"ตะเองง เสื้อตะเองที่มันเปื้อนไวน์อ่ะ เค้าซักแล้ว เเต่มันซักไม่ออกอ่ะ"
เสียงเธอดังออกมาจากห้องน้ำ ขณะที่ผมกำลังนั่งเเกะคอร์ดเพลง
whistle ของ flo rida
เวลาที่ผมแกะเพลง ผมไม่ชอบที่สุดคือ เสียงคนรบกวน
"ซักไม่ออกได้ไง เสื้อเปื้อนเเค่นี้ ไม่มีปัญญาทำให้หายเปื้อนรึไง"
ผมคำราม เบาๆ ให้เธอได้ยิน เธอกำลังพูดถึงเสื้อขาวของผม ที่เมื่อวาน ลูกค้าบังเอิญทำไวน์หกใส่ จนเป็นดวง ขนาดเท่า ไข่เป็ด ผมเอากลับบ้าน มาให้เธอซักให้ เเละหวังลึกๆว่าถ้าจะ มีปัญญาซักมันออก แต่ผมก็คิดผิด สุดท้ายเธอก็ต้องมาถามผม
"เค้าพยายาม ซักเเล้ว แต่มันก็ไม่ออกอ่ะ"
"แล้วใช้อะไรซัก" ผมถามเธอ
"เค้าใช้โอโม่ ซัก เหมือนทุกทีไง"
"ใช้โอโม่งั้นเหรอ ทำไมถึงใช้ผิดประเภทแบบนั้น!!!"
ผมเริ่มหัวเสียอีกเเล้ว เป็นแบบนี้ทุกที เธอมักจะโง่จน เข้าใจอะไรยากมาตลอด
"ผิดประเภทยังไงหรอ"
"ก็โอโม่เค้าเอาไว้ ฟอกฟันให้ขาว ถ้าฟันเริ่มเหลือง ให้ใช้โอโม่ แทนยาสีฟัน
อมไว้ซักพัก ฟันก็จะสาวสดใส นี่คุณโง่รึว่าคุณโง่เนี่ย เรื่องเเค่นี้ยังไม่รู้" ผมพยายาม สอนเธอเผื่อว่า สิ่งที่ผมบอกไป มันจะซืมเข้า กระโหลกหนาๆของเธอบ้าง
ให้ตายสิ มีแฟนโง่ๆนี่มันเหนื่อยชะมัด
"มันเป็นผงซักฟอกไม่ใช่เหรอ เอาเข้าปากก็ตายพอดี..."
"ก็อย่ากลืนสิ!!!!" ผมตะเบ็งเสียงเพื่อให้เธอฟัง
"ถ้าเราไม่กลืน เราจะตายมั้ย แค่เเปรงฟอกฟันให้ขาว รึว่าคุณจะโง่ถึงขนาด กลืนผงซักฟอกโอโม่ จนตายห๊ะ!!!"
เธอนิ่งเงียบ คงกำลังคิดคำมาโต้เเย้งผม
"ตกลงรู้วิธี ซักออกรึยัง"ผมถามเธอ
"ไม่รู้สิ เค้าว่าจะลองแช่ไฮเตอร์ดู"
"แช่ไฮเตอร์!!!! คิดได้เเค่นี้เหรอ นี่ต้องให้ผมสอนทุกเรื่องเลยรึไงห๊ะ!!!"
"เเล้วจะให้เค้าทำไงหล่ะ!!!"
เธอตะโกนสุดเสียง น้ำตาไหลเป็นทางอาบแก้มทั้งสองข้าง
"ซักเค้าก็ซักให้เเล้ว แต่มันไม่ออก ตะเองว่าตะเองฉลาด ก็บอกมาสิ เค้าจะได้ทำตาม !!!"เธอพูดทั้งๆที่ยังร้องให้อยู่
ให้ตายสิ ขี้แยชะมัด จะมาน้อยใจอะไรตอนนี้ฟะ
"บอกให้ก็ได้ ถ้าเธอจะโง่ขนาดนั้นหน่ะ"
ผมพูดพร้้อมใช้มือเช็ดน้ำตาที่แก้มเธอเบาๆ
เพราะผมกลัว น้ำตาเธอหยดเปื้อนโซฟาหนังตัวโปรดของผมที่ผมใช้เล่นเกมส์ เพราะคนเล่นเครื่องหนังจะรู้ดีว่า หนังห้ามโดนน้ำ
"ถ้าเสื้อเปื้อนไวน์ เเล้วอยากให้มันหายเปื้อน
เธอก็เอากรรไกร มาตัดส่วนที่มันเปื้อนทิ้งไปสิ"
"ทีนี้เสื้อก็จะไม่มีรอยเปื้อนไวน์เเล้ว ไม่สิอย่าว่าแต่รอย เราจะไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันเคยเปื้อนไวน์มาก่อน"
ผมบีบไหล่เธอเบา เธอมองหน้าผม และอ้าปากค้าง คงเพราะเธอกำลังทึ่งให้ความฉลาดของผม
ให้ตายเหอะ เบื่อจริงๆเลย เกิดมาฉลาดเนี้ยะ
ทะเลาะกับแฟน ผมทำให้แฟนร้องให้ เพราะเธอซักผ้าไม่ได้ดั่งใจ
เสียงเธอดังออกมาจากห้องน้ำ ขณะที่ผมกำลังนั่งเเกะคอร์ดเพลง
whistle ของ flo rida
เวลาที่ผมแกะเพลง ผมไม่ชอบที่สุดคือ เสียงคนรบกวน
"ซักไม่ออกได้ไง เสื้อเปื้อนเเค่นี้ ไม่มีปัญญาทำให้หายเปื้อนรึไง"
ผมคำราม เบาๆ ให้เธอได้ยิน เธอกำลังพูดถึงเสื้อขาวของผม ที่เมื่อวาน ลูกค้าบังเอิญทำไวน์หกใส่ จนเป็นดวง ขนาดเท่า ไข่เป็ด ผมเอากลับบ้าน มาให้เธอซักให้ เเละหวังลึกๆว่าถ้าจะ มีปัญญาซักมันออก แต่ผมก็คิดผิด สุดท้ายเธอก็ต้องมาถามผม
"เค้าพยายาม ซักเเล้ว แต่มันก็ไม่ออกอ่ะ"
"แล้วใช้อะไรซัก" ผมถามเธอ
"เค้าใช้โอโม่ ซัก เหมือนทุกทีไง"
"ใช้โอโม่งั้นเหรอ ทำไมถึงใช้ผิดประเภทแบบนั้น!!!"
