สวัสดีครับ

วันนี้ตอนเย็นผมนัดทานข้าวกับเพื่อนที่สีลมครับ แต่งตัวออกจากบ้านหล่อเลยครับ เสื้อโปโลสีดำ กางเกงยีนส์สีดำ รองเท้าโอนิซึกะไทเกอร์สีขาวคาดน้ำเงินตัวเก่ง (อาจจะไม่ค่อยหล่อหรอกครับ แต่ช่วยเข้าข้างกันนิดนึงนะครับ 555) เดินจากบ้านไปขึ้น MRT ที่สถานีอโศก เพื่อจะไปขึ้นที่สถานีสีลมครับ

ตอนที่ผมก้าวขึ้นรถไฟฟ้า ผมก็เห็นเธอครับ ... เธอใส่เดรสยาวเกือบเข่า(เรียกไม่ถูกเหมือนกันครับ)ลายขวาง สีขาว-ดำ สูงประมาณ 162 cm. คอนแทคเลนส์สีเทาๆ ทำผมออกทองๆน้ำตาลๆ ถักเปียตะขาบสองข้าง คล้ายๆน้องสไปรท์ในเรื่อง Hormones เลยครับ (ไม่ค่อยแน่ใจนะครับ ผมอธิบายไม่เก่ง) เธอนั่งอยู่ที่เก้าอี้ฝั่งซ้าย ตัวที่สองติดกับรั้วกระจก ของขบวนรถไฟ (น่าจะขบวนที่สองจากสุดท้าย หรือขบวนสุดท้ายเนี่ยแหละ ผมจำไม่ค่อยได้ครับ)

เรื่องมันเกิดตรงนี้ครับ ... ตอนที่ผมกำลังเดินออกจากรถไฟที่สถานีสีลมครับ ก้าวออกมา แล้วเลี้ยวขวาเพื่อที่จะเดินขึ้นบันไดเลื่อนไปข้างบนครับ
ผมรู้สึกว่าเหมือนโดนเหยียบรองเท้าครับ พอนึกออกมั๊ยครับ ตอนสมัยมัธยมที่เดินแล้วชอบเหยียบส้นรองเท้าเพื่อนให้รองเท้าหลุดน่ะครับ ... ใช่ครับ ผมโดนแบบนั้นเลยครับ
พอหันไปก็เจอเธอคนนั้นครับ .. ผู้หญิงที่ผมเห็นตั้งแต่ตอนก้าวเท้าขึ้น MRT คนนั้นนี่เอง ..

ถึงแม้ว่าปากผมจะรีบบอกว่า "ไม่เป็นไรครับ" ก่อนที่เธอจะขอโทษผมอีกครับ

แต่ในใจนั้นโกรธมากครับ ... รองเท้าคู่เก่งของผม โดนใครไม่รู้มาเหยียบซะได้

เอ้ย ... ไม่ใช่ครับ!
โกรธตัวเองครับ ... ทำไมผมถึงพูดได้แค่คำว่า "ไม่เป็นไรครับ" ทั้งๆที่ใจจริงแล้วนั้น อื้อหืมม ... ไม่รู้จะอธิบายยังไงดีครับ อยากจะเอ่ยปากชวนคุย (เห็นตาแดงๆ เหมือนจะร้องไห้ตั้งแต่บนรถไฟแล้วครับ), ขอ Line/Facebook เผื่อจะได้รู้จักกันมากขึ้น อย่างน้อยได้รู้จักชื่อก็ดีครับ
แต่ด้วยความที่ผมเป็นคนขี้อายอ่ะครับ แหะๆ (ถ้ายังไม่เคยรู้จักกัน ผมจะไม่ค่อยคุยครับ) ณ ตอนนั้น ผมพูดได้ดีที่สุดแค่คำว่า "ไม่เป็นไรครับ"

ถ้าเธอคนนั้นได้มาอ่านกระทู้นี้ของผม (ถึงแม้ว่าโอกาสมันจะน้อยมากก็ตาม) อยากจะบอกว่า "คุณแม่มโคตรน่ารักเลยครับ อยากรู้จักจังเลยครับ"

ปล. ผมโสดนะครับ แล้วคุณล่ะ?