เมื่อเช้าวันจันทร์ที่ผ่านมา
ผมปั่นจากบ้านไปสวนหลวง ร.9 เพื่อจะไปปั่นตามปกติ
ออกจากหมู่บ้านลัดไปทะลุซอยวัดตะกล่ำ เพื่อข้ามถนนเฉลิมพระเกียรติ ร.9 ไปฝั่งตรงข้าม
เพื่อปั่นเลาะมาสวนหลวง
พอข้ามถนนมาได้ ก็ปั่นมาสัก 50 เมตร เจอรถสองแถวจอดรับผู้โดยสาร
ผมจอดห่างๆ รถไม่มีทีท่าว่าจะออก
ผมเลยหันหลังไปมองรถ เพื่อที่จะแซงสองแถวไป
ก็ออกตัวช้าๆ (เสือภูเขา + นน ผม 100) เพื่อจะแซง มาจนถึงท้ายรถสองแถวด้านขวาแล้ว
รถสองแถวก็ออกทันทีและเปลี่ยนเลนไปในตัว ผมเลยต้องเบรครถ
แต่ไม่มีรถตามหลังมา ผมรีบกระเถิบชิดซ้ายและปั่นต่อ
มีคนเรียก หลังจากสองแถววิ่งไปได้ประมาณ 5 เมตร สองแถวหยุดทันที
ผมก็ต้องเบรค (ดีว่าผมออกตัวได้ช้า ไม่งั้นคงหัวทิ่ม)
สองแถวหักหัวมานิดนึงเพื่อรับคน ผมหันหลังดู เห็นว่าไม่มีรถ จึงพยายามจะแซงไปอีกครั้ง
เมื่อปั่นมาถึงบริเวณคนขับสองแถว กำลังจะแซงพ้น
สองแถวออกตัวทันที พร้อมหักขวา คราวนี้ผมต้องเบรคหัวทิ่ม
เพราะถ้าไม่เบรคก็ต้องโดนเบียดล้มแน่ๆ

ระยะ 5-7 เมตร ผมต้องเบรค 3 ครั้ง หัวทิม 1 ครั้ง

ผมเอง ยังเป็นมือใหม่มากๆ ครับ การควบคุมรถยังทำได้ไม่ดีนัก
จึงยังไม่กล้าออกถนนใหญ่นัก ได้แต่ออกระยะสั้นๆ ไม่ถึงกิโลเพราะกลัวเหตุการณ์แบบนี้
และกลัวการควบคุมรถที่ยังไม่ดีของผมจะสร้างปัญหา
ทางสั้นๆ ผมก็ยังเจอได้เหมือนกันแฮะ ถึงจะเล็กๆ น้อยๆ



ผมเอง เมื่อคราวที่ยังไม่ได้หัดปั่นจักรยาน ก็เคยขับรถมาก่อน
คราวนี้ เริ่มรู้ซึ้งแล้ว ว่าจักรยานหรือมอเตอร์ไซด์
ก็ล้วนเป็นรถที่คนขับรถยนต์ควรต้องมองเห็นหัวด้วย

จะว่าไป มันก็เป็นเรื่องดีนะครับ ที่ทำให้ผมย้อนกลับไปคิด
ถึงพฤติกรรมการขับขี่รถยนต์ของตัวเองที่ผ่านมา
เราทำร้ายคนอื่นไปแค่ไหนแล้ว เราเห็นแก่ตัวไปแค่ไหนแล้ว
เราทำให้คนอื่นลำบากโดยที่เราไม่รู้ตัวมากี่ครั้งแล้ว



หลายครั้ง ที่ผมปั่นจักรยานข้ามถนนหน้าสวนหลวง
ผมจะรอจนรถว่างจริงๆ แล้วปั่นมาหยุดรอที่กลางถนน
บางครั้ง รถยนต์บางคันก็หยุดให้เลย เพื่อให้รถเล็กอย่างเราข้ามถนน
บางทีเรื่องเล้กๆ แค่นี้ สมัยผมขับรถยนต์ ผมยังทำบ้างไม่ทำบ้าง
คราวนี้คงจะได้ทำมากขึ้น