เรื่องก็มีอยู่ว่า เราแต่งงานกับสามีมาได้ 2 ปีมีลูก 1 คนกำลังน่ารักน่าชัง อายุ ขวบครึ่ง
เรากับสามีอาศัยอยู่ในบ้านที่พ่อเราปลูกให้ แต่ว่าอยู่ในพื้นที่เดียวกับบ้านพ่อ(หลังคาแทบชนกันเลย)
ก็อยู่มา 2 ปีไม่มีปัญหาอะไร นอกจากปัญหาที่ว่าสามีไม่ค่อยพูดกับพ่อเราเท่าไหร่ เพราะสามีเราเป็นคนไม่ค่อยพูดอยู่แล้ว
แต่เค้าทำตัวดีมาก เลิกงานกลับบ้านพร้อมเรา(ทำงานที่เดียวกัน) เหล้าไม่กิน บุหรี่ไม่สูบ ไม่เคยออกนอกลู่นอกทาง
ทางฝ่ายบ้านสามีก็ดีมาก เพราะตอนหลังแต่งงาน เราเป็นคนขอสามีว่าให้มาอยู่บ้านกับเรา เพราะตั้งแต่เด็กจนโตเราไม่เคย
อยู่นอกบ้านเลย ไม่เคยอยู่หอตอนไปเรียน เป็นเด็กติดบ้าน...ทางบ้านสามีก็ยอม
แต่เรื่องมันเกิด ตอนที่ว่า เราให้ป้า(พี่สาวของพ่อเรา) เป็นคนเลี้ยงลูกเรา ป้าเราไม่ได้แต่งงาน และจะเป็นใหญ่ที่สุดในบ้าน
บ้านเราเลี้ยงเด็กแบบสมัยโบราณ คือ เลี้ยงอยู่กับบ้าน ไม่พาไปเที่ยวไหน นาน ๆ เราจะขอให้ลูกได้ไปเที่ยวที่ไหนได้
จุดเส้นตายมันมาเกิดขึ้นเพราะสามีเราขอพาหลานกลับบ้านเมื่อวันอาทิตย์(ไปเช้าเย็นกลับ)
...
กลับมาถึงบ้านเรา พ่อกับป้าบอกว่าถ้าเข้าพรรษานี้(วันเสาร์-อาทิตย์นี้) พาหลานไปบ้านสามีอีก ก็จะไม่เลี้ยงให้แล้ว
เพราะว่าห้ามไม่ฟัง (คือเขาไม่อยากให้เราพาหลานไปบ้าน ปู่ - ย่า)
โดยให้เหตุผลว่า "ไปได้ถ้ามีธุระ ถ้าไม่มีธุระไม่ต้องไป"
ไปอาทิตย์เว้นอาทิตย์...ก็ติดกันเกินไป
เราเลยบอกว่า...คือเค้าก็พ่อลูกกัน เค้าก็อยากพาหลานไปหาปู่ - ย่า ไปหาพ่อ แม่เค้าบ้าง ทำไมต้องห้ามด้วย
ก็ทะเลาะกันรุนแรงนิดนึง เพราะเค้ายื่นคำขาดว่า ไม่เลี้ยงให้เด็ดขาด
เราก็พยายามคุยกะพ่อเราด้วยเหตุผล...แต่พ่อเราไม่ฟังอะไรสักอย่าง
โดยยื่นเงื่อนไขว่า
---ถ้าจะให้เลี้ยงลูกเราต่อ ก็ต้องขออนุญาตทุกครั้งที่จะพาหลานไปบ้าน ปู่ - ย่า หรือไปไหน เพราะเค้าปกครองบ้านนี้อยู่
ถ้าไม่เชื่อฟัง ก็ไม่ต้องมาอยู่บ้านหลังนี้
ซึ่งสามีเราก็รับไม่ได้ เพราะบอกว่า ลูกก็ลูกเค้า เค้ามีสิทธิ์นะที่จะพาลูกไปไหนก็ได้
แล้วไล่เค้า ...เค้าก็จะไม่อยู่ แต่เค้าก็ทิ้งเราไม่ได้
เราในฐานะคนกลาง ก็ปวดหัวมาก ๆ เพราะมันต้องเลือกระหว่าง พ่อ กับ สามี
เพราะว่าสามีเราเค้าบอกว่าเค้าไม่อยากอยู่แล้ว แต่ถ้าเราให้เค้าอยู่เค้าก็จะทนอยู่...
