า เราเป็นคนหน้าสวยเวลายิ้มยิ่งดูน่ารัก(ไม่ได้ชมตัวเองนะ ทุกคนบอกกับเราอย่างนี้จริงๆ) แต่เสียอย่างเดียวมากๆ เวลาไม่ยิ้มไม่มีใครอยากเข้าใกล้เลย แต่ให้ตายเหอะ เราไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ แต่หน้าเรามันเป็นแบบนั้นมันคือธรรมชาติ เราร้องไห้หลายครั้งมาก กับเรื่องนี้ เราเหงา เราเครียด ไม่มีใครเข้าใจเรา เท่ากับเพื่อนสนิทของเราตอนสมัยมัธยม เพื่อนคนเดียวของเราที่เข้าใจเรามากที่สุด เราแยกย้ายกันไปตอนจบ ม ปลาย เราเรียนต่อ ป.ตรี และจบมามีงานทำ ส่วนเพื่อนเราไม่ได้เรียนและไปหางานทำและไม่สามารถติดต่อได้เลย เราคิดถึงเธอนะเมย์ เธอเป็นเพื่อนคนเดียวของเราที่เข้าใจเรามากที่สุด เราท้อมากตอนนี้ เราเหนื่อยที่จะต้องคอยเฟคตัวเองเพื่อสังคมจอมปลอม เราอยากเป็นตัวของตัวเอง เราอยากมีความสุขโดยที่ไม่แคร์ใคร แต่เราก็พยามยามอยู่ บางวันเราต้องไปนั่งร้องไห้ในห้องน้ำในที่ทำงาน เราท้อ มันเยอะไปหมด เราอยากมีเพื่อน เพื่อนที่เป็นเพื่อนคุยจริงๆ เป็นเพื่อนที่ปรึกษาได้ทุกเรื่อง เราอัดอั้น ไม่ไหวแล้ว ไปปล่อยโฮ ก่อนนะ T^T


ขอบคุณเพื่อนทุกคนในนี้ที่รับฟัง

*******