ผมเริ่มหัวเสียอีกเเล้ว เป็นแบบนี้ทุกที เธอมักจะโง่จน เข้าใจอะไรยากมาตลอด
"ผิดประเภทยังไงหรอ"
"ก็โอโม่เค้าเอาไว้ ฟอกฟันให้ขาว ถ้าฟันเริ่มเหลือง ให้ใช้โอโม่ แทนยาสีฟัน
อมไว้ซักพัก ฟันก็จะสาวสดใส นี่คุณโง่รึว่าคุณโง่เนี่ย เรื่องเเค่นี้ยังไม่รู้" ผมพยายาม สอนเธอเผื่อว่า สิ่งที่ผมบอกไป มันจะซืมเข้า กระโหลกหนาๆของเธอบ้าง
ให้ตายสิ มีแฟนโง่ๆนี่มันเหนื่อยชะมัด
"มันเป็นผงซักฟอกไม่ใช่เหรอ เอาเข้าปากก็ตายพอดี..."
"ก็อย่ากลืนสิ!!!!" ผมตะเบ็งเสียงเพื่อให้เธอฟัง
"ถ้าเราไม่กลืน เราจะตายมั้ย แค่เเปรงฟอกฟันให้ขาว รึว่าคุณจะโง่ถึงขนาด กลืนผงซักฟอกโอโม่ จนตายห๊ะ!!!"
เธอนิ่งเงียบ คงกำลังคิดคำมาโต้เเย้งผม
"ตกลงรู้วิธี ซักออกรึยัง"ผมถามเธอ
"ไม่รู้สิ เค้าว่าจะลองแช่ไฮเตอร์ดู"
"แช่ไฮเตอร์!!!! คิดได้เเค่นี้เหรอ นี่ต้องให้ผมสอนทุกเรื่องเลยรึไงห๊ะ!!!"
"เเล้วจะให้เค้าทำไงหล่ะ!!!"
เธอตะโกนสุดเสียง น้ำตาไหลเป็นทางอาบแก้มทั้งสองข้าง
"ซักเค้าก็ซักให้เเล้ว แต่มันไม่ออก ตะเองว่าตะเองฉลาด ก็บอกมาสิ เค้าจะได้ทำตาม !!!"เธอพูดทั้งๆที่ยังร้องให้อยู่
ให้ตายสิ ขี้แยชะมัด จะมาน้อยใจอะไรตอนนี้ฟะ
"บอกให้ก็ได้ ถ้าเธอจะโง่ขนาดนั้นหน่ะ"
ผมพูดพร้้อมใช้มือเช็ดน้ำตาที่แก้มเธอเบาๆ
เพราะผมกลัว น้ำตาเธอหยดเปื้อนโซฟาหนังตัวโปรดของผมที่ผมใช้เล่นเกมส์ เพราะคนเล่นเครื่องหนังจะรู้ดีว่า หนังห้ามโดนน้ำ
"ถ้าเสื้อเปื้อนไวน์ เเล้วอยากให้มันหายเปื้อน
เธอก็เอากรรไกร มาตัดส่วนที่มันเปื้อนทิ้งไปสิ"
"ทีนี้เสื้อก็จะไม่มีรอยเปื้อนไวน์เเล้ว ไม่สิอย่าว่าแต่รอย เราจะไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันเคยเปื้อนไวน์มาก่อน"
ผมบีบไหล่เธอเบา เธอมองหน้าผม และอ้าปากค้าง คงเพราะเธอกำลังทึ่งให้ความฉลาดของผม
ให้ตายเหอะ เบื่อจริงๆเลย เกิดมาฉลาดเนี้ยะ