เมื่อก่อนมีความคิดด้านเดียวว่าคนที่โดนบอกเลิกเป็นฝ่ายเจ็บปวดแค่คนเดียว แต่ตอนนี้มายืนในมุมกลับกันเลยได้รู้ คนที่เป็นฝ่ายบอกเลิกบางครั้งมันก็เจ็บไม่แพ้กัน
แต่มันก็คงขึ้นอยู่กับเหตุผลที่จะเลิกหล่ะมั้งที่จะทำให้รู้ว่าใครมันจะเจ็บ แล้วใครมันไม่เจ็บ...
สมัยวัยรุ่นเป็นบ่อยที่ทะเลาะกันเอะอะก็บอกเลิก บอกเลิก คือมันบอกไปอย่างงั้นแหล่ะไม่ได้คิดอะไรเลย
พอโตขึ้นมาเจอชีวิตจริง รักจริง ๆ ใช้สติคิดจริงๆ มันเลยเสียใจจริง
ล่าสุดบอกเลิกพ่อของลูก ก็ต้องนับเป็นผู้ชายที่รักมากที่สุดคนนึง ถึงเค้าจะไม่ดี ถึงเค้าจะนอกใจ แต่คนมันรักจะยังไงมันก็รัก ที่สำคัญเป็นพ่อของลูกเราทั้ง 2 คน
สาเหตุที่ต้องตัดใจเลิก เพราะเค้าไปมีลูกกับผู้หญิงคนอื่น ซึ่งเป็นเรื่องที่เราเคยบอกกับตัวเองเอาไว้แล้ว ว่าเราจะไม่มีวันไปทำลายครอบครัวใคร ไม่ว่าเค้าจะมาทีหลังหรืออะไรก็ตาม ถ้าคนของเราไม่รู้จักคิดไม่รู้จักป้องกัน แสดงว่าเค้ายอมรับได้ในสิ่งที่จะเกิดขึ้น
เรารู้ดีมันจะมีปัญหามาไม่จบสิ้น ทุกอย่างมันคาราคาซัง บอกตัวเองยังไงฉันก็อยู่ตรงนี้ไม่ได้
ใช้เวลาทำใจนับแต่รู้เรื่องประมาณ 1 เดือนกว่า ระหว่างนั้นขอเค้าไว้ อย่าโกหกกันนะ จะทำอะไรก็ทำแต่อย่าโกหกกัน (แค่ตอนที่ยังอยู่กับเรา) ตลอดเวลาที่ทำใจ ถามเค้าตลอดยังโทรหาคนนั้นอยู่มั้ยๆๆ ทำตอบที่ได้คือไม่ได้โทรๆ แต่เราจับได้ว่าโทร เราเสียใจ ไม่รู้ทำไมต้องโกหกเรา การโกหกเพื่อให้สบายใจไม่ใช่สิ่งที่เราต้องการ ความจริงเท่านั้นที่เราอยากรับรู้ เลยตัดสินใจบอกเค้าว่าต่างคนต่างอยู่กันได้แล้วสำหรับคู่เรา มันถึงเวลาจบแล้วแหล่ะ
ไม่ได้คุยอะไรมากกว่านี้ พอเค้ามาถึงบ้านก็บอกให้เค้าเก็บเสื้อผ้ากลับไปอยู่บ้านเค้า เราไม่ได้อยู่ดูเค้าเก็บของหรือลาลูก เราออกมารอข้างนอก ไม่อยากเห็นกลัวทำใจไม่ได้ เราส่งข้อความหาผู้หญิงของเค้า บอกว่าเรากับเค้าจบกันแล้ว ไม่ต้องแอบคุยกันอีก สบายใจได้
แล้วสุดท้ายเค้าก็จากไป ... เราเจ็บแล้วก็เสียใจมากๆ แต่บอกตัวเองต้องทำใจได้ ต้องอยู่ได้
หลังจากบอกเลิกได้ 1 วัน เราเข้าไปเล่น FB เค้า unfriend เรา เค้าลบรูปที่ tag เค้าไว้ทั้งหมด ขนาดรูปที่มีแต่เค้ากับลูกเค้าก็ลบ ยิ่งเห็นแบบนี้เรายิ่งเสียใจ
แต่บอกกับตัวเองฉันไม่ทำเหมือนเธอ อะไรที่มันเป็นเรื่องราวดีๆ ก็ให้มันอยู่ที่เดิมของมัน ใครไม่คิดถึง ไม่สนใจก็ให้เป็นเรื่องของเค้า
ตอนนี้ทุกครั้งที่นึกถึงมันก็ยังคงเจ็บปวด แต่รู้ดีว่าสิ่งที่ตัดสินใจลงไปมันถูกต้องแล้ว ความรักไม่ใช่เรื่องของคน 2 คน ความรักใช้แต่หัวใจไม่ได้ สมองและสติก็สำคัญ
คนที่เป็นฝ่ายบอกเลิก ก็เจ็บปวดเป็นเหมือนกันนะ...