แต่เค้าจะไม่มีความสุข
ในที่สุด...เราเลยตัดสินใจออกจากบ้านมาอยู่กับสามี ตอนนี้มาอยู่บ้านสามี ลูกก็เอามาให้แม่สามีเลีั้ยง
แต่ว่าบ้านแม่สามีอยู่ไกลจากที่ทำงานเรากับสามีมาก ๆ เลยปรึกษากันว่าจะซื้อบ้านอยู่
สามีก็โอเค เราก็เลยโทรไปบอกพ่อเราว่าเนี่ยพ่อ จะซื้อบ้านนะ อยู่ใกล้ ๆบ้านเดิมเรานี่ล่ะ
พ่อก็โกรธเราหาว่าเราเลือกสามีไปแล้ว ก็ไม่ต้องมายุ่งอะไรกับพ่ออีก
เพราะ...บอกอะไรไม่เคยฟังเลย T^T
ตอนนี้เราเครียดมาก แต่ก็ต้องทำใจ สามีก็เข้าใจ เค้าก็พยายามจะไม่พูดกะเราเรื่องที่บ้าน
และเราก็อยู่ในสภาวะทำใจ เพราะไม่เคยออกมาจากบ้านเลย
พ่อก็โกรธ คงเคืองเราอยู่ไม่น้อยล่ะ...เราก็คิดถึงบ้าน แต่พยายามบอกตัวเองว่า
เราก็โตแล้ว ต้องพยายามหาทางสู้ หาทางเดินด้วยตัวเองให้ได้
เพื่อน ๆ คิดว่าเราตัดสินใจผิดไหม ที่ทำแบบนี้...เพราะเราเลือกครอบครัวของเรา แทนที่จะเลือกอยู่กับพ่อแม่ T^T
---ชีวิตที่คิดไม่ตก...เป็นเพื่อน ๆ จะทำยังไงดีคะ---
เรากับสามีอาศัยอยู่ในบ้านที่พ่อเราปลูกให้ แต่ว่าอยู่ในพื้นที่เดียวกับบ้านพ่อ(หลังคาแทบชนกันเลย)
ก็อยู่มา 2 ปีไม่มีปัญหาอะไร นอกจากปัญหาที่ว่าสามีไม่ค่อยพูดกับพ่อเราเท่าไหร่ เพราะสามีเราเป็นคนไม่ค่อยพูดอยู่แล้ว
แต่เค้าทำตัวดีมาก เลิกงานกลับบ้านพร้อมเรา(ทำงานที่เดียวกัน) เหล้าไม่กิน บุหรี่ไม่สูบ ไม่เคยออกนอกลู่นอกทาง
ทางฝ่ายบ้านสามีก็ดีมาก เพราะตอนหลังแต่งงาน เราเป็นคนขอสามีว่าให้มาอยู่บ้านกับเรา เพราะตั้งแต่เด็กจนโตเราไม่เคย
อยู่นอกบ้านเลย ไม่เคยอยู่หอตอนไปเรียน เป็นเด็กติดบ้าน...ทางบ้านสามีก็ยอม
แต่เรื่องมันเกิด ตอนที่ว่า เราให้ป้า(พี่สาวของพ่อเรา) เป็นคนเลี้ยงลูกเรา ป้าเราไม่ได้แต่งงาน และจะเป็นใหญ่ที่สุดในบ้าน
บ้านเราเลี้ยงเด็กแบบสมัยโบราณ คือ เลี้ยงอยู่กับบ้าน ไม่พาไปเที่ยวไหน นาน ๆ เราจะขอให้ลูกได้ไปเที่ยวที่ไหนได้
จุดเส้นตายมันมาเกิดขึ้นเพราะสามีเราขอพาหลานกลับบ้านเมื่อวันอาทิตย์(ไปเช้าเย็นกลับ)
...
