ความเห็นส่วนตัว จาก ประสพการณ์ตรงนะครับ
ระดับนี้ ยังไม่น่าถึงกับโรค เป็นเพียงอาการตอบสนองของระบบประสาทรับรู้ ปัจจัยพื้นฐานน่ามาจาก
- ร่างกายไม่ค่อยแอคทีฟ นั่งหน้าคอมมากๆ
- ขาดการออกกำลังกาย - ออกกำลังกายน้อย
- สภาวะความเครียด ,อะไรๆในชีวิตเร่งด่วน สนองความเร็วและแก้ปัญหา ในการทำงาน แล้วมีความเครียดสูงจนเป็นเรื่องปรกติแต่ชินเลยไม่รู้ตัว
- คิดเยอะ คิดมาก เซนส์ซิทีฟ กับหลายๆเรื่อง โดยเฉพาะโรคภัยไข้เจ็บเอฟเฟ็กในร่างกาย อธิบายไม่ถูก และหวาดระแวงว่าเป็นโรคหัวใจ
เพราะอาการสอดคล้อง กลัวหัวใจวายตาย(ทั้งนี้ทั้งนั้นเนื่องมาจากร่างกายถดถอย)
บางสถานการณ์ ในภาวะฉุกเฉินจึงเกิดอาการประหม่า กลัว สภาพร่างกายฉีดอดีนาลีน เพื่อเลิกปะทะหรือถอยหนี นั่นเป็นธรรมชาติ
อาการอย่างที่ว่าจึงเกิดความกลัวตายก่อนเวลาอันควร บางคนบอกให้ปล่อยวางๆๆ จริงๆเจอกับตัวมันทำไม่ได้อย่างที่พูดหรอก

อาการที่สะสมจนเกิดเป็นโรค คือไม่มีตัวกระตุ้น ระดับนี้ผมเคยเป็น...
แรกๆหิวข้าวหมดแรงหน้ามืดตกใจแต่ไม่รู้เป็นไร  ต่อมาเดินในห้างเร็วหัวใจเต้นแรงไม่รู้ตัวตกใจ นึกว่าจะหัวใจวาย...
ต่อมา หลังๆเริ่มแอดวานซ์...นั่งหน้าคอมเล่นเน็ต จู่ๆหน้าซีดปากสั่น มือไม้ชา ใจหวิว เต้นแรงกระสับกระส่าย ยิ่งเวลากลางคืนยิ่งกลัว
เพราะจิตใต้สำนึกมันรู้สึกว่าเราคับขันแล้วทำอะไรลำบาก..ผมไป รพ. หลายครั้งทั้งปรกติ และฉุกเฉิน ตรวจคลื่นหัวใจมาร่วม 10 รอบ.....แต่ปรกติ!!

เป็นแบบนี้มาหลายปีแต่ไม่บ่อยนักเดือนนึงซัก 1-2 ครั้ง (บางคนเป็นกันรายวัน) จนวันหนึ่งไปตรวจสุขภาพ แล้วบอกหมอว่าจะลองปรึกษาจิตเวช
จึงได้ยามาลองกินดูอยู่ 6-8 เดือน (ยังไม่ขอลงรายละเอียดนะครับมันยาว...) อาการดีขึ้นทุกวันนี้แทบไม่เกิด หรือ เกิดปัจจัยหรือ ตัวเร่ง ก็ไม่รู้สึกพี๊คเหมือนก่อน
แต่ก็มีบางเหตุการณ์ที่หวั่นๆอยู่เหมือนกัน...ผมดูแล้วปัจจัยหลักที่ว่าคือร่างกายเราถดถอยนั่นแหละ...ออกกำลังกาย คือ เกราะชั้นดี

....พิมพ์มายาวแล้วชักเหนื่อย มีอะไรเพิ่มเติม คุยกันครับ ความเข้าใจสำคัญที่สุดนะอาการนี้....จิตนำกาย ล้วนๆ....