ตอนที่เรายังเป็นเด็ก ฐานะที่บ้านเราดีมากค่ะ เข้าขั้นรวยเป็นเศรษฐีเลยหล่ะ

ที้บ้านเปิดร้านขายของใหญ่โตในจังหวัด แต่เมื่อปี 40 ที่เกิดต้มยำกุ้ง

ทำให้ร้านที่บ้านเจ๊งคะ เราเริ่มรับรู้สถานการณ์ของที่บ้าน และเริ่มสังเกตว่า

เพื่อนๆ ของพ่อแม่ ญาติพี่น้อง ก็เริ่มจะห่างหายจากที่บ้านไปคะ

เหมือนกับว่า พอตอนเรารวย ใครๆ ก็แวะมาเยียมเยียนอยู่บ่อยๆ

แต่พอตกอับทั้งเพื่อนของพ่อ แม่ ญาติ ต่างหายหัวไปกันหมดเลยคะ

จากที่เราเป็นเด็กร่าเริง สนุกสนาน เปย์ เลี้ยงขนมเพื่อนได้ไม่อั๋น

พอที่บ้านตกอับ เราก็กลายเป็นเด็กเงียบ เก็บตัว ไม่ชอบเข้าสังคม

ไม่อยากมีเพื่อน เพราะคิดว่า เพื่อนจะมาคบกับเราเพียงเพื่อผลประโยชน์เท่านั้น

เหมือนเราหมดประโยชน์แล้ว เขาก็จะไปคะ

จนกระทั่งป่านนี้  เราเรียนจบแล้ว แต่เรายังไม่มีเพื่อนสนิทมากๆ เลยคะ

มีแต่เพื่อนห่างๆ เราไม่ค่อยทุ่มเทใจให้กับเพื่อนคนไหน คบก็คบแบบห่างๆ เว้นระยะด้วยอ่ะคะ

แต่ก็มีเพื่อนที่หวังดีกับเราอย่างจริงใจอยู่บ้าง แต่เป็นเพื่อนในวัยเด็ก วัยเรียนด้วยกัน มากกว่าเพื่อนในปัจจุบันคะ

เราก็คิดว่าเพื่อนที่ทำงาน หาคนจริงใจกับเรายากคะ ยิ่งเราโตมากขึ้น เรายิ่งหาเพื่อนยากขึ้นคะ

พอที่นี้ เราจะคบกับผู้ชายคนหนึ่ง เขาก็พาเราไปหาเพื่อนๆ ในกลุ่มเขาคะ เพื่อนๆ เขาก็บอกให้เรา

พาเพื่อนเราไปเที่ยวด้วยก็ได้ หรือแฟนเราก็อยากรู้จักเพื่อนเรา เขายังมีแอบถามเราว่า เราไม่มีเพื่อนที่เรียนจบมาด้วยกันหรอด้วยอ่ะคะ

มันเหมือนแบบยิ่งเป็นปมด้อยเราไหมอ่า เหมือนเราเป็นคนมีปัญหายังไง ก็ไม่รู้ แต่เราไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไง

เราลองเปิดใจมีเพื่อนแล้ว แต่เหมือนแต่ละคนมาคบกันเพียงเพื่อผลประโยชน์ของตนเอง หรือคบกันเพียงผิวเผิน คบไว้

เผื่อจะได้ขอความช่วยเหลือ อะไรประมาณนี้ เราอยากมีเพื่อนที่จริงใจ ร่วมทุกข์ ร่วมสุขกะเราอ่ะคะ สมัยนี้ยังจะมีอีกไหม

เรารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนมีปัญหาเลยคะ เราควรจะแก้ไขตัวเองอย่างไรดีคะ

แต่เวลาที่เราอยู่คนเดียวๆ เงียบ ๆ เราก็มีความสุขของเรานะ เพราะบางทีที่อยู่กะเพื่อน เพื่อนชอบวุ่นวาย

เยอะแยะกะเรา ซึ่งเราไม่ชอบคะ  ..........