คือฉันเป็นคนที่มีเพื่อนเยอะและหลายแบบมาก พอฉันขึ้น ม.4 แรกๆฉันก็สนิทกันทุกๆคนไปไหนไปกันให้ใจเพื่อนเต็มร้อยมากๆ รักเพื่อนมากๆ พอฉันขึ้น ม.5 และ ม.6 ฉันรู้จักนิสัยเพื่อนลึกซึ้งมากๆ ฉันก็เริ่มบีบตัวเองออกมา แม้กระทั้งเพื่อนสนิท ฉันเป็นคนที่คบคนแล้วมองคนแบบลึกซึ้ง ฉันมักได้เห็นเพื่อนในมุมที่คนอื่นๆไม่ได้เห็น แถมเพื่อนก็ชอบปรึกษาปัญหาชีวิตกับฉัน และไว้ใจฉันเอาเรื่องต่างๆมาบอก ฉันเลยรู้ว่าเพื่อนแต่ละคนเป็นคนแบบไหนๆ

ประเด็นคือฉันเริ่มอยู่คนเดียวมากขึ้น ไปไหนก็ไปกับคนในครอบครัว จากเมื่อก่อนเพื่อนชวนไปไหนก็ไป ทั้งๆที่เพื่อนอยู่ตรงหน้า แต่ฉันไม่อยากไปร่วม ใจครึ่งหนึ่งอยากไปกับเพื่อน แต่อีกครึ่งหนึ่งก็คิดว่าจะมีประโยชน์อะไร ต่อหน้าดีกันเหมือนรักกันมากๆ พอลับหลังก็เอามาว่าไม่มีชิ้นดี ไม่แสดงตัวตนที่แท้จริงออกมา รักตัวเองกันทั้งนั้น ไม่เหมือนเพื่อนตอนประถมที่คบกันจริงใจมากๆ แต่เราอยู่ห่างกัน บางคนอยู่ต่างจังหวัด บางคนอยู่ต่างประเทศ แต่ก็ติดต่อกันอยู่ นานๆทีถึงจะได้ไปไหนด้วยกัน ปีละครั้งก็ว่าได้ ฉันรู้สึกเหงา และอยากมีเพื่อน แต่ใจอีกส่วนหนึ่งก็อยากอยู่คนเดียว ไม่รู้จะปรับตัวยังไงให้เข้ากับเพื่อนที่เจอกันตอนมัธยมปลายยังไง มีแค่บางคนเท่านั้นที่ฉันอยากคุยและคบไปเรื่อยๆ เพื่อนที่คิดว่าสนิทและดีมากๆตอนมัธยมปลายก็เปลี่ยนไป รักตัวเอง ไม่รักใครจริง ถ้าใครไม่มีประโยชน์กับมัน มันก็ไม่คบไม่ชวนไปไหน ส่วนฉัน ฉันแค่อยากมีเพื่อนที่เป็นเพื่อนจริงๆ จริงใจ เป็นตัวของตัวเอง ไม่ใส่หน้ากากเข้าหากัน หรือฉันไม่ดี หรือควรปรับตัวยังไงดี เพราะปีหน้าฉันจะขึ้นมหาวิทยาลัย จะได้เข้ากับเพื่อนได้ ไม่ต้องมาคิดมากแบบนี้ ควรทำตัวยังไงดีคะ ไม่อยากเหงาแบบนี้เลย