0 ...................................... ดูโรงเรือนเปรียบเหมือนกับสังขาร
                                          ปลูกไว้นานเก่าคร่ำ ฉนำฉลาย
                                          แก่ลงแล้วโครงคร่างหนอร่างกาย
                                          มิเฉิดฉายเหมือนหนุ่มกระชุ่มกระชวย

                                          ตาก็มัว .. หัวก็ขาว .. เหม่อคราวคร่ำ
                                          หูก็ซ้ำ ... ไม่ได้ยิน ... เฮ๊อ,เฮ๊ย,ขวย
                                          แรงก็ถอย .. น้อยกำลัง .. นั่งงงงวย
                                          ฟันก็หัก .. หลุดอีกด้วย .. ห่วยรอตาย

                                          แต่! ตัณหานี้ทำไม่จึงไม่แก่
                                          ยังปกแผ่พังพานผึงตึงใจหาย
                                          เห็นสาวเจ้ายังตะเกียกตะกาย
                                          คิดอุบาย .... เข้าใกล้ตายไม่กลัว ........................... เหอ เหอ