บอกไว้ก่อนนะคะ ว่าเราไม่ได้มีปัญหาถึงขนาดครอบครัวแบบของขวัญ
แต่มีช่วงนึงที่แม่เราสงสัยพ่อเราว่าไปมีกิ๊กหรือเปล่า

แม่เราจะโทรถามเราตลอดว่า พ่อโทรมาหาเราบ้างมั้ย คุยอะไรกันบ้าง พอวันที่เรากลับบ้าน (เราอยู่หอต่างจังหวัด) พ่อจะมารับ แม่ก็จะถามว่าหลังรถพ่อมีกระเป๋าใส่เสื้อผ้ามาไหม พ่อเอาชุดไปเยอะไหม พ่อบอกมั้ยว่าหลังส่งเราเสร็จจะกลับบ้านหรือไปไหนต่อ

บอกตรงๆว่า เรารำคาญจริงๆ ขอโทษแม่ที่คิดว่าแม่น่ารำคาญ เลยมักจะบอกแม่ว่า "แล้วทำไมแม่ไม่ไปถามพ่อเอง" เราเบื่อเกินกว่าที่จะคอยสังเกตจู้จี้ เพราะเรายังคงเชื่อใจพ่ออยู่ แต่สุดท้ายเราก็ไม่รู้นะว่าพ่อเรามีจริงๆหรือเปล่า แต่พ่อเราช่วงนั้นก็ไม่อยากกลับบ้าน พ่อบอกว่าเบื่อแม่ที่แม่ชอบจุกจิก อันนี้เราก็เข้าใจ แต่เราเป็นพวกไม่อยากยุ่งเรื่องส่วนตัวผู้ใหญ่

เราคิดเสมอว่า ถึงพ่อจะไปมีใครที่ไหน เราก็รับได้ ขอแค่พ่อให้เงิน เลี้ยงดูแม่ เรา แล้วก็น้องก็พอ เราเคยคิดแบบนั้นนะ


แต่.......


พอได้ดูฮอร์โมนตอนที่ 9 คือแบบ เราน้ำตาไหลเลยอ่ะ ทั้งๆที่ไม่ได้มีประสบการณ์แบบนั้นนะ
ไม่รู้สิ เราดูแล้วเราลองจินตนาการว่าตัวเองเป็นของขวัญ แล้วถ้าครอบครัวเราเกิดเป็นแบบนี้ขึ้นมา

แถมยังได้ไปเห็นอีกครอบครัวที่ดูแล้วมีความสุขมากๆๆ พ่อ แม่ ลูกชาย 3 คน  แล้วย้อนมาดูเรากับแม่...ที่อยู่กันสองคน พ่อก็ไม่ค่อยมาหา

มันเจ็บที่อกแปลกๆนะ เมื่อก่อนเคยคิดว่า ถึงพ่อมีเมียน้อยก็ชั่ง แค่พ่อมีเงินเลี้ยงเราก็พอ แต่ตอนนี้เราเปลี่ยนความคิดแล้วอ่ะ
ถึงพ่อจะมีเงินให้มากเท่าไหร่ แต่ถ้าไม่มีพ่ออยู่กับเราแล้วล่ะก็.. ถ้าพ่อของเราไปเป็นพ่อของคนอื่นอีกคนแล้วล่ะก็..เราคงเสียใจมากๆเลย

เนี่ยพิมพ์อยู่ก็น้ำตาไหล อินกับตอนของขวัญมากๆเลย เห็นบางคนบอกว่าไม่สนุก แต่เราชอบตอนนี้ที่สุดเลยอ่ะ
ทำให้รู้สึกรักครอบครัวมากขึ้นยังไงก็ไม่รู้ ปกติเราจะเป็นพวกเฉยชากับครอบครัวนะ เพราะไม่เคยมีเรื่องราวรุนแรง ต่างคนต่างมีโลกส่วนตัวสูงทั้งบ้าน เรารู้สึกโชคดีที่พ่อแม่เรายังไม่ถึงขั้นเป็นแบบนั้น

เราจะคอยเป็นกำลังใจให้ผู้กำกับ ทีมงานนักแสดงทุกคนนะ ขอบคุณที่ทำให้เราหันกลับมาดูละครไทย ที่เลิกดูมาเกือบ 5 ปีได้แล้วมั้ง

สุดท้าย... เพลงของปามล์มี่เพราะมากกกกก