กลับมาถึงบ้านเรา พ่อกับป้าบอกว่าถ้าเข้าพรรษานี้(วันเสาร์-อาทิตย์นี้) พาหลานไปบ้านสามีอีก ก็จะไม่เลี้ยงให้แล้ว
เพราะว่าห้ามไม่ฟัง (คือเขาไม่อยากให้เราพาหลานไปบ้าน ปู่ - ย่า)
โดยให้เหตุผลว่า "ไปได้ถ้ามีธุระ ถ้าไม่มีธุระไม่ต้องไป"
ไปอาทิตย์เว้นอาทิตย์...ก็ติดกันเกินไป
เราเลยบอกว่า...คือเค้าก็พ่อลูกกัน เค้าก็อยากพาหลานไปหาปู่ - ย่า ไปหาพ่อ แม่เค้าบ้าง ทำไมต้องห้ามด้วย
ก็ทะเลาะกันรุนแรงนิดนึง เพราะเค้ายื่นคำขาดว่า ไม่เลี้ยงให้เด็ดขาด
เราก็พยายามคุยกะพ่อเราด้วยเหตุผล...แต่พ่อเราไม่ฟังอะไรสักอย่าง
โดยยื่นเงื่อนไขว่า
---ถ้าจะให้เลี้ยงลูกเราต่อ ก็ต้องขออนุญาตทุกครั้งที่จะพาหลานไปบ้าน ปู่ - ย่า หรือไปไหน เพราะเค้าปกครองบ้านนี้อยู่
ถ้าไม่เชื่อฟัง ก็ไม่ต้องมาอยู่บ้านหลังนี้
ซึ่งสามีเราก็รับไม่ได้ เพราะบอกว่า ลูกก็ลูกเค้า เค้ามีสิทธิ์นะที่จะพาลูกไปไหนก็ได้
แล้วไล่เค้า ...เค้าก็จะไม่อยู่ แต่เค้าก็ทิ้งเราไม่ได้
เราในฐานะคนกลาง ก็ปวดหัวมาก ๆ เพราะมันต้องเลือกระหว่าง พ่อ กับ สามี
เพราะว่าสามีเราเค้าบอกว่าเค้าไม่อยากอยู่แล้ว แต่ถ้าเราให้เค้าอยู่เค้าก็จะทนอยู่...
แต่เค้าจะไม่มีความสุข
ในที่สุด...เราเลยตัดสินใจออกจากบ้านมาอยู่กับสามี ตอนนี้มาอยู่บ้านสามี ลูกก็เอามาให้แม่สามีเลีั้ยง
แต่ว่าบ้านแม่สามีอยู่ไกลจากที่ทำงานเรากับสามีมาก ๆ เลยปรึกษากันว่าจะซื้อบ้านอยู่
สามีก็โอเค เราก็เลยโทรไปบอกพ่อเราว่าเนี่ยพ่อ จะซื้อบ้านนะ อยู่ใกล้ ๆบ้านเดิมเรานี่ล่ะ
พ่อก็โกรธเราหาว่าเราเลือกสามีไปแล้ว ก็ไม่ต้องมายุ่งอะไรกับพ่ออีก
เพราะ...บอกอะไรไม่เคยฟังเลย T^T
ตอนนี้เราเครียดมาก แต่ก็ต้องทำใจ สามีก็เข้าใจ เค้าก็พยายามจะไม่พูดกะเราเรื่องที่บ้าน
และเราก็อยู่ในสภาวะทำใจ เพราะไม่เคยออกมาจากบ้านเลย
พ่อก็โกรธ คงเคืองเราอยู่ไม่น้อยล่ะ...เราก็คิดถึงบ้าน แต่พยายามบอกตัวเองว่า
เราก็โตแล้ว ต้องพยายามหาทางสู้ หาทางเดินด้วยตัวเองให้ได้
เพื่อน ๆ คิดว่าเราตัดสินใจผิดไหม ที่ทำแบบนี้...เพราะเราเลือกครอบครัวของเรา แทนที่จะเลือกอยู่กับพ่อแม่ T^T