พระยินดีชี้บอกสินสมุทร   โน่นแน่กุฏิ์มุงกระเบื้องเหลืองสลับ
พระหน่อน้อยค่อยเรียงเคียงคำนับ   หมายประทับที่เสาหงส์ตรงเข้ามา ฯ
   
* ฝ่ายโยคีที่อยู่บนภูเขา   กับคนเหล่าเหลือตายหลายภาษา
ทั้งจีนจามพราหมณ์แขกไทยชวา   วิลันดาฝรั่งพรั่นพร้อมกัน
เป็นร้อยคนปรนนิบัติอยู่เช่าค่ำ   บ้างต้นน้ำเก็บลูกไม้มาให้ฉัน
เป็นเหล่าล้อมพร้อมหน้าเวลานั้น   บ้างนวดฟั้นปรนนิบัตินั่งพัดวี
พอบ่ายเบี่ยงเสียงคลื่นดังครื้นครึก   อึกกระทึกมาข้างหน้าคิรีศรี
ครั้นดูลมก็ไม่พัดสงัดดี   พระโยคีจับยามตามตำรา
แล้วบอกศิษย์ซึ่งนั่งอยู่ทั้งหลาย   วันนี้ชายมีศักดิ์จักมาหา
ผีเสื้อน้ำทำฤทธิ์ติดตามมา   เสียงชลาเลื่อนลั่นสนั่นดัง
จำจะไปคอยดูอยู่ที่หาด   ช่วยตวาดขู่ขับให้กลับหลัง
ฉวยไม้เท้าก้าวย่างจากบัลลังก์   แขกฝรั่งพรั่งพร้อมล้อมลีลา
ถึงหาดกว้างทางแลกระแสสมุทร   เห็นมนุษย์ไรไรไหลนักหนา
ผีเสื้อน้ำทำฤทธิ์ติดตามมา   เวทนาแลดูอยู่ทุกคน ฯ
   
* พระอภัยมณีเห็นผีเสื้อ   ความกลัวเหนือว่ายคว้างอยู่กลางหน
ยักษ์กระโจมโถมจับแทบอับจน   พอเห็นคนอยู่ที่หาดตวาดครืน
เข้าถึงที่ผีเสื้อก็ถึงด้วย   กระชั้นฉวยผิดเกลือกเข้าตื้น
พอโยคีมีคาถาลงมายืน   ผีเสื้อตื่นตัวสั่นขยั้นยั้ง
พระอภัยภูมินทร์กับสินสมุทร   ช่วยกันฉุดนางเงือกเข้าฝั่ง
แล้วกราบกรานโยคีมีกำลัง   แขกฝรั่งพรั่นพร้อมล้อมพูดจา ฯ
   
* พระโยคีมีจิตต์คิดสงสาร   จึงว่าท่านหนีตายหมายมาหา
เราลงมาคอยช่วยด้วยเมตตา   แต่กิจจาไม่กระจ่างยังคลางแคลง ฯ
    * พระอภัยได้สดับสุนทรถาม   จึงยกความก่อนเก่าเล่าแถลง
จะหนีนางกลางสมุทรก็สุดแรง   รำพรรณแจ้งความจริงทุกสิ่งไป
แล้ววอนว่าข้ากับโอรสราช   จะรองบาทประดิพัทธ์จนตัดไษย
ขอพระองค์ทรงธรรม์ช่วยกันไภย   แต่พอได้หยุดหย่อนผ่อนสบาย ฯ
   
* พระโยคีมีญาณว่าหลานรัก   จงสำนักอยู่ให้สมอารมณ์หมาย
อันยักษีผีสางสมุทรพราย   มาถูกทรายชายหาดก็ขาดใจ