วันก่อนเราขึ้นแอร์พอร์ตลิ้งค์มาจากสุวรรณภูมิ เพราะเพิ่งกลับมาจากเชียงใหม่ หลังจากหลบกลิ่นกลุ่มทัวร์แขกจากโบกี้นั้นมาโบกี้นี้ (เฮ้ออออ)

นั่งมาได้ซักพัก คนเริ่มแน่น ป้าชุดแดงเข้ามาถึง ผมเปียกมาเลยเข้าใจว่าเพิ่งสระผมมา รีบไปทำงานเนาะ ไม่มีเวลาเป่าแห้ง

มาถึงก็เอาหลังที่เปียกจากน้ำที่หยดจากผมพิงเสาป๊าป แล้วเอาตรูดหนีบเสาปุ๊ป แถมยังเอามือจับเสาอีก

สัมภาระก็เอากองไว้กับพื้น ไม่สนใจว่าเกะกะคนอื่นมั๊ย ใจคอคือป้าจะไม่แบ่งอะไรให้ใครเลยเนาะ ทั้งเสา ทั้งห่วง ทั้งที่ยืน

ขนาดคุณป้าอีกท่านหนึ่งมาทีหลัง อุตส่าห์เอามือจับเสาบอกกลายๆ ว่า ว่าของเค้าจับเสาบ้างเซ่  คุณป้าชุดน้ำเงิน ก็ต้องพยายามจับเสาขึ้นไปสูงอีก สูงอีก เพื่อหลีกหนีให้พ้นจากรัศมีผมเปียก

ป้าเสื้อแดงก็ยังไม่หวั่นแม้วันมือมาก ถึงแม้จะมีมือชอนไชทั้งหลัง ทั้งบนหัว ป้าก็ไม่แคร์ ป้าจะพิง ป้าจะหนีบ



เห็นแล้วก็เพลียสังขารเหมือนกันบางที ถึงเราจะได้นั่งก็เถอะ เห็นแล้วก็ยังอึดอัด เพราะก็เคยเจอเหมือนกัน คนเราบางจำพวก เอาความสบายตัวเองเป็นหลัก ไม่นึกถึงคนรอบข้างบ้างเลย

กับบางคนถ้าเราเหลืออดจริงๆ บางครั้งเราจะสะกิดเลยว่า "ขอจับเสาหน่อยได้มั๊ยคะ" บางคนจะขยับให้ แต่เชื่อมั๊ยว่าบางคนจะมองด้วยสายตาอาฆาต ขยับให้จับนะ แต่ก็จะพิงอยู่ (อร๊ากกกกกกก)

เสารถไฟฟ้านี่มันเป็น rare item หรือยังไง ถ้าเสกได้นะ จะเสกให้เสามีหนาม เว้นที่ให้จับเท่านั้น พวกขอบอิง ชอบพิง ชอบกอดเสา จะได้เลิกซะที



ที่มารูปภาพ: Page Jaytherabbit