ฉากที่นางเอกคุยกับหลานชายที่เคยขาดการอบรมเลี้ยงดูอย่างถูกวิธี ต่อหน้าน้องสาวที่เคยเป็นผู้หญิงขายบริการ
ต่อหน้าพระเอกที่ไม่เคยรังเกียจที่จะนับรู้ทุกปัญหาของครอบครัวคนที่ตัวเองรัก
จนถึงฉากที่นางเอกกอดป้าที่เคยมีเส้นบางๆกั้นกลางระหว่างความรู้สึกมาโดยตลอด..

อยากบอกว่า มันมืดมน มันสับสน มันอึดอัด  มันหดหู่ มันไม่มีอะไรที่น่าบันเทิงเริงใจสมกับที่เลิกงานเหนื่อยๆเพื่อมาหาความผ่อนคลายที่บ้าน

แต่ มันอิ่มเอม มันอบอุ่น มันแน่น มันเต็ม และมันจริง อย่างไม่น่าเชื่อ

มัน..ไม่รู้ ไม่รู้จะอธิบายยังไง


......