ดอกกุหลาบดอกสุดท้ายแห่งเกาะตะวันตก
ชูช่อไสวเป็นสง่าหนามแหลมคม
เป็นเพชรเม็ดสุดท้ายที่หล่นหายจากมงกุฎกษัตริย์ที่เคยรุ่งโรจน์
เป็นนักเสี่ยงโชคในโรงละครแห่งเศษซากศักดินา


การจองจำในรังหนูโสโครกคือความกลัวอันยิ่งใหญ่ของเธอ
ฉันแลเห็นมายาฝันสถิตในดวงตาอันเห่อเหิมของเธอ
คือ ฤดูร้อนแห่งเกาะคาปรี ซากอารยธรรมโบราณในอเล็กซานเดรีย
คือ นักปราชญ์ อริยะมนุษย์ แลเทพบุตรบนแผ่นฟิล์มในศตวรรษที่ยี่สิบ


ปลดมันออกเสียเถิดพันธนาการแห่งฝันอันทะเยอทะยาน

มากับฉัน ...
ฉันจะปฏิบัติต่อเธอ ดั่งเด็กหนุ่มวัยสิบสี่ปฏิบัติต่อรักแรกของเขา  
ดั่งกวีจดจารบทกวีด้วยหมึกหยดสุดท้ายของเขา
ดั่งนักหาปลาผู้หิวโหยปฏิบัติต่ออวนของเขา

มากับฉัน...
ฉันจะพาเธอไปในที่ ที่ทรัพย์ศฤงคารและความรู้จะเป็นเศษตะกอนอันไร้ค่า
จะไม่มีภูเขาลูกใดกางกั้น จะไม่มีลวดหนามเส้นใดกีดขวาง
มีเพียงลมหายใจเข้าออกของเรา ที่เป็นดั่งรักและเกาะป้องกัน

บทกวีของฉันจะขับขานชื่อเธอในสายลม
เธอจะเป็นประภาคารของกะลาสีผู้เหนื่อยอ่อน
แลหญิงสาวในบทกวีของกวีไร้ชื่อ เสมอ เสมอ...