เราเชื่อว่าในช่วงชีวิตวัยรุ่นคนทุกคนล้วนต้องเคยทำผิดพลาดกันทุกคน

เราเองก็เป็นหนึ่งในนั้น....ถึงแม้เรื่องเราจะไม่ร้ายแรงเท่าน้องปันปัน แต่มันก็เป็นสิ่งที่ทำให้เราเสียใจอยู่ทุกวัน

เรื่องแรก...เราสอบเข้า ม.4 ที่โรงเรียนประจำจังหวัดไม่ติด หลายๆคนอาจจะคิดว่ามันเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่พ่อกับแม่เราหวังกับเราไว้มากเพราะพ่อกับแม่เราตอนเด็กท่านลำบากมาก อย่างพ่อเราต้องออกจากบ้านไปอยู่วัดตั้งแต่ ป.4

เพราะย่าไม่มีเงินให้เรียน พ่อเราเคยสอบติดตำรวจแต่ย่าไม่มีเงินให้เรียน สุดท้ายพ่อจึงเลือกที่จะสมัครทหารเกณฑ์แล้วสอบทหาร โดยให้นายทหารที่สังกัดอยู่เป็นผู้รับรองให้

.....ตอนนั้นที่บ้านเราเสียใจกันมากเพราะบ้านเราก็ไม่ได้ร่ำรวยพอจะพาเราเข้าเอกชน แต่ด้วยความที่พ่อเราอยากให้เราได้สิ่งที่ดีที่สุดเท่าที่ท่านจะหาให้ได้ พอเราจึงเลือกที่จะวิ่งเต้นและใช้เส้น!! ตอนนั้นพ่อเรายอมทำทุดอย่าง แบกหน้าหาคนใหญ่คนโต หาทั้งเงิน เพื่อให้เราได้เรียน

สุดท้ายเราก็ได้เข้าเรียนจริงๆ ตอนนั้นแถวบ้านเรารู้หมดว่าเราเป็นเด็กฝาก แถมยังได้อยู่ห้องต้นๆวิทย์คณิต(ตอนมอต้นเราเรียนดีพอสมควร อยู่โรงเรียนประจำ มีแต่ลูกคนมีเงิน เราได้โควต้าเรียนดีไปเรียน เราเป็นคนขอมาต่อมอปลายที่โรงเรียนรัฐแทนเพราะไม่อยากให้พ่อแม่แบกภาระค่าเทอมหลายหมื่นบาท)

แต่พ่อแม่เราก็ยอมรับและบอกกับคนแถวบ้านที่ถามตลอดว่าเราเป็นเด็กฝาก

ตอนเราอยู่มอปลายเราตั้งใจเรียนตลอด เรียนเสร็จกลับบ้าน เสาร์อาทิตย์เรียนพิเศษ ใช้ชีวิตเหมือนเด็กมอปลายทั่วไป

จนเราสอบได้โควต้าของมหาลัยลำดับต้นๆของประเทศแห่งหนึ่ง ตอนนั้นเราสอบติดหลายที่ เราได้จ่ายเงินไปมอบตัวแล้วที่มอรัฐแห่งหนึ่งที่สอบโควต้าติด แต่พอเรามาสอบติดมหาลัยที่เราเรียนในปัจจุบันติด พ่อกับแม่ยอมเสียเงินหมื่นนึงและขับรถพาเราไปสละสิทธิ์ เพราะเรารู้สึกโอเคกับคณะที่เราเรียนอยู่ในปัจจุบันมากกว่า

ตอนนั้นเรารู้สึกว่าเราได้ลบตราบาปคำว่าเด็กฝากออกไปได้ สีหน้าพ่อแม่เราตอนนั้นมีความสุขมาก ยิ่งวันที่เราได้ใส่ชุดนักศึกษา พ่อเรายิ้มแก้มแทบปริ

จนเรามาอยู่มหาลัย.....เรื่องผิดพลาดเรื่องที่สองของเราก็เกิดขึ้น