บัดซบ !! บัดซบ!! อย่างวายร้าย
ข้าเหม่อมองเพดานที่เต็มไปด้วยหยากไย่และผงฝุ่น
ตามซอกห้องอันทุเรศทุรังของข้านับชั่วโมงๆแล้ว
แต่หัวสมองอันกลวงโบ๋ของข้าก็มิอาจคิดถ้อยคำใด
ได้พอเป็นบทกวีสั้นๆสักบทหนึ่ง ให้ข้าได้ดื่มด่ำกับมันก่อนนอน
แทนไวน์ขวดละร้อยเจ็ดสิบห้า ที่ข้าซื้อมาจากโลตัส
เพื่อดื่มย้อมใจยามเหงาในค่ำคืนอันเปล่าดาย
ที่ดูเหมือนจะเป็นคู่อริถาวรของข้าเสียแล้ว

โธ่!! โธ่ !! โธ่ !! เหล่าปวงกวีผู้ยิ่งใหญ่ท่านคงจะหัวเราะเยาะ
ที่บทกวีของข้าดูว่างเปล่าแลไร้แก่นสาร มันไม่หวาน
เหมือนกวีที่หัวใจเปี่ยมด้วยความงามของดอกไม้แลแสงแดดดอกท่าน
เพราะข้าก็ไร้แก่นสารแลว่างเปล่าเช่นกัน

ทีแรกข้าก็ว่าจะพร่ำพรรณนาถึงนางอันเป็นที่รักของข้า
แต่มองดูโลกแห่งความจริงแล้วก็เหมือนจะเปล่าประโยชน์
เพราะนางก็ไม่ได้แยแสอะไรกับมันนัก  นางก็เป็นเช่นนั้น
บางทีนางก็ไม่ใช่นาง
บางทีก็นางก็ร่ำให้
บางทีนางก็สับปลับ
บางทีข้าก็คิดว่านางเป็นทั้งยอดรักแลหญิงแพศยา
คาดว่าถ้าข้าคิดถ้อยคำถึงตัวนางเป็นประจำแล้ว
สมองของข้าคงต้องระเบิดเป็นแน่แท้

อะไรเล่า !! จะเป็นสิ่งที่ทำให้ข้าได้เอนตัวลงนอนอย่างเต็มหลับ
ข้าคงจะปล่อยให้ร่างกายอ่อนล้าจนสลบไสลไปเอง
ในขณะเสียงบรรเลงเพลงสร้างสวรรค์วิมาน
ของร้านคาราโอเกะข้างๆดังกรอกหู
ข้าคงจะต้องคิดว่ามันเป็นเสียงอุปรากร
ที่ขับร้องโดยมาเรีย คัลลัสกระนั้นสินะ
บัดซบ !! บัดซบ!! อย่างวายร้าย...