แต่มันก็คงขึ้นอยู่กับเหตุผลที่จะเลิกหล่ะมั้งที่จะทำให้รู้ว่าใครมันจะเจ็บ แล้วใครมันไม่เจ็บ...
สมัยวัยรุ่นเป็นบ่อยที่ทะเลาะกันเอะอะก็บอกเลิก บอกเลิก คือมันบอกไปอย่างงั้นแหล่ะไม่ได้คิดอะไรเลย
พอโตขึ้นมาเจอชีวิตจริง รักจริง ๆ ใช้สติคิดจริงๆ มันเลยเสียใจจริง
ล่าสุดบอกเลิกพ่อของลูก ก็ต้องนับเป็นผู้ชายที่รักมากที่สุดคนนึง ถึงเค้าจะไม่ดี ถึงเค้าจะนอกใจ แต่คนมันรักจะยังไงมันก็รัก ที่สำคัญเป็นพ่อของลูกเราทั้ง 2 คน
สาเหตุที่ต้องตัดใจเลิก เพราะเค้าไปมีลูกกับผู้หญิงคนอื่น ซึ่งเป็นเรื่องที่เราเคยบอกกับตัวเองเอาไว้แล้ว ว่าเราจะไม่มีวันไปทำลายครอบครัวใคร ไม่ว่าเค้าจะมาทีหลังหรืออะไรก็ตาม ถ้าคนของเราไม่รู้จักคิดไม่รู้จักป้องกัน แสดงว่าเค้ายอมรับได้ในสิ่งที่จะเกิดขึ้น
เรารู้ดีมันจะมีปัญหามาไม่จบสิ้น ทุกอย่างมันคาราคาซัง บอกตัวเองยังไงฉันก็อยู่ตรงนี้ไม่ได้
ใช้เวลาทำใจนับแต่รู้เรื่องประมาณ 1 เดือนกว่า ระหว่างนั้นขอเค้าไว้ อย่าโกหกกันนะ จะทำอะไรก็ทำแต่อย่าโกหกกัน (แค่ตอนที่ยังอยู่กับเรา) ตลอดเวลาที่ทำใจ ถามเค้าตลอดยังโทรหาคนนั้นอยู่มั้ยๆๆ ทำตอบที่ได้คือไม่ได้โทรๆ แต่เราจับได้ว่าโทร เราเสียใจ ไม่รู้ทำไมต้องโกหกเรา การโกหกเพื่อให้สบายใจไม่ใช่สิ่งที่เราต้องการ ความจริงเท่านั้นที่เราอยากรับรู้ เลยตัดสินใจบอกเค้าว่าต่างคนต่างอยู่กันได้แล้วสำหรับคู่เรา มันถึงเวลาจบแล้วแหล่ะ
ไม่ได้คุยอะไรมากกว่านี้ พอเค้ามาถึงบ้านก็บอกให้เค้าเก็บเสื้อผ้ากลับไปอยู่บ้านเค้า เราไม่ได้อยู่ดูเค้าเก็บของหรือลาลูก เราออกมารอข้างนอก ไม่อยากเห็นกลัวทำใจไม่ได้ เราส่งข้อความหาผู้หญิงของเค้า บอกว่าเรากับเค้าจบกันแล้ว ไม่ต้องแอบคุยกันอีก สบายใจได้
แล้วสุดท้ายเค้าก็จากไป ... เราเจ็บแล้วก็เสียใจมากๆ แต่บอกตัวเองต้องทำใจได้ ต้องอยู่ได้
หลังจากบอกเลิกได้ 1 วัน เราเข้าไปเล่น FB เค้า unfriend เรา เค้าลบรูปที่ tag เค้าไว้ทั้งหมด ขนาดรูปที่มีแต่เค้ากับลูกเค้าก็ลบ ยิ่งเห็นแบบนี้เรายิ่งเสียใจ
แต่บอกกับตัวเองฉันไม่ทำเหมือนเธอ อะไรที่มันเป็นเรื่องราวดีๆ ก็ให้มันอยู่ที่เดิมของมัน ใครไม่คิดถึง ไม่สนใจก็ให้เป็นเรื่องของเค้า
ตอนนี้ทุกครั้งที่นึกถึงมันก็ยังคงเจ็บปวด แต่รู้ดีว่าสิ่งที่ตัดสินใจลงไปมันถูกต้องแล้ว ความรักไม่ใช่เรื่องของคน 2 คน ความรักใช้แต่หัวใจไม่ได้ สมองและสติก็สำคัญ