คือว่าผมขับรถจากอุบล เพื่อกลับบ้านเกิดที่ มุกดาหาร พร้อมกับน้องชายชื่อมังกรลูกน้าสาว
ขับด้วยความเร็ว 140/ชม. ซึ่งรถที่ผมขับในวันนั้น เป็นรถเก่าของพ่อที่ท่านให้ผมเอามาใช้ขายของ
วึ่งระหว่างทางก็ไม่มีปัญหาอะไร เพราะก่อนออกเดินทางผมก็เช็ครถทุกครั้งเพื่อความมั่นใจ
จนถึงบ้าน พอจะเลี้ยวเอารถเข้าเก็บเท่านั้นแหละ ไอ้เจ้าพวงมาลัยรถดันเลี้ยวไม่ได้ควบคุมไม่ได้
ผมเหยียบเบรกกระทันหัน เกือบไปแล้วไหมละเสาประตูรั้ว
พอดับเครื่องพ่อแกเลยเปิดฝากระโปรงดู ปรากฎว่าพวงมาลัยหลุดจากตัวล็อค ทำให้พวงมาลัยรถควบคุมไม่ได้
ผมเลยคิดย้อนกลับไปว่าระหว่างที่ผมขับจากอุบลฯมา ใช้ความเร็วตั้ง 140 กว่า ถ้ามันหลุดตอนนั้นคงไม่รอด
ขนาดจะเลี้ยวเข้าบ้านความเร็วแค่ 20 ยังจะเอาไม่อยู่ แล้วนับประสาอะไรกะ 140 ไม่ต้องคิดหลอกนะ (เป็นรั้วของวัดเลย)
พ่อถามผมแบบงงๆ เป็นภาษาอิสานว่า "บักเผิ่งมีหยังดีน้อคึรอดมาได้" แกแซวผมประมาณนั้น
ผมเลยบอกพ่อว่าคาดคนยังไม่ตายก็ไม่ตายหรอก  "ในรถกะบ่มีหยังดอกนอกจาก ผ้ายันต์ของหลวงปู่ลือที่พ่อให้นั่นหล่ะ"
กับหลวงปู่ทวดรุ่นอิหยังกะบ่จัก น้าเอบเราเอาให้ตอนไปประชุมอยู่อุบล (น้าเอบคือพ่อของน้องชายที่นั่งมากับผม)
                 นี่แหละครับผ้ายันต์ หลวงปู่ลือ สุขปุญโญ

                   หลวงปู่ทวดที่ผมพึ่งทราบที่หลังจากปากน้าชายคือ"รุ่นลอยน้ำ"เนื้อว่าน ปี2497 (ขอยืมภาพจากเว็บโพสโดย บอยองครัก)

ทุกวันนี้เลี่ยมทองอาราธนาขึ้นคอ ขายของไม่ดีผมก็สวดคาถาอัญเชิญท่านก็ขายดีนะครับ